Αγγελικά πλασμένοι

Ας διαπραγματευτούμε

Το ίδιο βράδυ, όλοι τους έχουν μαζευτεί στο σπίτι του Λιάνη. Το φαγητό έχει σερβιριστεί στην μεγάλη τραπεζαρία, και ο Αντρέας παρατηρεί οτιδήποτε γίνεται γύρω του, αποφεύγοντας όμως να μιλήσει.

«Υπέροχο το αρνάκι.» Σχολιάζει ο Πέτρος Λιάνης, ο αρχηγός της οικογένειας.

Η Κατερίνα πιάνει το χέρι του Αντρέα, επάνω στο τραπέζι.
«Πράγματι.» Συμφωνεί, στρέφοντας το βλέμμα του στην κυρία του σπιτιού.
«Όπως πάντα, η μαγειρική σας είναι εξαίσια.» Και δεν το έλεγε για να υπερβάλει. Όντως, η Ασπασία είναι εξαιρετική μαγείρισσα.

Η Κατερίνα ζουλάει το χέρι του, προκαλώντας έτσι την προσοχή του.
«Είσαι εντάξει;» Τον ρωτάει σιγανά.

Παίρνει βαθιά ανάσα.
«Εσύ είσαι θυμωμένη μαζί μου;» Της το ρωτάει αυθόρμητα, αν και δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να το συζητήσουν.

Η Κατερίνα ελέγχει τους υπόλοιπους με το βλέμμα της.
«Λιγάκι.» Παραδέχεται, επίσης χαμηλόφωνα.

Ο Αντρέας νιώθει τις ενοχές να τον χτυπούν. Είχε την ανάγκη να της απολογηθεί.

«Δεν σε ξέχασα. Αλήθεια--»

«Έλα, ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό.» Τον συμβουλεύει, αφήνοντας το χέρι της να ξεγλιστρήσει απ' το δικό του.

Οι γονείς κοιτάζονται μεταξύ τους. Ήξεραν πως ήρθε η ώρα.
«Λοιπόν, Αντρέα;» Ξεκινάει ο Πέτρος.

Ο νεαρός άντρας συνοφρυώνεται.
«Τι λοιπόν;» Δεν καταλαβαίνει.

Η Κατερίνα σκύβει κοντά στο αυτί του.
«Το δαχτυλίδι, αγάπη μου.» Ψιθυρίζει.

Τώρα πιάνει όντως το νόημα. Κοιτάζει την οικογένεια, βγάζοντας το δαχτυλίδι από την τσέπη του υφασμάτινου παντελονιού του. Ήρθε η ώρα, Αντρέα. Σκέφτεται.

Η προηγούμενη κουβέντα με την μάνα του έρχεται απρόσκλητη στο μυαλό. Θες να το κάνεις; Η ερώτηση θέτει και ένα νέο δίλημμα.

Τι άλλο υπήρχε για να σκεφτεί; Ήταν καιρό μαζί της. Τον άντεχε όσο καμία άλλη. Αγαπούσε τα ελαττώματα του και τα προτερήματα. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος, λοιπόν;

Ανοίγει το βελούδινο κουτί, αποκαλύπτοντας το εντυπωσιακό μονόπετρο, το οποίο διάλεξε η ίδια η Κατερίνα. Η Ασπασία παίρνει μια άναρθρη εισπνοή, μπροστά σε αυτό το εντυπωσιακό θέαμα.

«Κατερίνα....» Προφέρει, πιάνοντας συγχρόνως το χέρι της.
«Με αυτό το δαχτυλίδι, θέλω και επίσημα, να σε ζητήσω σε γάμο.» Ακούγεται αποφασισμένος. Απαλλαγμένος από τις προηγούμενες αμφιβολίες του.
«Δέχεσαι;» Ρωτάει, αν και γνωρίζει ήδη την απάντηση.