Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmama...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: İzem ve Lavin (Temsili.)
"Hayat çıkışı olmayan bir labirentti, biz ise bu labirentin içinde çıkışı bulmaya çalışan insanlardık." - hisssizyazar ( .e )
Oy vermeyi unutmayın!!!
İyi okumalar.
~~~
Bazen insanlar kendini çıkışı olmayan bir labirentin içinde gibi hissederdi. Koskocaman bir labirentten çıkmaya çalışıyorduk ama o labirentin bir çıkışı yoktu.
Şuan ben bir labirentteydim ve çıkışı bulamıyordum.
Son günlerde ben ben değildim sanki. Şu son bir haftada bir sürü duyguyu aynı anda yaşamıştım.
Aşk.
Bir adama aşık olmuştum. Hemde beni cok seven bir adama. Kendisi herkese karşı ciddi olsada beni çok seviyordu ve aşkımın karşılığını veriyordu.
Hüzün.
Annemin lafları işlemişti beynime. İlk defa annemin benden ciddi olarak nefret ettiğini hissetmiştim.
Öfke.
Hüznüm öfkeye dönüşmüş ve beraberinde beni de sürüklemişti.
Minnet.
Üvey babam Ahmet Karasu. Ona karşı minnet etmiştim. Bizi yanına almış, çok sevmişti. Beni kendi kızı gibi büyütmüştü.
Ve çaresizlik.
Annem bana tokat attığında, banyoda soğuk fayanslarda oturup ağladığımda çaresizdim. Ve şimdide çaresizim.
Karşımda bir adam vardı. O beni tanıdığını sanan bir yabancı, ben ise onu tanıyan bir yabancıydım. Öz babamdı. Cevdet Yılmaz. Küçük bir kız çocuğunun hayallerini yıkmış, rüyalarının katili olmuştu. En önemlisi bu çocuğun travması olmuş olmasıydı.
"Ulan senin belanı sikerim." Herşey ağır çekimde yaşanıyormuş gibi gelirken Savaş hızla ayağa kalktı. Sandalyesi yere çakılırken herkes ayaklandı. Savaş sert yumruğunu Cevdet'in suratına geçirdiğinde Cevdet yere yığıldı.
