𝗦𝗧𝗨𝗠𝗣𝗦 | කඩුලු [Ongoing]

12 වෙනි කඩුල්ල

" අපි දැන් ගෙදර යමු හොදද... "

ඇවිස්සුනු කෙහෙරැලි ටික අතින් හදල ආයෙත් මම ගෞරව්ගෙ රෝදපුටුව ගෙදරට තල්ලුකලා. එළියට එන්න තිබුන උනන්දුව එයාට ආපහු ගෙදර යන්න නම් තිබුනෙ නෑ. පාරට ඇවිත් ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙනකල්ම ගෞරව් හිටියෙ ඔලුවත් බිමට පාත් කරන්.. එයා එහෙම ඉන්නෙ ගොඩක් දුක හිතුන වෙලාවට කියන්න මේ ටික කාලෙට අත්දැකීමෙන් මං දන්නව. 

" ආ ආවද ඩබල... කොහෙද බං මේ රෑ වේගන එනවෙලාවෙ යන්නෙ ...!"

ශෝට්ක්ට සැහැල්ලු ටී ශර්ට් එකක් ඇදන් ටීවී බල බල උන්න රුහිරු අයිය අපේ පැත්තට ඔලුව හරවල ඇහුවෙ ඒවෙද්දි යන්තමට කලුවර වැටිල තිබුන නිසා වෙන්නැති. 

" අයිය ඇවිත් ගොඩක් වෙලාද ..? " 

" නෑ බං මේ ඇවිත් වොශ් එකක් දැම්ම විතරයි... ඒහ් පොඩි මෑන් මොකෝ සයිලන්ට් වෙලා... "

රුහිරු අයිය මොනව ඇහුවත් ගෞරව් නමෙයි ඔලුවවත් උස්සල බැලුවෙ. මේකා ඔහොම්ම තමයි ඕනම දෙයක් කරන්නෙ කියන්නෙ එයට හිතුනොත් විතරයි. මම ගෞරව්ව රූම් එක පැත්තට එක්කන් ගියෙ ආයෙත් කතාබහක් නොවුන නිසා.

" ආහ් මල්ලි.. හෙට පොඩී එක්කන් යන්න මං එන්නම් .. තාත්තට යන්න වෙන්නැති කතාවක් කීව්ව.."

" හරි අයියෙ.. සර් මටත් කීව හෙට නෑ කියල."

මම එහෙම්ම ගෞරව්ව රූම් එකට දාල ආවෙ මගෙ රූම් එකට. දැන් ඉතිං රෑට කනකල් මට ටිකක් ඉන්න පුලුවන්. වෙදමාම එක්ක ගෞරව්ගෙ අසනීපෙ ගැන කතා කරන්න ඕනි උනත් හෙට ගිහින් ඇවිල්ලම කතා කරනව කියල මම හිතාගත්ත. 

මීට අවුරුදු දෙකකට කලින් මගෙ ජීවිතේ බේරගත්තෙ වෙද මාම. 

එයා ළගට මාව අරන් එනකොට ජීවිතයත් මරණයත් අතර ඉදපු මාව මතකයක් නැති උනත් මේ තත්වෙට ගන්න පුලුවන් උන එකේ අඩුම ගානෙ ගෞරව්ගෙ කකුලවත් සනීප කරගන්න පුලුවන් කියල මට විශ්වාසයක් තියනව. 

ඒත් මට අමතක වෙච්ච මතකය මතක් කරගන්න මෙහෙට ආවට මෙහෙම මේ ගෙදරට වෙලා නම් ඒක කරගන්න මට බැරිවෙයි වගේ. 

" මල්ලි.. හිරණ්‍ය .. උබ නිදිද... මල්ලි.."

ඇදට වෙලා කල්පනා කර කර උන්න මාව සිහියට ආවෙ රුහිරු අයියගෙ කෑ ගැහිල්ලට. ඉස්සර මේකා මගෙ රූම් එකට එන එක තමයි මම අකමැතිම දේ. ඒත් පස්සෙ පස්සෙ එයා එක්ක කතා කරන එක මට සහනයක් උනා..