၇၀ ခုနှစ်တုန်းက ငါ ဗီလိန်နဲ့ အတူနေခဲ့တယ် (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း ၁၀၀

၇၀ ခုနှစ်တုန်းက ငါ ဗီလိန်နဲ့ အတူနေခဲ့တယ်

အပိုင်း ၁၀၀

ဝမ်ရှို့ယင်သည် အဖိုးရန် စိတ်ဆိုးသည်ဖြစ်စေ၊ မဆိုးသည်ဖြစ်စေ ဂရုမစိုက်ပေ။ ဒါပေမယ့် လိုက်နာသင့်သော စည်းမျဉ်းများနှင့်ပတ်သက်၍ သူမသည် ထိုမူကို လိုက်နာရန် သေချာသည်။

 အဖိုး၏ စကားရဲ့ အဓိပ္ပါယ်မှာ နောင်တွင် ဒုတိယမိသားစုကို ကူညီပေးရန် တတိယမိသားစုကို တောင်းဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။

ဒါက မဖြစ်နိုင်ဘူး!

ဝမ်ရှို့ယင်သည် ထိုနေရာတွင် မိသားစုနှစ်စုနှင့်အတူ နေထိုင်စဉ်အတွင်း အလွန်ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုနှင့် အရှက်တရားများစွာကို ခံစားခဲ့ရသည်။ သူ့ဘဝက အရမ်းသနားစရာကောင်းသည်။ သူတို့သည် သူမ၏ဒဏ်ရာများထဲသို့ ဆားနဲ့ ပွတ်တိုက်နေကြပြီး ကိတ်မုန့်ပေါ်တွင် မည်သည့်ရေခဲတုံးမျိုးမှ မရှိခဲ့ပေ။

 ထို့ကြောင့် ဝမ်ရှို့ယင်သည် အနာဂတ်တွင် သုံးစွဲရန်ငွေများလွန်းလျှင်တောင် သူတောင်းစားတို့အား ပေးကမ်းချင်သည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ကောင်းသောအကျင့်ကိုကျင့်ခြင်းသည် အိမ်နှစ်လုံးကို အထောက်အကူမပြုပေ။

 သူမ၏ အတွေးများကို ကျောက်တုံးထဲတွင် ထားခဲ့သည်။

 အဖိုးက ဝမ်ရှို့ယင်ကို အဓိပ္ပါယ်ရှိသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ခဲ့သော်လည်း စကားလုံးတွေကို ရန်တယုံ အားပြောခဲ့သည်။ "တယုံ၊ မင်း အကိုနှစ်ယောက် ကိုယ့်မိန်းမကိုယ် မထိန်းနိုင်တာ ငါမြင်ရတယ်။ မင်းက မင်းအစ်ကိုနှစ်ယောက်လိုပဲလား"

 ဒါကို ရန်တယုံအား ပြောခဲ့ပေမဲ့ စကားလုံးတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်က အရမ်းသိသာထင်ရှားပြီး ဒါက ဝမ်ရှို့ယင် ကို ရည်ရွယ်ပြီးပြောနေတာ ထင်ရှားသည်။

 စားပွဲတစ်ခုလုံးက လူကြီးတွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။ အဖိုးရန်ရဲ့ စကားနောက်ကွယ်က အဓိပ္ပါယ်ကို ဘယ်သူကမကြားဘဲနေမှာလဲ။

လင်းရှောင်ယွဲ့ နှင့် ရန်ယန်သည် ရန်တယုံဆီသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်ရှို့ယင်သည် အစာစားခြင်းကို အလွန်စိတ်မ၀င်စားသော်လည်း သူမသည် အသားကိုလည်း စားပြီး တမင်ဝါးနေသည့် အသံကို ကျယ်လောင်စွာ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။