Αγγελικά πλασμένοι

Τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα

Ο Αντρέας σηκώνει το κεφάλι, μετά από πολλές ώρες δουλειά. Ήταν η μόνη του ψυχοθεραπεία, για να ξεχάσει την πίεση που υφίστανται από την οικογένεια του.

Η Μυρτώ χτυπάει απαλά την πόρτα, θέλοντας να του τραβήξει την προσοχή. Και το καταφέρνει. Ο Αντρέας τρίβει εξαντλημένος το μέτωπο του.

«Πέρασε η ώρα, ε;» Συμπεραίνει, με το χαμόγελο να αχνοφαίνεται στο πρόσωπο του.

«Ναι. Ήρθε η στιγμή να φύγουμε.» Του ανακοινώνει, μισοχαμογελώντας και εκείνη.

Το φωτιστικό στην έδρα του, χτυπάει στο πρόσωπο του, αποκαλύπτοντας κάποια καλά κρυμμένα μυστικά. Η Μυρτώ τον παρατηρεί προσεκτικά. Νιώθει ξένη στο ίδιο της το κορμί.

«Θες να φύγεις;» Την ρωτάει με βαθιά φωνή.

«Εσύ;» Ανταπαντά με μια άλλη ερώτηση. Όπως κάνει πάντα.

Η μια άκρη των χειλιών του, καμπυλώνει λιγάκι προς τα πάνω.
«Όχι.» Είναι παράξενο, ακόμη και για τον ίδιο, που το παραδέχεται με τόση άνεση.
«Σήμερα.... απλά δεν θέλω να είμαι ο Αντρέας Βρεττός.» Πρόκειται για εξομολόγηση.

Η Μυρτώ διπλώνει τα χέρια κάτω από το στήθος της.
«Και ποιος θα ήθελες να ήσουν;» Τον ρωτάει.

Δείχνει να το σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα, με τα μακριά του δάχτυλα να σέρνονται στο κάτω χείλος του.

«Ένας άγνωστος.» Αποκρίνεται.

Η Μυρτώ αισθάνεται ένα απότομο σφίξιμο στο στομάχι της. Ένας κόμπος που μοιάζει να δένεται όλο και περισσότερο.

Είχε κι εκείνη όρια, κι ας μην του τα έδειχνε. Υπήρχαν πολλές αναστολές στο κεφάλι της. Περισσότερες απ' τον Αντρέα. Φοβόταν. Ο εαυτός της ο ίδιος την φόβιζε, γιατί δεν γνώριζε μέχρι που ήταν ικανή να φτάσει.

«Θα φύγεις τώρα;» Την ρωτάει.

Η φωνή του την ξυπνάει απότομα. Το σώμα της αντιδρά αυτόβουλα, και ξεκινάει να πηγαίνει προς την καρέκλα του.

«Θέλεις να με διώξεις;» Η στάση της γίνεται προκλητική.

Ο Αντρέας γυρίζει ελάχιστα την καρέκλα, εμφανίζοντας τα πόδια του, τα οποία καλύπτονται από ένα μαύρο, υφασμάτινο παντελόνι.

«Κανονικά θα 'πρεπε να θέλω.» Οι ενοχές ζωγράφιζαν κάθε ρυτίδα στο πρόσωπο του.

Μέχρι πριν ήταν ένα απλό παιχνίδι. Τώρα, όμως, το παιχνίδι κόντευε να πάρει άλλες διαστάσεις. Βλέπει την τελευταία του ευκαιρία να καίγεται μπροστά στα μάτια του.