Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmama...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"O an sadece ölmeyi diledim." -İzem Karasu.
Oy vermeyi unutmayınn.
İyi okumalar :)
~~~
Küçükken tek istediğim hukuk okumaktı. Liseye geçince Savcı olmak istediğime karar vermiştim. Savcı olmak için çok çabalamıştım. Gece gündüz ders çalışmıştım. İyisinin de iyisi olabilmek için çalışmıştım. Üniversiteden dereceli mezun olmuştum.
İyi bir Savcı'ydım.
İlk iş yerim askeriyeye gelmeden önce çalıştığım adliyeydi. Daha sonra tayinim askeriyeye çıkmıştı. Herşey iyi olur diye düşünmüştüm. Askeriyedeki ajanları bulur, daha sonra adliyedeki işime geri dönerim demiştim ama öyle olmamıştı.
Aşık olmuştum.
Yüzbaşı Savaş Alp Alakurt'a aşık olmuştum.
Ajanlardan sadece birini bulabilmiştim. Sadece birini.
Şimdi ise nerede olduğumu bilmiyordum. Hiçliğin ortasında gibi hissediyordum. Bedenimin her yeri o kadar çok acıyordu ki hiçbir yerimi hissetmiyordum. Ağlamaktan göz pınarlarımda yaş kalmamıştı. Üşüyordum, bedenim bir ölü gibi soğuktu.
Depodaydım.
Yine ve yine o depodaydım. Oturduğum sandalyenin altında bir bomba vardı. Hareket ettiğim an patlayacaktı belkide. Ellerim ayaklarım bağlıydı. Dilim lâl olmuştu.
Elfida, Cehil, Çelik ve daha kim olduğunu bilmediğim Ukde denen kız beni burada bırakıp gitmişti. Tektim, terk edilmiş gibiydim.
Saatlerdir, belkide günlerdir. Bilmiyorum, zaman kavramını yitirmiştim. Sevdiklerimden ayrı kalalı ne kadar olmuştu bilmiyorum.
Burası çok havasızdı. Ciğerlerime rutubet kokusu sinmişti resmen.
Ölüyordum.
Çok garipti değil mi ölümü kabullenmek? Gittikçe tükeniyordum.
