GECENİN İZİ

Merhaba.

Ben hisssizyazar, bazılarınız beni tanıyor olabilir çünkü daha önceden birkaç kurgu yazdığım ama okunma sayısı az olduğu için vs. sildiğim kurgular vardı. Belirli bir zamandan beri beni takip edenler bilir.

En son Hüküm isimli bir kurgu yazıyordum. Fakat kurguyu yayından kaldırdım ve sildim. Psikolojik olarak iyi olmadığım, ailevi sorunlar yaşadığım ve kurgunun okunma sayısı çok az olduğu için kurguyu sildim. Bir daha Hüküm kurgusunu yazmayı şu anlık düşünmüyorum.

Artık yeni kurgumuz Gecenin İzi. Güzel yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. Umarım beğenirsiniz :)

❗NOT: Önümde önemli bir sınav var. Bu yüzden derslerime yoğunlaşmak zorundayım. Bölümler iki haftada bir gelebilir belki. Çünkü ciddi anlamda ders çalışmam lazım. Dediğim gibi ya haftada bir ya da iki haftada bir bölüm atacağım. Bilginize. ❗

Hepinize iyi okumalar dilerim.

~~~

3 SENE ÖNCE / ANKARA

Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı.

Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı.

Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu.

İzem Karasu.

Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı.

Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı.

İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı.

Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı.

İzem insanlara çarpmamaya dikkat ederek metroya ulaştı. O kadar kalabalıktı ki tutunacak yer yoktu resmen. İzem bulduğu ilk demire tutunup nefesini dışarıya verdi.

Her gün aynı kaostan sıkılıyordu. Uyan, üniversiteye gel, aptal metroya bin, eve git ve uyu. Uyan, üniversiteye gel, aptal mertoya bin, eve git ve uyu.
Kısır döngüden başka birşey değildi.
Bir durak geçtikten sonra metro biraz daha boşaldı. Artık ayakta duran fazla kişi yoktu. Metro aniden duraksadığında İzem dengesini kaybedip yanındaki adama çarptı.