အခန်း (၄၉)
"ကျွန်မ ပြောလိုက်တာက ရှင်က ကျွန်မသား ဖြစ်တာကြောင့်"
ကုနျန်က အတွေးမြန်သည်။
"ကျွန်မရဲ့ ငယ်ဘဝ အိပ်မက်"
လော့ရှိုး "...."
လော့ရှိုး "....."
၎င်းမှာ မည်မျှပင် ရယ်စရာ ကောင်းနေပါစေ ထိုအကျိုးဆက်များကို သူမကိုယ်တိုင် ခံယူနေသည်။
ကုနျန်သည် အပြစ်ကင်း ဟန်ဆောင်ကာ လော့ရှိုးကို ကြည့်လိုက်သည်။
လော့ရှိုးသည် ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ပေ။
"ငါက မင်းရဲ့ ငယ်ဘဝ အိပ်မက်လား။ မင်း အသက် ဘယ်လောက်လဲ မိန်းကလေးကု"
ကုနျန် မျက်ရည် ကျသွားသည်။
"သုံးနှစ် သုံးနှစ်ခွဲ လောက်လား"
"မိန်းကလေးကု ငါက မင်းရဲ့ လက်ရှိ အိပ်မက်လို့ ဆိုလိုတာလား"
ကုနျန် အံ့ဩသွားသည်။
သူမကိုယ်တိုင် ရောက်လာသော အချိန်တွင် သူမ၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည်။ သူမက မြန်မြန် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်။ အဲဒါ မှန်တယ်။ မစ္စတာလော့ရှိုးက ကျွန်မရဲ့ အိပ်မက်ပဲ။ အဲဒါက ဘယ်တော့မှ မပြောင်းလဲဘူး"
"......."
လော့ရှိုး အေးခဲသွားသည်။
သူ၏ အောက်ချထားသော မျက်တောင်များပင် အနည်းငယ် လှုပ်သွားသည်။ သူသည် သူမကို အလိုလိုပင် မော့ကြည့်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအချိန်တွင် သူ၏ စိတ်ခံစားမှု ပြောင်းလဲခြင်းကို ဖုံးကွယ်၍ မရကြောင်း သူသိသောကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်လည် ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။
ထိုကဲ့သို့ လူမျိူးမှာ ဘယ်လို တည်ရှိနေသလဲ ဆိုတာကို သူနားမလည် နိုင်ပေ။ ထိုကဲ့သို့ စကားမျိုးကို သူမ ဘယ်လို လွယ်လွယ် ပြောထွက် နိုင်သလဲ ဆိုတာကိုလည်း သူနားမလည်နိုင်ပေ။ သူမ၏ လေသံနှင့် သူမမျက်လုံးထဲရှိ စိတ်ခံစားချက်များမှာ အစစ်အမှန်သာ ဖြစ်လျှင် ၎င်းတို့မှာ အတု မဟုတ်ပေ။ သူမ လုံးဝ မလိမ်ညာခဲ့ပေ။
