အခန်း (၆၃)
ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်တွင် နေဝင်သွားပြီး ကော်ရစ်တာတွင် ညမီး အလင်းရောင်များ ထွန်းထားသည်။ ထိုလူသည် မှုန်ဝါးဝါး အလင်းရောင်ထဲတွင် ဘေးတိုက်ရပ်နေပြီး အရိပ်ထဲတွင် သူ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များ ရေးရေးလေး တွန့်သွားပြီး အေးစက်စက် ပြုံးနေသည်။
သူက နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်သလို ကျုံးရှစ်ယီကိုလည်း မကြည့်ပေ။ သူ၏ အသံက အရင်လို နူးညံ့နေသည်။
"အဆင်ပြေပါတယ်"
စက္ကန့် အနည်းငယ်ကြာ အံ့အားသင့်သွားပြီးနောက် ကျုံးရှစ်ယီသည် သူမ၏ အာရုံများဆီသို့ ပြန်လည် ရောက်ရှိလာသည်။ သူမ တုန်လှုပ်သွားသည်။
သူမ၏ နောက်ကျောကို ကြည့်လိုက်သည်။ အစည်းအဝေး အခန်း၏ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သော်လည်း အထဲရှိ တီးတိုး ပြောနေသံများကို ကြားနေရဆဲဖြစ်သည်။
ကျုံးရှစ်ယီသည် သူမ၏ ရှေ့တွင် ရပ်နေပြီး လော့ရှိုးကို ကာကွယ်ရန် သူမ၏ ဒေါသများကို ထိန်းချုပ်ထားသော စာရေးဆရာမလေးကို တွေးတောနေသည်။ သူမ၏ ခံစားချက်များ ရုတ်တရက် ရှုပ်ထွေးသွားသည်။
ကျုံးရှစ်ယီသည် မော့ကြည့်ပြီး တိုးတိုးလေး ရယ်လိုက်သည်။
"ဒီရဲ့ ဇာတ်ကွက်က မကောင်းလို့ ငါ မလုပ်နိုင်ဘူး။ မစ္စတာလော့ရှိုးရဲ့ မျက်နှာသာကို ရသွားတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုတော့ ငါအရမ်း မနာလိုဖြစ်တယ်"
လော့ရှိုးက သူမကို ကြောင်ကြည့်လိုက်သည်။
"အဲလိုလား"
"......."
သူမျက်လုံးထဲရှိ အေးစက်မှုများကြောင့် ကျုံးရှစ်ယီ အံ့ဩသွားပြီး သူမ၏ အပြုံးများ အေးခဲသွားသည်။
လော့ရှိုးသည် ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး နူးညံ့ကာ အန္တရာယ် ကင်းသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"မိန်းကလေးကျုံးက အရမ်းကို ထက်မြက်တာပဲ။ ဉာဏ်ကောင်းတဲ့ လူတွေက အတွေးလွန်တတ်တယ်"
ကျုံးရှစ်ယီ၏ နှလုံးခုန်နှုန်းများ ကျော်သွားသည်။ သူမသည် ထိုလူ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသွင်အပြင်ကို ထပ်မယုံရဲတော့ပေ။ သူမက လေးလေးနက်နက် ပြောလိုက်သည်။
