အခန်း (၄၈)
သူမ စကားပြောနေစဉ် လက်ထောက်၏ အကြည့်သည် ဆိုဖာရှေ့ရှိ လူပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။
ဆိုဖာကို မှီနေသော ထိုလူက သူ၏ ရှည်လျားသော ခြေထောက်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ချိတ်လိုက်သည်။ လက်ထောက်၏ စကားကို ကြားသော အချိန်တွင် သူ၏ မျက်လုံးများကို ဖြည်းညှင်းစွာ ပင့်ကာ နူးညံ့သော အပြုံးနှင့် သူမအား ကြည့်လိုက်သည်။
သူ၏ နက်ရှိုင်းသော မျက်လုံးထဲတွင် ဖယ်ရှား၍ မရသော အမှောင်ထု အပိုင်းအစများ ရှိနေပုံ ပေါ်သည်။
လက်ထောက်၏ ရင်ထဲတွင် တုန်လှုပ်သွားသည်။
စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူ၏ ကျောကို တည့်မတ်ကာ အရိုအသေ ပေးလုနီးပါး ပင်ဖြစ်သည်။ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော် မသွားနိုင်ဘူး။ အဲဒါက မသင့်တော်ဘူး။ သူက အစ်ကို့ကို ကြိုက်တာလေ ကျွန်တော်က ဘယ်လို သွားနိုင်မှာလဲ"
"မင်း တကယ် မသွားချင်ဘူးလား"
"မသွားဘူး မသွားဘူး"
လက်ထောက်သည် အသက်ရှင်လိုစိတ် ပြင်းပြကာ သူ၏ ခေါင်းကို ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ခါယမ်းလိုက်သည်။
ခေါင်းစဉ်မှာ ပြီးသွားပြီး ထိတ်လန့်နေသော ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာကိုယ်သို့ ပြန်မလာသေးခင် လက်ထောက်၏ တောင့်တင်းနေသော ဦးနှောက်သည် သူ၏ အာရုံဆီသို့ ဖြည်းညင်းစွာ ပြန်ရောက်လာသည်။
ထူးဆန်းသည်။
သူ့သူဌေးတွင် ပိုင်စိုးပိုင်နင်း လက္ခဏာ တချို့ကို အခုမှ မြင်လိုက်ရလို့များ ဖြစ်နိုင်မလား။
ထိုအတွေး ပေါ်ပေါက်လာပြီး မကြာခင်မှာပင် လက်ထောက်သည် ဆိုဖာပေါ်ရှိ လူကို သံသယဖြင့် ကြည့်လိုက်ကာ ဂရုတစိုက် သက်သေပြလိုက်သည်။
"အစ်ကိုလော့ အဖွဲ့ထဲက လူတော်တော်များများက မကြာသေးခင်က စာရေး ဆရာမ ကျိုးကို တရားဆွဲဖို့ အတော်လေး ကြိုးစား နေကြတယ်လို့ ကျွန်တော် ကြားထားသေးတယ်"
"ဟုတ်တယ်"
ထိုလူက မော့မကြည့်ပဲနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
