Είναι αργά το βράδυ. Η Μυρτώ έχει τρελαθεί τόσες ώρες από την αγωνία της. Προσπαθεί να τον βρει, αλλά δεν απαντάει σε καμία από τις κλήσεις της.
Δεν έχει ιδέα για τα γεγονότα που συνέβησαν απόψε. Αλλά θα τα μάθαινε, πολύ σύντομα.
Μια κλήση έρχεται στο δικό της κινητό. Μόλις ανακαλύπτει πως είναι από εκείνον, βιάζεται να το απαντήσει.
«Αντρέα; Που είσαι;» Δοξάζει τον Θεό που απάντησε, επιτέλους!
«Δεν είμαι ο Αντρέας.» Απογοητεύεται, όμως, σύντομα.
«Και ποια είσαι;» Δεν αναγνωρίζει την φωνή από την άλλη γραμμή. Εάν ήταν η Κατερίνα, σίγουρα θα το καταλάβαινε.
Η άλλη γυναίκα ξεφυσά.
«Έλα απ' το αστυνομικό τμήμα. Έχω να σου πω πάρα πολλά.» Της ζητάει, και μετά το κλείνει.
Η Μυρτώ ατενίζει με ένα βαθύ κατσούφιασμα την συσκευή της. Γιατί στο αστυνομικό τμήμα; Στο μυαλό της τρυπώνουν τα χειρότερα σενάρια.
«Τι πήγες κι έκανες ρε Αντρέα;» Αρπάζει γρήγορα τα κλειδιά του σπιτιού, βγαίνοντας έξω από το σπίτι.
_____________________________
Στον διάδρομο του νοσοκομείου, επικρατεί ένας βουβός πανικός. Από κάπου νιώθεις ότι θα ξεσπάσει ο καβγάς.
Ο Οδυσσέας πηγαινοέρχεται, πιάνοντας το κεφάλι του. Κατηγορεί τον εαυτό του, ενδόμυχα. Τον κατηγορεί που φέρθηκε τόσο επιπόλαια, και προκάλεσε τον Λιάνη, σηκώνοντας όπλο εναντίον του.
Τώρα βρίσκονται εδώ. Σε αυτόν τον ψυχρό διάδρομο, να περιμένουν με απελπισία κάποιο νέο από τους γιατρούς.
Η Ασπασία στέκεται απέναντι από τις καρέκλες, όπου κάθεται ο άντρας της. Τα δάκρυα λιμνάζουν σαν ποτάμια από τα μάτια της.
«Εάν πάθει κάτι το παιδί μου.... δεν θα σου το συγχωρήσω.» Οι λέξεις σέρνονται στην γλώσσα της. Τον ατενίζει με οργή.
«Σου το ορκίζομαι, Πέτρο. Αυτό δεν θα σου το συγχωρήσω.»
«Σταμάτα!» Η φωνή του ακούγεται βροντερή στον χώρο. Τραβάει ακόμα και την προσοχή του Οδυσσέα.
«Πιστεύεις πως αισθάνεσαι περισσότερη αγωνία, απ' ό,τι αισθάνομαι εγώ αυτή την στιγμή;» Υπάρχει ένταση ανάμεσα τους. Μια ένταση που δεν έχει βρει ακόμα ανακούφιση.
«Έχεις τύψεις;» Ανασηκώνει με σαρκασμό το φρύδι της.
«Έχεις τύψεις που πυροβόλησες το παιδί μας; Νομίζεις ότι οι ενοχές σου θα μπορέσουν να σε εξιλεώσουν;»
أنت تقرأ
Αγγελικά πλασμένοι
عاطفيةΈνας ιδανικός κόσμος για τον έρωτα, θα ήταν αυτός της καταστροφής. Με καρδιές γυάλινες, εύθραυστες, ώστε να μπορεί να τις σπάσει εύκολα. Με ψυχές βουτηγμένες στον εγωισμό, για να μπορεί να τις παρασύρει. Και με πρόσωπα, αγγελικά πλασμένα, για να κα...
