AYNI BIÇAĞIN SIRTINDA (+18)

43. Bölüm: ELMA

Herkese yeniden merhaba. Bu bölümle birlikte ABS'nin ikinci kitabına devam ediyoruz. Bu süreçte yazdığınız tüm yorumlar ve mesajlar için teşekkür ederim. İlginize en başından beri minnettarım. İlk kitabımızın girişinde olduğu gibi bu kitabın girişinde de yine aynı uyarı ekliyor ve bunu gözardı etmemenizi tavsiye ediyorum. Sevgiyle.🤍
•
Kitap, psikoloji konulu bir kitaptır. Ağır psikoloji, şiddet, taciz, küfür, cinsellik içerebileceğinden dolayı yaşı küçük veya okuduğundan çabuk etkilenen bireylerin bu kitabı okumasını tavsiye etmiyorum.

Kalanlara keyifli okumalar dilerim.

⏳

Aynadaki yansımama bakarken aslında ne kadar genç ve hâlâ hayat dolu olduğumu fark ediyordum. Yirminci yaşımı geride bırakmış genç bir kadındım. Yapacağım ve yapabileceğim çok şey vardı. Bir daha yapamam sandığım çoğu şeyi yapabiliyordum yeniden. Küstüğüm hayatla barışıyor, dünyanın yaşanmaya değer günlerine sarılıyor, umudun var olduğuna bir kez daha inanıyordum.

Aralık ayının son günlerine geldiğimiz bu zamanlarda havalar epey soğuduğu için üşüyordum fakat üşümemin asıl sebebi kış mevsimine girmiş olduğumuzdan kaynaklanmıyordu. Kısa kollu bir tişört giymiştim ve bulunduğum odanın hem penceresi hem de balkon kapısı açıktı. Üşüdüğüm hâlde neden oraları kapatmıyordum ben de bilmiyordum. Sanırım bu his hoşuma gidiyordu. Ya da hissizlik.

İyiydim. Hayatımdaki her şey anormal derecede yolundaydı. Kardeşim yanımdaydı. Evimizi tutmuştuk ve huzurluyduk.

"Abla," diyerek kapıda görünen kardeşime çevrildi gülümseyen yüzüm. Gözlüğünü takmamıştı ve gözlüklü haline alıştığımdan, gözlüğünü takmadığında bu çok garip geliyordu. Hafifçe kaşlarım çatıldı.

"Gözlüğün nerede?" diye sordum.

"Ne gözlüğü?" diye yanıt verdi, sorumu garipseyerek. Kaşlarım iyice çatıldı.

"Dalga mı geçiyorsun benimle Aras?" diye sordum. "Gözlüğünü bir daha hiç çıkarmayacağına dair söz vermiştin hani?"

"Ben gözlük kullanmayalı bayağı oluyor abla," dedi. "İyi misin?"

Yüzüm hızla aynadaki yansımama çevrilirken yavaşça yutkundum. Kafam karışıyordu. Yeniden Aras'a döndüm. "Daha dün taktın gözüne, Aras?!"

"Abla," dedi, yüzümdeki ifadeyi garipseyerek. "Korkutma beni. İyi misin?"

"Yalnız kalmak istiyorum," dedim yeniden önüme dönerken.

"Ayrıca şunlardan birini kapat," dedi açık olan pencere ve kapıyı göstererek. "Tamam dışarıda kavurucu sıcak var ama cereyan yapıyor, hasta olacağız."

Dumur olmuşçasına Aras'ın suratına bakarken irkildim. Havanın buz gibi soğuk estiğini görmüyor muydu?

"Hava sıcak mı ablacığım?" diye sordum, kaşlarım havalanırken.

"Soğuk mu abla?" diye sordu, o da benimki gibi bir tonlamayla.

Tamam, aylardır bazı şeyleri karıştırıyor, garipsiyor ve hatta unutuyor olabilirdim ama kesinlikle bu kadar değildi! Havanın soğuk olduğunu ve dışarıda dondurucu soğukların olduğuna emindim.