Αγγελικά πλασμένοι

Ακατάλληλη στιγμή

Η σκηνή έμοιαζε σαν να βγήκε από θρίλερ. Η Μυρτώ με τον Αντρέα αγκαλιά, και η Δήμητρα να στέκεται μερικά εκατοστά μακριά τους.

Το ύφος της είναι παγωμένο. Κενό από οποιοδήποτε συναίσθημα που θα μπορούσε να την προδώσει.
«Ομολογώ ότι.... δεν το περίμενα αυτό από σένα, Αντρέα.» Εκφράζει με σταθερό τόνο την άποψη της.

Εκείνος αφήνει την Μυρτώ, ώστε να σταθεί μπροστά της, σαν ασπίδα.
«Εγώ φταίω γι' αυτό.» Ένιωθε υπεύθυνος, κατά ένα μεγάλο ποσοστό.

«Ψέματα.» Η Μυρτώ πηγαίνει να σταθεί δίπλα του, κοιτάζοντας κατάματα την γυναίκα με το μαρμάρινο πρόσωπο.
«Εγώ το προκάλεσα.» Κι αυτό ήταν επίσης αλήθεια.

Η Δήμητρα χαμογελάει αυτάρεσκα.
«Έννοια σου, και θα 'ρθω και σε σένα.» Η απειλή της απευθύνεται καθαρά και μόνο στην Μυρτώ.

Έπειτα κοιτάζει τον ανιψιό της.
«Δεν περίμενα να πέσεις τόσο χαμηλά.» Του εξομολογείται, με μια νότα απογοήτευσης στον τόνο της φωνής της.

Ο Αντρέας ρουθουνίζει ειρωνικά.
«Δεν είμαι και τόσο άγιος, απ' ό,τι φαίνεται, θεία.» Χλευάζει.

Η Δήμητρα, όμως, δεν έχει ρίξει ακόμη τα χαρτιά της στο τραπέζι. Θα τον έκανε να μετανιώσει για όλες τις βαριές κουβέντες που ξεστόμισε.

«Το χειρότερο είναι πως δεν γνωρίζεις καθόλου την γυναίκα με την οποία επέλεξες να ζήσεις το πάθος σου.» Ξεκινάει να λέει. Ο Αντρέας κατσουφιάζει, γεμάτος απορία.

«Τι εννοείς;» Την ρωτάει, νιώθοντας έναν χείμαρρο αδρεναλίνης, να χτυπάει το στήθος του.

Η Δήμητρα κάνει ένα βήμα μπροστά.
«Την τελευταία φορά που ήρθα στο γραφείο σου, η δεσποινίς από εδώ, έχασε την ταυτότητα της.» Βγάζει τον "άσο" από το μανίκι της, προσφέροντας απλόχερα την ταυτότητα στον Αντρέα. Η Μυρτώ κρατάει την ανάσα της.
«Διάβασε τα στοιχεία.» Τον παροτρύνει.

Τα σκοτεινά του μάτια στρέφονται στιγμιαία προς την Μυρτώ. Βλέπει καθαρά τον φόβο μέσα στην σκοτεινή της θάλασσα. Άρχισε και ο ίδιος πλέον να αμφιβάλλει.

Έπειτα, εστιάζει στα στοιχεία της ταυτότητας. Εκεί που κολλάει κι αυτός, είναι στο επώνυμο.

«Δρακοπούλου;» Αναρωτιέται ψιθυριστά.

Γυρίζει την ταυτότητα από την άλλη μεριά, αντικρίζοντας την φωτογραφία. Δεν υπήρχε αμφισβήτηση, ήταν η Μυρτώ. Ήταν η ίδια γυναίκα που στέκεται τώρα δίπλα του. Τρομοκρατημένη, και εντελώς έξω από τα νερά της.