Το βράδυ έχει πέσει. Η Κατερίνα κάθεται μαζί με τον Αντρέα στο σαλόνι, τρώγοντας λίγο απ' τα μακαρόνια που μαγείρεψε εκείνη. Από το πρωί, ως τώρα, διατηρεί την ίδια έκφραση.
Ο Αντρέας μετακινεί το πιάτο του στον νιπτήρα της κουζίνας. Μόνο τότε καταφέρνει να την ενεργοποιήσει.
«Τι; Δεν θέλεις άλλο;» Τον ρωτάει.
Αγνοεί να της απαντήσει. Αφού αφήσει το πιάτο του, πηγαίνει και βολεύεται στην πολυθρόνα, στο σαλόνι. Τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει, και εστιάζουν ολοκληρωτικά σε εκείνην.
«Θέλω να μου πεις τι έχεις.» Της το ζητάει απλά, χωρίς να χρονοτριβεί με προλόγους.
«Σαν τι να έχω δηλαδή;» Προσπαθεί να τον αποφύγει. Όχι με μεγάλη επιτυχία, βέβαια.
«Κατερίνα, δεν είμαι τυφλός.» Η απάντηση της, προσβάλει την νοημοσύνη του.
«Κάτι συμβαίνει. Και το καταλαβαίνω από τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι.» Δεν χρειαζόταν άλλη απόδειξη. Την ζούσε χρόνια αυτή την κοπέλα. Την ξέρει πως είναι. Την έμαθε.Η Κατερίνα παρατάει και το δικό της πιάτο, νιώθοντας τον κόμπο στο στομάχι της να επανέρχεται, ακόμα πιο έντονος.
Δεν έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση με τον Αντρέα. Δεν έτυχε να του ανακοινώσει κάτι πιο σοβαρό στο παρελθόν. Κι αυτό που θα του έλεγε... ήταν όντως σοβαρό.
«Είμαι έγκυος.» Η φωνή της βγαίνει ψυχρή, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Εκείνος σοκάρεται.
«Τι;» Του βγαίνει αυθόρμητα. Η Κατερίνα παρακολουθεί τα χέρια της να τρίβονται μεταξύ τους.
«Πότε το ανακάλυψες;»«Είχα αρκετές μέρες καθυστέρηση. Και εχθές.... έκανα κάποιες εξετάσεις. Αφού έτυχε να βρεθούμε στο νοσοκομείο.» Του εξηγεί, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο.
«Ωραία.» Προσπαθεί, αλλά δυσκολεύεται να το επεξεργαστεί. Δυσκολεύεται να δεχτεί την βαρύτητα αυτής της αποκάλυψης.
«Πες μου εσύ. Τι θέλεις να κάνουμε τώρα;» Στο πρόσωπο του δεν εκφράζεται κανένα συναίσθημα. Είναι κενός. Παγωμένος.Η Κατερίνα παίρνει μια βαθιά ανάσα. Τώρα ερχόταν το σημαντικότερο κομμάτι, αυτής της συζήτησης.
«Δεν υπάρχει πληθυντικός για εμάς τους δυο.» Του λέει, εν ψυχρώ.
Εκείνος κατσουφιάζει.
«Γιατί;» Δεν καταλαβαίνει το νόημα, πίσω από τις λέξεις της.
YOU ARE READING
Αγγελικά πλασμένοι
RomanceΈνας ιδανικός κόσμος για τον έρωτα, θα ήταν αυτός της καταστροφής. Με καρδιές γυάλινες, εύθραυστες, ώστε να μπορεί να τις σπάσει εύκολα. Με ψυχές βουτηγμένες στον εγωισμό, για να μπορεί να τις παρασύρει. Και με πρόσωπα, αγγελικά πλασμένα, για να κα...