Τα δάχτυλα του σέρνονται τεμπέλικα στα πλευρά της. Πάνω, κάτω, συνέχεια. Ακούραστα. Χώνει την μύτη του στα μαλλιά της, παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή από το άρωμα της.«Ξημερώνει.» Μουρμουρίζει εκείνη, με το κεφάλι της να ξεκουράζεται πάνω στο στήθος του.
«Ναι.» Αποκρίνεται κι εκείνος, με μια νότα μελαγχολίας στην φωνή του.
Εάν είχαν την ευκαιρία, δεν θα έφευγαν ποτέ από αυτόν τον άβολο καναπέ. Αυτό το γραφείο, κατάφερε να γίνει ο παράδεισος τους.
Η Μυρτώ ανακάθεται στον αγκώνα της, θέλοντας να τον αντικρίσει μέσα στα μάτια.
«Το μετάνιωσες;» Το είχε απλά απορία.Ο Αντρέας παίρνει μια βαθιά ανάσα, παίζοντας ταυτόχρονα με μια τούφα από τα σγουρά μαλλιά της.
«Και ναι, και όχι.» Υπήρχε σύγχυση μέσα του, κι ας μην το έδειχνε.Εκείνη κατσουφιάζει.
«Δηλαδή;» Αναρωτιέται.Τα μαύρα του μάτια συναντούν τα σκούρα μπλε δικά της.
«Δεν το μετάνιωσα για τον λόγο που νομίζεις....» Την ανακουφίζει αμέσως.
«Απλά, θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς τα πράγματα μεταξύ μας.» Παραδέχεται αυτό που τον βασανίζει εδώ και αρκετά λεπτά.Η Μυρτώ τον κοιτάζει με σκανταλιάρικα μάτια, χαμηλώνοντας ελάχιστα το κεφάλι της.
«Πως, δηλαδή;» Απορεί.
Ο Αντρέας μετακινεί το χέρι του από τα μαλλιά της, ώστε να χαϊδέψει τον γυμνό της ώμο.
«Δηλαδή.... θα προτιμούσα να ήμουν ελεύθερος. Να μην είχα καμιά δέσμευση στους ώμους μου.» Να ήταν αλλιώς. Αυτό εύχεται μόνο. Να μην κορόιδευε την Κατερίνα, ούτε τον εαυτό του.«Εγώ άδειους τους βλέπω, πάντως.» Η Μυρτώ τον πειράζει, αποσπώντας του ένα αυθόρμητο χαμόγελο.
«Καλά, εσύ.... έχεις όρεξη για πείραγμα τώρα.» Λέει, καθώς, προσπαθεί να βολέψει καλύτερα το κεφάλι του στο μαξιλάρι του καναπέ.
«Τι δικαιολογία θα της πεις;» Τον ρωτάει ξαφνικά.
Τα φρύδια του σμίγουν μεταξύ τους.
«Γιατί να της πω κάποια δικαιολογία;»«Επειδή, σίγουρα, θα σε περιμένει με τα μάτια ορθάνοιχτα να γυρίσεις.» Διακωμωδεί λιγάκι την κατάσταση. Στο μυαλό της, όμως, μπορούσε να φανταστεί τα μούτρα της Κατερίνας.
Ο Αντρέας αφήνει ένα σύντομο γελάκι, διασκεδάζοντας με τον τρόπο που εκφράζεται εκείνη.
«Δε μένουμε μαζί.» Της αποκαλύπτει.
YOU ARE READING
Αγγελικά πλασμένοι
RomanceΈνας ιδανικός κόσμος για τον έρωτα, θα ήταν αυτός της καταστροφής. Με καρδιές γυάλινες, εύθραυστες, ώστε να μπορεί να τις σπάσει εύκολα. Με ψυχές βουτηγμένες στον εγωισμό, για να μπορεί να τις παρασύρει. Και με πρόσωπα, αγγελικά πλασμένα, για να κα...