AYNI BIÇAĞIN SIRTINDA (+18)

32. Bölüm: CİHAN HAKKINDA

20K! Attığınız mesajlar, verdiğiniz oylar ve yaptığınız yorumlar için çooook teşekkür ederim. İlginize minnettarım. 🤍 İyi ki varsınız!

⁛

Alt kattaki mutfağın arka kapısından gizlice çıkarak bahçeye ulaşabilmeyi başarmıştım. Cihan'ın beni görmediğine ve hiçbir şekilde ses çıkarmadığım için de beni duymadığına emindim. Kaldığım odanın penceresinin altına doğru ilerlediğimde Eymen ile karşılaşmıştım ve o sorularıma aldırmadan bizi bulunduğumuz yerden uzaklaştırmıştı.

"Eymen, konuş artık!" dedim, sabırsızca. Evden uzaklaşmıştık. Eymen arkamızı, sağımızı, solumuzu ve gözünün görebildiği her yeri kontrol ettikten sonra durarak karşıma geçti.

"Abinin katili Cihan," dedi.

"Bak bu çok ağır bir suçlama," dedim, sesim titreyerek. "Emin misin?" Sesimin güçsüzlüğünden, ayakta duramayacağımı anlamış olacaktı ki iki eliyle koluma uzandı. "Dokunma," dedim geri çekilerek.

Afallamıştı. "Yağmur, ben sadece sana yardım etmeye çalışıyorum."

"O yüzden mi abimin öldüğünü bilmene rağmen bana söylemedin?" diye sordum, öfkeyle.

Sesimi yükselttiğim için yeniden hızla etrafına bakındı ve sonra, "Özür dilerim," dedi, samimi bir ifadeyle. "Ama böyle bir haberi sana nasıl vereceğimi bilemedim. Söylemek istedim ama buralarda değildim. Cihan'ı takip ediyordum."

"Telefon vardı?" dedim.

"Böyle bir haber telefonda verilir mi hiç Yağmur?" diye sordu. Haklıydı. Dolmaya başlayan bakışlarımı kaçırdım ve birkaç nefes alıp verdim. "Bak, Cihan tahmin ettiğinden de pislik bir adam. Onun dur'u yok. Yapabileceği şeylerin bir sınırı yok."

"Abimi gerçekten o mu öldürdü?" Sesim buz gibiydi.

Eymen, bunu söylemekten çekinir gibiydi ama, "Evet," dedi. Çekinmesinin sebebinin de bunu bana karşı söylemek olduğunu biliyordum.

Gözlerimi kapattım. Nefesim hızlandı, göğsüm öfkeyle kalkıp indi ve daha fazla kendimi tutamadan, "Öldüreceğim o şerefsizi!" diye bağırdım. Hışımla arkamı dönerken Eymen kolumdan tutarak beni kendine çekti. "Bırak!" dedim, ondan kurtulmak isteyerek. Ağlıyordum. "Ben de onu öldüreceğim!"

Eymen, saçlarımı okşamaya başlarken bir yandan da beni sıkıca tutuyor, gövdesine bastırıyordu. "Sakin olmalıyız, Yağmur," dedi. "Sana yalvarıyorum sakin ol."

"Nasıl olayım?!" diye bağırdım. "Abimi öldürmüş ve gelip hiçbir şey olmamış gibi bana abin öldü Yağmur diyor!"

"Şşt," dedi Eymen, beni sakinleştirmek ister gibi. "Biliyorum, çok acı. Dayanmak zorundasın Yağmur. Cihan'dan kurtulana kadar dayanmak zorundasın."

"Dayanmak istemiyorum," dedim çırpınışlarıma son verip ağlayarak. Eymen hâlâ saçımı okşamaya devam ediyordu. "Cihan ölsün istiyorum."

Kendimi geri çektiğimde, Eymen kollarımı tutarak, "Bu beni üçüncü görüşün," dedi. "Ve doğal olarak bana güvenmiyor hatta inanmıyor olabilirsin. Ama sana söz veriyorum seni kurtaracağım. Atlatacaksın hepsini. Ne kadar sürecek bu bilmiyorum. Ama çıkaracağım seni oradan."