အခန်း (၈၀)
လွန်ခဲ့သော နှစ်ရက်က ကုနျန်သည် ၎င်းကို ရှာရန် လာခဲ့သေးသည်။ လော့ရှိုးက ၎င်းကို သုံးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ကြားပြီးနောက် သူ ထလိုက်သည်။ သူ မော့ကြည့်လိုက်သော အချိန်တွင် မိန်းကလေး၏ မျက်လုံးများ ကျရာကို သတိပြုမိသည်။
လော့ရှိုးသည် သူ၏ မျက်လုံးများကို ငုံ့ကာ သူ့ခြေထောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မဟုတ်ဘူး ဘာမှ မဟုတ်ဘူး"
ကုနျန်သည် ငြင်းချင်သော်လည်း လော့ရှိုး သံသယ ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေသည်။
"အာ... ဒီစာအုပ်ကို ကျွန်မ မကြာခဏ တွေ့ဖူးတယ်။ ရှင် အဲဒါကို ကြိုက်ပုံပဲနော်"
ကုနျန် အသက်ရှူ မဝတော့ပေ။ လော့ရှိုး၏ မျက်လုံးများကို မကြည့်ရဲတော့ပေ။
လော့ရှိုး : "အဖွဲ့သားတွေက ပျင်းနေပြီ။ ကျွန်မ အချိန်ဖြုန်းနေတာ"
သူ ကြိုက်လား မကြိုက်လားကို ကုနျန် မပြောနိုင်ပေ။ သူမသည် စိတ်သက်သာကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"ဒါဆို သွားတော့မလား"
"ကောင်းပြီ"
လက်ထောက်သည် မကြာသေးခင်က ၎င်းကို ရပြီးသား ဖြစ်သည်။ နေ့လည်ခင်းတိုင်း သူသည် စားသောက်ဆိုင်သို့ သွားကာ သုံးယောက်လုံးအတွက် အစားအသောက်များကို ကြိုမှာကာ လော့ရှိုးနှင့် ကုနျန်ကို အတူတူစားရန် စောင့်နေသည်။
တကယ်တော့ ထိုမက်ဆေ့ကို လော့ရှိုးက ပို့ခဲ့သည်။ လက်ထောက်လေးသည် သူ့သူဌေး၏ မိမိကိုယ်ကို နှိမ့်ချခြင်းအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည်။ သူ၏ အလှကို မက်မောသော မြေခွေးမများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် သတိဖြင့် မတားဆီးယုံ သာမကပဲ သူကိုယ်တိုင် စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။
အကျင့်ပျက်နေပြီ။ အကျင့်ပျက်နေပြီ။
နေ့လည်စာကို ထားပြီးနောက် လက်ထောက်သည် စားပွဲ၏ အနောက်ဘက်တွင် ထိုင်ကာ စားသောက်ဆိုင်၏ တံခါးကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
