Binnen in het huis, waar de stilte na schooltijd het meest voelbaar was, hadden Koen en Juliette zich in de woonkamer teruggetrokken. De televisie stond uit, en het enige geluid dat door de ruimte zweefde, was het zachte geritsel van Juliette's ademhaling terwijl ze tegen Koen aanlag op de oude, versleten bank. Haar kleine lichaam was opgerold in een bal, haar knuffelbeer bungelend in haar vuist, terwijl ze gedachteloos haar duim in haar mond had gestoken.
Koen sloeg zijn arm om haar heen en trok haar iets dichter naar zich toe, als een instinctieve manier om haar te troosten. Hij wist hoe moeilijk deze momenten voor haar waren. De leegte die hun moeder had achtergelaten, was voor Juliette nog altijd een pijnlijke wond, een wond die Koen zo goed mogelijk probeerde te verzachten.
"Juul," begon hij zachtjes, terwijl hij over haar haren streek. "Zou je het fijn vinden als ik je haar mooi kam? Net zoals mama altijd deed?"
Juliette haalde langzaam haar duim uit haar mond en keek op naar Koen, haar ogen groot en droevig. "Ja," fluisterde ze, terwijl ze een klein knikje gaf. "Maar... ik wil dat mama het doet. Ik mis haar, Koen."
Koen voelde een knoop in zijn maag toen hij de woorden van zijn zusje hoorde. Hij miste hun moeder ook, elke dag, elk uur. Maar hij wist dat hij sterk moest zijn voor Juliette, zelfs als het verdriet soms te groot voelde om te dragen.
"Ik weet het, Juul," zei hij, terwijl hij zijn eigen emoties onder controle probeerde te houden. "Ik mis haar ook. Heel erg zelfs. Maar ik kan je haar kammen, en ik kan proberen een vlecht te maken, net zoals mama dat deed. Zullen we dat doen?"
Juliette knikte weer, dit keer iets steviger, en liet Koen voorzichtig haar haren losmaken. Ze had prachtig lang haar, net zoals hun moeder had gehad, maar het was vaak in de war door gebrek aan tijd en zorg. Koen haalde een borstel uit de kast en begon zachtjes door haar haren te gaan, van de puntjes naar de wortels, zoals hij zijn moeder dat altijd had zien doen.
Terwijl hij haar haren borstelde, voelde Koen een kalmerend gevoel over zich heen komen. Het was alsof hij op de een of andere manier dichter bij hun moeder kwam, door deze simpele handeling, door te doen wat zij altijd had gedaan om Juliette zich geliefd en verzorgd te laten voelen. Het was een moment van verbinding, niet alleen met zijn zusje, maar ook met de herinnering aan hun moeder.
"Juul," zei hij na een tijdje, terwijl hij begon te vlechten, "misschien kunnen we morgen naar mama's graf gaan. We kunnen wat bloemen meenemen en samen bij haar zijn. Wat denk je daarvan?"
Juliette keek omhoog, haar ogen nu gevuld met een mengeling van verdriet en hoop. "Echt?" vroeg ze zachtjes, alsof ze bang was dat het een belofte was die niet zou worden nagekomen.
"Echt," bevestigde Koen met een zachte glimlach, terwijl hij de vlecht afmaakte en deze met een elastiekje vastzette. "Ik denk dat mama het fijn zou vinden als we haar een bezoekje brengen. We kunnen haar vertellen hoe erg we haar missen en hoe sterk jij bent geweest."
Juliette glimlachte zwakjes, de eerste glimlach sinds ze uit school waren gekomen. "Ik wil dat wel, Koen," zei ze, terwijl ze met haar hand de vlecht aanraakte. "Dank je dat je dit voor me doet. Ik denk dat mama trots op je zou zijn."
Koen slikte de brok in zijn keel weg en gaf haar een snelle kus op haar voorhoofd. "Ik doe het met liefde, Juul. We moeten elkaar helpen, toch?"
Juliette knikte en nestelde zich weer tegen Koen aan, dit keer iets minder gespannen. Haar knuffelbeer bungelde nog steeds in haar hand, maar haar duim had ze nu uit haar mond gehaald. De gedachte aan hun moeder, en het idee dat ze morgen naar haar graf zouden gaan, leek haar te troosten.
Samen bleven ze zo liggen, met de vlecht die Koen met zorg had gemaakt, als een stille herinnering aan hun moeder. De stilte in het huis was nu anders, niet langer zwaar en vol verdriet, maar gevuld met een belofte: ze zouden elkaar blijven steunen, hoe moeilijk het ook was.
Morgen zouden ze naar het graf van hun moeder gaan, en misschien, zo hoopte Koen, zouden ze daar de kracht vinden om door te gaan, om te blijven vechten voor hun eigen stukje geluk, midden in de chaos die hun leven was geworden.
