Αγγελικά πλασμένοι

Η αρχή της κόλασης

[Παρελθόν]

Ο αστυνομικός ανοίγει την πόρτα στην Βασιλική.
«Έχετε δέκα λεπτά.» Την ενημερώνει με αυστηρό τόνο. Εκείνη του ρίχνει μια πλάγια μάτια, πριν προχωρήσει μέσα.

Ο χώρος είναι αρκετά λιτός. Υπάρχουν μονάχα ένα τραπέζι και δυο καρέκλες. Εκεί αντικρίζει και τον άντρα της, αναμαλλιασμένο, εξαντλημένο, και ταλαιπωρημένο.

Η πόρτα κλείνει, και η Βασιλική κάθεται στην απέναντι καρέκλα.
«Πως είσαι;» Η φωνή της βγαίνει παγερή.

Ο Κωσταντίνος Βρεττός σηκώνει απότομα το κεφάλι, σαν να αντιλήφθηκε μόλις τώρα την παρουσία της. Περνάνε κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, μέχρι να απαντήσει.

«Δεν ξέρω.» Δεν μπορούσε να εκτιμήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και μια βδομάδα.

Από την στιγμή που είδε το σώμα του φίλου του να σωριάζεται, αιμόφυρτο, στο πάτωμα του γραφείου του... δεν υπήρχε καμία άλλη εικόνα στο κεφάλι του.

«Ο Δρακόπουλος;» Αναρωτιέται, με την ελπίδα ότι θα ακούσει κάτι.

«Είναι νεκρός.» Η Βασιλική, όμως, του επιφύλασσε άσχημα νέα.

Ο Κώστας πιέζει τα χέρια του σε γροθιές.
«Που να πάρει και να σηκώσει.» Σφυρίζει μέσα από σφιγμένα δόντια.

«Το έκανες όντως;» Είχε από την αρχή αυτή την απορία. Το σκοτεινιασμένο του βλέμμα, υψώνεται στο δικό της.
«Πες μου, Κώστα.» Επιμένει, πιο έντονα τώρα.

Ο Κώστας τρίβει τα χέρια του μεταξύ τους. Η έκφραση του θυμίζει έναν άντρα χαμένο από την πραγματικότητα.
«Τα γεγονότα είναι έτσι όπως σας τα είπαν.» Την επιβεβαιώνει.

Και η Βασιλική είχε μια ελπίδα, πως ίσως δεν έγιναν έτσι. Περίμενε να ακούσει μια άλλη εκδοχή των πραγμάτων. Ο σύζυγος της, όμως, την απογοήτευσε.

«Γιατί;» Ρωτάει, με την φωνή της να σπάει. Ο Κώστας χαμηλώνει το κεφάλι του από ντροπή.
«Γιατί τον σκότωσες;» Πίστευε πως είχαν μια φιλική σχέση μεταξύ τους. Σχεδόν αδελφική.
«Γνωρίζεις ότι άφησες ένα παιδί ορφανό; Χωρίς γονείς;»

«Δεν φταίω εγώ, Βασιλική. Εκείνος έπαιζε το τομάρι του κορόνα γράμματα.» Απαντάει ξαφνικά, αφήνοντας την γυναίκα του σύξυλη.

«Τον κατηγορείς κιόλας;» Δεν μπορούσε να πιστέψει στο θράσος του. Γιατί αυτό ήταν όντως θράσος!

Ο Κώστας την κοιτάζει ευθεία μέσα στα μάτια, αποφασισμένος για όλα.
«Αν δεν έπεφτε εκείνος, τώρα θα ήμουν εγώ στην θέση του.» Της αποκαλύπτει. Η Βασιλική δεν συγκινείται ούτε στο ελάχιστο. Το βάρος ενός ορφανού παιδιού, ήταν μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο.
«Αυτό ήθελες; Να μείνεις χωρίς σύζυγό;» Προσθέτει, ελπίζοντας ότι θα αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή της.