රහසින් වගේ (Rahasin Wage)

Chapter 2

අද සෙනසුරාදා උනත් වෙනදට වඩා සෙනග වගේ..මගේ අනිත් සහචර පිරිස පැමිණෙනකන් මම වලේ කැන්ටින් එකේ වාඩිවෙලා හිටියා...නිකන් බලගෙන ඉන්න තරම් කාලයක් නෙවෙයි මේ ගෙවෙන්නෙ..අද ආවෙත් final group project එකේ වැඩ වගේකට..මගේ ඩිග්‍රි එකේ අන්තිම මාස කිහිපය මේ...අවුරුදු හතරකුත් උනා මේකට ඇවිත්...මේ කාලෙට ඇත්තටම මට වෙච්චදේකුත් නෑ නොවෙච්ච දේකුත් නෑ වගේ...මම ගැන කිව්වොත් මම තේව් මින්දිර් සිල්වා..දැන් නම් වයස 23..තනිකඩයි..සදා තනිකඩයි..අද වෙනකන් තනිකඩයි..මතුවටත් එහෙමයි..

ඒ ලෙවෙල් ඉවර වෙලා රිසාල්ට්ස් එන්නත් කලින් තමයි මේ කැම්පස් එකට ආවේ..ආවා නෙවෙයි ඇත්තටම මාව මෙහෙට ගෙනත් දැම්මා වගේ එකක් තමයි උනේ..අපේ තාත්තා තමයි ඉතින් මගේ හැමදේම තීරණය කරන්නෙ..IT ඩිග්‍රී එකක් කරන්න පුලුවන් නේද කියල නම් ඇහුවා..බෑ කිව්වොත් තොට තියෙන්නෙ ඉගෙන ගන්න විතරයි ඒකවත් කරන්න බැරිද අහයි ඉතින්..මට ඉතින් ඒ ටික අහගන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ ඇත්තටම..තාත්තා වියදම් කරනවනම් මට තියෙන්නෙ ඉගෙන ගන්න විතරනේ ඇත්තටම....
මම එහෙම තමයි එදා හිතුවේ..ඉගෙනගන්න එක නෙවෙයි ජීවිත‍ය..කන බොන එක නෙවෙයි ජීවිතය..හිනාවෙලා ඉන්න එක නෙවෙයි ජිවත් වෙනව කියන්නෙ..කොටින්ම කිව්වොත් හුස්ම ගන්න එකත් නෙවෙයි ජිවත් වෙනවා කියන්නෙ..එදා යන්තම් අවුරුදු 19 සම්පූර්ණ වුනු මට ඒවා තේරුනේ නෑ ඇත්තටම...උගත් කියලා සම්මත පවුලක උපතින් ගෙනාපු මොලයක් තිබ්බෙ නැති එකම ලමයා විදියට මම ඉපදුනේ...
එහෙම කිව්වට මට අඩු මානසික තත්වයක් තිබ්බෙ නෑ. මගේ තාත්තා පශ්චාත් උපාධි දාරියෙක් මගේ අම්මත් එහෙමයි..මගේ අයියාත් එයාගෙ පශ්චාත් උපාධියට මේ දවස් වෙන රටකට ගිහින් ඉන්නෙ...මට චුට්ටක් හරි ගෙදර නිදහසේ කතාකරන්න පුලුවන් මානසික මට්ටමක හිටියෙ මගෙ අක්කා, එයා කොළඹ ජාත්‍යන්තර පාසලක ගුරුවරියක්...එයත් ගිය අවුරුද්දේ බැදලා ගිය නිසා ගෙදර මගේ මානසික මට්ටමට ටිකක් හරි කිට්ටුවෙන් ඉන්නෙ අපෙ බල්ලා විතරයි..

හැබයි ගෙදර මිනිස්සු මට බනින්න ගියාමනම් බල්ලත් උපාධියක් කරපු ගානට තමයි කතාව..මට අනුව මම සාමන්‍ය මනුස්සයෙක්..ඇත්තටම කිව්වොත් මම තමයි අපේ ගෙදර ඉන්න එකම සාමාන්‍ය මනුස්සයා..මට කියන දෙයක් එක සැරේ තේරෙන්නෙ නෑ තමයි, ඒක ඇත්ත ඒ උනාට මට දෙසරයක් කියල දුන්නම තේරෙනවනේ.. එක සැරේ තේරෙන්න ඕනේ කියලා නීතියක් නෑනෙ..මම එයාලගෙ ලමයෙක් උනා කියලා මමත් එයාලා වගේ වෙන්න ඕනෙ කියලම එකකුත් නෑනෙ...අනික මම application දාලා මේ ගෙදරට ආවෙත් නෑනේ....