Αγγελικά πλασμένοι

Η γύμνια της ψυχής

Η Μυρτώ γονατίζει στην ακτή της θάλασσας, βρέχοντας την άκρη της μπλούζας της. Άρχισε να νυχτώνει, και ο φόβος έμοιαζε να γιγαντώνεται σε κάθε λεπτό που περνούσε.

Επιστρέφει στον τραυματισμένο Αντρέα, ο οποίος κρατάει τα μάτια του κλειστά. Μοιάζει υπερβολικά εξαντλημένος. Η Μυρτώ τρέμει με την αδύναμη εικόνα του.

Γονατίζει δίπλα του, και τοποθετεί την βρεγμένη πλευρά της μπλούζας της, στις πληγές του προσώπου του. Ο Αντρέας αντιδρά, παίρνοντας μια απότομη εισπνοή.

«Σσσς, χαλάρωσε.» Τον καθησυχάζει, με χαμηλή φωνή.
«Το θαλασσινό νερό θα βοηθήσει, κάπως.» Υποστηρίζει, συνεχίζοντας την δουλειά της.

Ο Αντρέας ανοίγει δειλά τα βλέφαρα, παρατηρώντας το πρόσωπο της ταλαιπωρημένης γυναίκας. Τόση ώρα δεν έκανε βήμα μακριά του. Μπορεί να τρέξει. Μπορεί ανά πάσα στιγμή, όποτε το αποφασίσει, να τρέξει μακριά. Να βρει κάποιον και να σωθεί.

Αντί για αυτό, όμως, εκείνη επιμένει να φροντίζει τις πληγές του. Ανησυχεί για λογαριασμό του.

«Γιατί δεν φεύγεις;» Κάνει την ερώτηση που τον βασανίζει τόσες ώρες.

Αγγίζει με την μπλούζα της, το κάτω χείλος του.
«Και που θες να πάω;» Απαντάει με μια άλλη ερώτηση.

«Να τρέξεις. Να σώσεις τον εαυτό σου.» Διευκρινίζει.

Αφήνει την δουλειά της, μόνο και μόνο για να τον αγριοκοιτάξει.
«Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο σου εδώ πέρα.» Χρησιμοποιεί κατηγορηματικό τόνο.
«Στο κάτω κάτω, εγώ φταίω για την κατάσταση σου.» Προσθέτει, συνεχίζοντας την προηγούμενη δουλειά της.

«Σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου.»

«Αυτή είναι η αλήθεια, όμως, Αντρέα.» Και δεν θα το συγχωρούσε ποτέ στον εαυτό της αυτό το λάθος.
«Έχεις ιδέα τι μπορεί να γινόταν εάν δεν σταματούσαν; Εάν είχαν όπλα; Εάν σε....» Δεν τολμά να το ξεστομίσει.

Τα σκέφτεται όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα. Είναι σοβαρή η κατάσταση. Σχεδόν χαοτική, στο μυαλό της Μυρτώς.

Ο Αντρέας την παρατηρεί για λίγο, και μετά ξεσπάει σε γέλια.
«Γιατί γελάς;» Τον ρωτάει, σαν να προσβλήθηκε.

Τα σκοτεινά του μάτια, εστιάζουν στα μπλε δικά της.
«Είσαι η πιο περίεργη γυναίκα που έχω συναντήσει, Μυρτώ Δρακοπούλου.» Βγάζει το συμπέρασμα του. Και δείχνει, μάλιστα, να το διασκεδάζει.