အခန်း (၇၁)
ကုနျန်သည် လော့ရှိုး၏ အသံထဲတွင် ရှိသော ဖိအားကို အာရုံ ခံနိုင်သော်လည်း သူမ အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ သူမ ခံစားနေရသော တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ ထိုညတွင် သူမပေါ်သို့ လက်ထောက်ကလေး၏ သဘောထားမှာ ဒီည အနည်းငယ် မဖော်မရွေ ဖြစ်နေပုံရသည်.....
ကုနျန်က ၎င်းကို ထုတ်မပြသလို လော့ရှိုး မဟုတ်သောကြောင့် ထိုအကြောင်းကို တွေးတောရန် သူမ အလွန် ပျင်းရိသည်။
"မစ္စတာလော့ရှိုး ဖြစ်နိုင်ရင် ရှင်ပြန်သင့်နေပြီ။ ဒီကနေ ဟိုတယ်ကို တော်တော်လေး ဝေးသေးတယ်။ ရှင် ည ကားမောင်းတဲ့ အချိန်ကျရင် ဂရုစိုက်ဦး"
"အင်း..."
"ဒါဆို ကျွန်မတို့... မနက်ဖြန်..."
ကုနျန် ပြောလို့ မပြီးသေးခင်မှာပင် သူမ၏ ဖုန်းမြည်သံက သူ့မကို ထပ်မံ၍ ဖြတ်တောက်လိုက်ပြန်သည်။ သူမက ကောက်ယူကာ ၎င်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖုန်းခေါ်ဆိုသူမှာ "လင်းနန်ထန်း" ဖြစ်သည်။
ကုနျန်သည် တုန်ခါနေသော ဖုန်းကို ကိုင်ကာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
လက်ထောက်လေးသည် ချက်ချင်းပင် မလုံမလဲ စိတ်ဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကုနျန်သည် ဂရုမစိုက်ဘဲ လော့ရှိုးကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
"မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်နော်"
"......."
ကုနျန်သည် ခြေလှမ်း အနည်းငယ် လျှောက်လာကာ ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်သည်။
မီတာအနည်းငယ် အကွာတွင် မိန်းကလေး၏ အသံသည် အပြုံးနှင့် ပြန်ရောက်လာသည်။ သူမ မျက်နှာ၏ ဘေးဘက်မှ သူမ၏ စိုးရိမ်သောက ကင်းကာ ကျေနပ်သည့် မျက်နှာကို သူက ဝိုးတဝါးလေး တွေ့နိုင်သည်။ သူမ၏ ပေါ့ပါးကာ ပျင်းရိသော အသံက အဝေးသို့ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
လော့ရှိုးက သူ၏ မျက်လုံးကို မှေးလိုက်သည်။
သူ့အကြည့်များက မြေပြင်ပေါ်သို့ တိမ်းစောင်းသွားသော မိန်းကလေး၏ အရိပ်ပေါ်သို့ ကျသွားသည်။ သူမသည် ဖုန်းကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ပြီး တခြား လက်တစ်ဖက်က သူ သူမကို ပေးထားသော ရေနွေးဓာတ်ဘူးကို မသိစိတ်က သဘာဝ အတိုင်း သူမ၏ လက်ထဲတွင် မြဲမြံစွာ ကိုင်ထားသည်။
