Αγγελικά πλασμένοι

Εσύ αισθάνεσαι;

Νευρικός. Μόνο αυτό μπορεί να τον χαρακτηρίσει αυτή την στιγμή. Το πόδι του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, σαν να το έχει κουρδίσει.

Ελέγχει το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Τα λεπτά περνάνε, και εκείνη δεν έχει εμφανιστεί ακόμα.

Σχηματίζει μια γροθιά με τα δυο του χέρια, ακουμπώντας την κοντά στα πιεσμένα του χείλη. Απ' όλες τις μέρες, σήμερα βρήκε να αργήσει; Επίτηδες το κάνει;

Για μια στιγμή, σκέφτεται ότι θέλει να τον αποφύγει. Αλλά θα τον είχε ενημερώσει. Δεν θα το είχε κάνει;

Το κουδούνι του γραφείου ηχεί εκκωφαντικά στα αυτιά του, κάνοντας τον να τιναχτεί όρθιος, σαν ελατήριο. Σφίγγει τις γροθιές του. Δεν δείλιασε, τελικά.

Ξεκινάει με μεγάλες δρασκελιές, ενώ το σώμα του βρίσκεται σε πλήρη ένταση. Ίσως δεν πρέπει να της μιλήσω τώρα. Καλύτερα να το αφήσω για αύριο. Λίγο πριν ακουμπήσει το χερούλι της πόρτας, αρχίζει να διστάζει.

Σίγουρα η κουβέντα τους θα παρέπεμπε σε καβγά. Μπορούσε ήδη να φανταστεί το αγριεμένο της ύφος. Μετά από ένα λεπτό παύσης, τελικά ανοίγει. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Μυρτώ εμφανίζεται στην είσοδο.

Ο λαιμός του ξερένετε, και η ένταση μετατρέπεται σε μούδιασμα στο κορμί του. Πως μπορούσε, από την παρουσία της και μόνο, να του προκαλεί τέτοιες εναλλαγές; Τόσα χρόνια είναι με την Κατερίνα, και ποτέ δεν έχει βιώσει κάτι παρόμοιο. Αρχίζει να τρομάζει από τον ίδιο του τον εαυτό.

«Να περάσω;» Τον ρωτάει με τυπικό τόνο.

Το βλέμμα του πέφτει απότομα στο πάτωμα. Κάνει λίγο στην άκρη, ίσα για να της επιτρέψει να μπει. Η Μυρτώ βηματίζει διστακτικά, παρότι εκπέμπει δυναμισμό.

Ο Αντρέας προλαβαίνει να κλέψει λίγο από το άρωμα της, καθώς, ανασαίνει βαθιά. Σφίγγει το χερούλι της πόρτας, και μετά την κοπανάει για να κλείσει.

Η Μυρτώ τραντάζεται από τον ήχο.
«Αφού σκόπευες να αργήσεις, τουλάχιστον, ας με ενημέρωνες.» Πετάει το καρφί του, περπατώντας πιο μπροστά από εκείνην.

Η Μυρτώ παγώνει στην θέση της.
«Καθυστέρησε το αστικό.»

«Δε με νοιάζει τι καθυστέρησε.» Γυρίζει απότομα να την ξανά αντικρίσει.
«Την επόμενη φορά, να με ενημερώσεις. Γι' αυτό τα έχουμε τα τηλέφωνα.» Συνεχίζει να λέει.

Η Μυρτώ σηκώνει το πηγούνι της, έτοιμη να αντεπιτεθεί.
«Α ναι; Γιατί εγώ νόμιζα πως τα είχαμε και για να στέλνουμε μηνύματα μέσα στα μεσάνυχτα.» Η δική της απάντηση, δείχνει να ενόχλησε περισσότερο.