Αγγελικά πλασμένοι

Άμυνες

«Όταν είπες για φαγητό.... δεν σκεφτόμουν ακριβώς αυτό.» Της εξομολογείται, ενώ βολεύονται σε ένα από τα τέσσερα παγκάκια.

Η Μυρτώ γελάει πνιχτά, ξετυλίγοντας το σάντουιτς της από το περιτύλιγμα.
«Και τα βρώμικα φαγητό θεωρούνται.» Τον πληροφορεί, και κάθεται δίπλα του.

«Όμως έχει κρύο.» Δεν μπορούσε να μην κάνει την παρατήρηση του.

Οι ματιές τους συναντώνται κάτω απ' το απαλό φως που δημιουργούν οι λάμπες της καντίνας. Λαμπερά γκρίζα, καρφωμένα σε προβληματισμένα μαύρα.

«Αυτό είναι που το κάνει και πιο απολαυστικό.» Του λέει, εντέλει, με το χαμόγελο να παιχνιδίζει στις άκρες των χειλιών της.

Και ο Αντρέας της το ανταποδίδει, νιώθοντας την μύτη του να μουδιάζει από το κρύο. Ξεκινάνε να τρώνε τα σάντουιτς τους. Τα ζεστά υλικά, έρχονται σε αντίθεση με το ψυχρό κλίμα.

Εκείνη χαζεύει την θέα της πόλης, όπου απλώνεται κάτω από τα πόδια τους. Εκείνος προσπαθεί να κοιτάξει αδιάφορα τριγύρω, αλλά αποτυγχάνει οικτρά, καταλήγοντας, πάλι, να χαζεύει την εικόνα της.

Ευτυχώς φαινόταν καλά ντυμένη. Είχε προετοιμαστεί γι' αυτό το πρωτότυπο δείπνο, σε αντίθεση με τον Αντρέα.

Οι σκέψεις του κάνουν απότομα μεταστροφή, πηγαίνοντας στα λόγια της Κατερίνας. Μήπως την γουστάρεις; Η φωνή της ηχεί δυνατά στο κεφάλι του.

Λοξοκοιτάζει την Μυρτώ. Δεν έτρεχε τίποτα το ερωτικό, απλώς, θα μπορούσαν να κάνουν και λίγη παρέα. Είναι η ίδια σχέση που είχε αναπτύξει με την Ελίνα. Δεν άλλαξε κάτι, απλά το άτομο με το οποίο συνεργαζόταν. Αυτού του είδους την σχέση μπορούσε να αναπτύξει και μαζί της. Μέχρι εκεί ήταν το επιτρεπτό του όριο.

«Νόμιζα πως πεινούσες.» Η Μυρτώ του απευθύνει τον λόγο, με τα γκρίζα της μάτια να ελέγχουν την στάση του σώματος του.

Κουνάει το κεφάλι του κάνα δυο φορές, σαν να προσπαθεί να συνέλθει.
«Συγγνώμη. Αφαιρέθηκα.» Απολογείται, δοκιμάζοντας να δαγκώσει το σάντουιτς του.

Η Μυρτώ χαμογελάει σκανταλιάρικα, ικανοποιημένη απ' τον εαυτό της.
«Ήσουν από πάντα τόσο σκεπτικός;» Τολμά να ρωτήσει.

Ο Αντρέας καταπίνει την μπουκιά του, πριν της απαντήσει.
«Μάλλον, ναι.» Οι αναμνήσεις ξυπνούν από το παρελθόν, όπως τα πουλιά που πετούν τρομοκρατημένα στον ουρανό.

Δεν ήθελε να γίνει έτσι, αλλά έτσι τον δημιούργησαν. Σκεφτόταν οτιδήποτε, κάθε λεπτομέρεια. Έκανε τα πάντα για να μην στεναχωρήσει κανέναν. Άσχετα που κάποιες φορές, αποτύγχανε οικτρά.