ZEHİRLİ KUĞU

27. BÖLÜM: Benim Olmayacak Olan

ZEHİRLİ KUĞU
24.06.2024

27. Bölüm: Benim Olmayacak Olan

"Ben benim olmayan bir adamı kaybettim diye üzülmedim. Ben benim olmayan bir adamda , kendimi kaybettim diye üzüldüm."

- Frida Kahlo

: ̗̀➛ ˗ˏˋ Hostage, Billie Eilish 'ˎ˗

🦢🪷

Beren Kuyu

Ben benim olmayan bir adamı kaybettim diye üzülmedim. Ben benim olmayan bir adamda, kendimi kaybettim diye üzüldüm, demiş Frida Kahlo.

Adını anmıyorum, uzun zamandır. Kalbimin acısı da geçmedi, sürüyor hâlâ. Ne zaman geçecek bilmiyorum, anlatacak kimsem yok.

Dışarıya yansıtmamaya öğrendim ama, hissizim bir süredir.

Kalbim kırık mı yoksa kızgın mı anlayamadım. Hem öfkeyi hem kırgınlığı hem de sevgiyi aynı anda barındırmak mümkünse, öyle bir şeyler vardı kalbimde.

Yine de uzun zamandır içime çektiğim nefesler, yeterli gelmiyordu bana.

Hiç ama hiç bilmediğim bir ortama geldim, akademiye kabul edildiğimde herkes yabancıydı, Akşam abla sayesinde girdiğim için onlara uygun da sayılmazdım, buradaki kızlardan büyüktüm ama yadırgamamışlar, beni de aralarına almışlardı.

Herkesin yarası vardı kendi içinde, sessiz sakindi insanlar. Ben de pek konuşmazdım, neden konuşacaktım ki? Kendi isteğimle vazgeçmiştim, sonsuza kadar hiç susmadan konuşsam bile kalbimdeki acı dinmeyecek, karşımdaki beni anlamayacaktı.

Tüm günler sıradan geçip gidiyordu, neredeyse birbirinin aynısıydı, yaptığım hiçbir şey yoktu. Başta zor geldi eğitimler, buradaki herkes donanımlıydı ama ben son anda buraya getirilen bir kızdım, ölmeyeyim ama acı içinde yaşayayım diye.

Belki de hiç kabul etmeyip o çatıdan atlamalıydım diyordum bazen.

Bir sürü dertleri vardı insanların ama herkesin derdi kendine ağır gelirdi. Düşen omuzlarımı kaldırmaya uğraşmadım ama yükleri daha fazla bindirdiklerinde anladım bu hayatın acıması olmadığını.

Âşık oldum, öyle olduğumu sandım. Önce onu kaybettim, ardından annemi. Acıtmaya devam etse bile gözyaşlarım bitmişti, o yüzden akıtacak hiçbir şeyim kalmamış sayılırdı. Kanım hariç.

Onun adını hiç anmadım, bundan neredeyse kimseye bahsetmedim. Bir gece o kadar çok sarhoş olmuştum ki Akşam ablaya anlattım. Nitekim bu anılar zihnimde neredeyse yoktu bile.

Yine de buradayım, yaşıyorum bir şekilde. O yok, kimse yok. Arkadaşlarımdan da kimse kalmadı, sanırım öldüğümü düşünüyorlar.

Düşünsünler, çünkü ben bedenen ölmemiş olabilirim ama ruhumdan da hiçbir şey kalmadı.

Benim olmayacaktı o, en başında hissetsem bile yansıtmadım dışarıya. Derin nefesler bile alamıyordum artık ama içimden bir kez bile hoşça kal demedim ona. Veda edemedim sanırım ama bu sefer, karşımda dağlar var ve benim sana söyleyecek iki çift sözüm var.