Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmama...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sanki sıra ölmeye geldi..." -İzem Karasu.
İyi okumalar.
~~~
Yaşamadan ölmek.
Yaşamı tatmadan hayata gözlerini yummak.
Aklımda tek bir soru vardı.
Acaba kalan mı şanslıydı yoksa ölen mi? Bana kalırsa ölen şanslıydı. Çünkü arkasında nasıl bir acı bıraktığını bilmiyordu. Ölen kişinin ardında kalan çekerdi bütün acıyı. Yani bence ölen şanslı, kalan çaresizdi.
Doğum günümün üzerinden sadece ve sadece iki gün geçmişti. Evet, bugün 26 Ekim'di. Basit, sıradan bir gündü ama tuhaf hissediyordum.
İçimi rahatsız eden birşey vardı. Nedenini bilmiyordum, ama cidden huzursuz hissediyordum son iki gündür.
Doğum günüm çok güzel geçmişti, ona diyeceğim yoktu. İki gündür Savaş'la sadece askeriyede görüşebiliyorduk, onun dışında ise sadece mesajlaşıyorduk. Herşey normaldi ama bir gariplik vardı.
Şuan askeriyedeydik. Pençe Timi benim odamdaydı. Örgüt ile ilgili konuşmuştuk, ben yine güvenlik kameralarını kontrol etmiştim.
Elimizde birçok şey vardı ama sonuç yoktu. Ajanları nasıl bulacağınızı hâlâ bilmiyorduk. Her türlü planı ortaya atıyorduk ama tutmuyordu.
Yorulduğumu hissediyordum. Şuan tek istediğim Savaş'a yaslanmaktı.
Son günlerde tehdit mesajı almıyordum. Acaba örgüt geri adım attı mı diye düşünüyordum ama emin değildim. Kafam bulanıktı yine. Havalar yüzünden halsiz hissediyordum kendimi.
Sıcak bastığını hissederek üzerimdeki ceketi çıkartıp askıya astım. Siyah kazağımın kollarını dirseğime kadar çekip derin bir nefes aldım. "Bir şey yapmamız gerekiyor." Ellerimi belime koyup ayakta dikilmeye başladım. "Ajanları bulmanın bir yolu olmalı."
