Αγγελικά πλασμένοι

Για τον αρραβώνα σας

Όλη η βδομάδα πέρασε ονειρικά για το παράνομο ζευγάρι. Το γραφείο ήταν ο τέλειος χώρος απομόνωσης. Κανένας δεν μπορούσε να τους υποψιαστεί εκεί, ούτε να τους κατηγορήσει. Είναι ο χώρος εργασίας τους.

Ο Αντρέας είχε αρχίσει κυριολεκτικά να δένεται με την Μυρτώ. Είχε φτάσει στο σημείο να της αφήνει μέχρι και λουλούδια. Το έκανε βέβαια με πονηρό τρόπο. Είτε της το άφηνε επάνω στην έδρα, πριν προλάβει να έρθει, είτε το έκρυβε μέσα στην τσάντα της.

Και η Μυρτώ άρχισε να νιώθει τα δικά της τοίχοι να λυγίζουν, παρότι δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Εκείνη, βέβαια, το έκανε σκόπιμα. Ενώ εκείνος αντιδρούσε ελεύθερα, έτσι όπως αισθανόταν.

Φυσικά, το όνειρο θα έφτανε κάποτε στο τέλος του, κι αυτό τρόμαζε την Μυρτώ. Δεν ήξερε, απλά, πως θα ερχόταν το τέλος. Ήλπιζε, τουλάχιστον, να είναι όσο πιο ανώδυνο γίνεται.

Ο Αντρέας ελέγχει κάποιους φακέλους, αλλά δεν είναι καθόλου συγκεντρωμένος. Έπιανε τον εαυτό του να κάνει συχνά λάθη, κι αυτό, επειδή είχε συνεχώς το μυαλό του έξω από το γραφείο.

Ξεφυσά, παραδομένος. Σηκώνεται από την καρέκλα του και πηγαίνει να την ελέγξει. Είναι σκυμμένη πάνω από την οθόνη του υπολογιστή, δείχνοντας απόλυτα συγκεντρωμένη.

Ξεροβήχει, επίτηδες, ώστε να της τραβήξει την προσοχή. Το κόλπο πιάνει, μιας και η Μυρτώ υψώνει απότομα το κεφάλι της.

«Πολύ δουλειά;» Την ρωτάει.

«Άστα. Και έχω και ένα αφεντικό....» Η Μυρτώ χαλαρώνει στην καρέκλα της, πειράζοντας τον.

Δεν μπορεί να αντισταθεί στην παρόρμηση του να χαμογελάσει.
«Αυστηρός;» Αναρωτιέται, πηγαίνοντας κοντά της.

«Πολύ!» Δίνει έμφαση στην απάντηση της.

«Κτήνος, δηλαδή;» Σκύβει από πάνω της, με τις παλάμες του να στηρίζονται στα μπράτσα της καρέκλας.

«Βάναυσος.» Η Μυρτώ στενεύει εύθυμα τα μάτια της. Στον τόνο της, όμως, κρύβονται πολλά ερωτικά υπονοούμενα.

«Πω πω! Απορώ πως μπορείς και δουλεύεις για έναν τέτοιο τύπο.» Ο Αντρέας συνεχίζει το πείραγμα, και έπειτα, αφήνει ένα φιλί στον λαιμό της.

Όλο της το σώμα ανατριχιάζει.
«Ε, δεν είναι και σε όλα κακός.» Η φωνή της λυγίζει, καθώς χαμογελάει.

«Χμμ, μάλιστα.» Ο Αντρέας επιστρέφει στην προηγούμενη του θέση, αντικρίζοντας τα σκανταλιάρικα μάτια της. Το χρώμα τους άλλαξε πάλι, έγινε γαλάζιο του ουρανού.