ZEHİRLİ KUĞU

24. BÖLÜM: Gözyaşlarım Kan

ZEHİRLİ KUĞU
12.04.2024

24. Bölüm: Gözyaşlarım Kan

"Çünkü gözlerinden yaş değil kan akmaya başladığında anlayacaksın bir şeylerin yolunda olmadığını."

: ̗̀➛ ˗ˏˋ Haberin Yok Ölüyorum, Duman 'ˎ˗

🦢🪷

Bir gün geçti, iki gün geçti ama Ali Selim asla bana ulaşmadı. Mesajlarıma cevap vermedi, adeta benden kaçmıştı. Birlikte olduktan sonra ortadan kaybolmuştu.

Yoktu. Her yere baktım ama asla yoktu. Resmen yer yarılmıştı ve içine girmişti, ne yapacağımı bilmiyordum. Kime sorsam nerede olduğunu bilmiyordu. Tüm arkadaşlarına sordum, ailesini arayacaktım ama telaşa sokmamak için aramadım.

Ona bir şey olduğu konusunda endişeleniyordum. Sabahında uyanmıştım ve yoktu. Üstelik kabuslarla uyanmıştım ve beni teselli etmesini beklerken o; yanımda değildi.

Nerede olabilir diye her yere baktım ama kimseye haber vermeden gitmişti. Endişeleniyordum, hem de çok. Ya başına bir şey geldiyse, ya o adam ona bir şey yaptıysa?

Aklıma en son, günler sonra bir ihtimal geldi. Çok sonra, düşünmekten delirecek gibi olduğum anların sonunda...

Beni terk mi etmişti? Hem de böyle özel anlar paylaştıktan sonra?

Ama, neden?

Rüyamda görmüştüm, her şeyi rüyalarımda görmüştüm. Böyle bir şey yaşanacağını hissetmiştim. Beni seviyordu, iliklerime kadar hissetmiştim ama şimdi neredeydi?

Evde kendi kendimi yiyordum. Annem çalıştığı için yoktu, evde yalnızdım. Ona durumu anlatamamıştım ama akşam geldiğinde anlatacağımı umuyordum.

Çünkü ağlayacak bir omuza ihtiyacım vardı ve bu kişi annemden başkası değildi. O benim her şeyimdi, ondan başka kime ağlayacaktım?

Attığım yüzden fazla 'neredesin Ali Selim?' mesajlarına bir yenisini ekledim. Hepsi tek tikti, telefonunun kapalı olduğunu biliyordum. Onlarca kez de aramayı denemiştim.

Başına bir şey geldiğinden endişeleniyordum ama okula gidiyordu. Sadece beni görmek istemiyordu, sanırım. Ne zaman gitsem ve sınıfının önünde onu beklesem asla onu bulamıyordum ama derste olduğunu söylüyorlardı. Bir kez tüm ders boyunca beklemiştim ama yine onu yakalayamamıştım.

Yurt odasına da gitmiyordu. Gitse bile çok geç saatlerde gidiyordu. Okula gidiş saatinde beklesem bile yoktu. Ben de ümitlerimi kesmiş sayılırdım.

Sanırım beni kullanmıştı. Kendime yediremiyordum, inanamıyordum. İnanmak istemiyordum, altında hep bir sebep arıyordum ama asla bulamıyordum. Ne olmuştu, gerçekten ne olmuş olabilirdi?

Her şey çok güzeldi. Aramızdaki uyum, ilgi ve alaka. Sorun ben miydim? Son zamanlardaki tüm davranışlarımı düşündüm ama normalden farklı davranmamıştım. Sorun bende değildi. Peki onda mıydı? Onun tavırları da normaldi ama benim normalim. Bana hep böyle davranıyordu. İlgiliydi, son derece sevecendi ama hep bir şeyleri saklıyordu.