Juliette zat nog steeds op het bed van Matthyas, haar gedachten nog steeds vol van hun gedeelde momenten en de woorden die net waren uitgesproken. Het voelde alsof er een last van haar schouders was gevallen, alsof alles nu eindelijk op zijn plek viel. Terwijl ze nog in stilte zaten na te genieten van hun bekentenis, voelde ze haar telefoon trillen in haar zak. Ze haalde het toestel tevoorschijn en zag dat ze een berichtje van Koen had ontvangen.
Ze opende het bericht en las het snel:
"Papa blijft vannacht bij Sylvia slapen. Ik ga naar Roy toe. Als je wilt, kun je lekker bij Matthyas blijven slapen vannacht, als Raoul en Robbie het goed vinden. Maak je geen zorgen om thuis."
Juliette voelde een golf van opluchting door zich heen gaan. De wetenschap dat hun vader die nacht niet thuis zou zijn, gaf haar een gevoel van vrijheid dat ze zelden ervoer. En het idee om de nacht bij Matthyas door te brengen, zonder zorgen of angsten, maakte haar bijna gelukkig.
"Matthy," zei ze zachtjes, terwijl ze naar hem keek met een glimlach die haar ogen deed stralen. "Koen stuurde net een berichtje. Papa is vannacht niet thuis, en Koen gaat naar een vriend. Hij zei dat ik hier kan blijven slapen als het mag."
Matthyas' gezicht lichtte op bij het horen van haar woorden. "Echt? Dat zou geweldig zijn!" riep hij enthousiast. "We vragen het meteen aan mijn ouders!"
Ze stonden samen op, handen nog steeds in elkaar verstrengeld, en gingen de trap af naar beneden, waar Raoul en Robbie in de keuken bezig waren met het voorbereiden van het avondeten. De geur van pasta vulde de lucht, een hartige geur die de sfeer in het huis nog warmer en gezelliger maakte.
Toen de twee de keuken binnenstapten, konden Raoul en Robbie niet anders dan opmerken hoe blij en ontspannen ze eruitzagen. Er was iets veranderd in de manier waarop Matthyas naar Juul keek, en hoe ze naar hem terug glimlachte. Het was duidelijk dat er iets bijzonders tussen hen was gebeurd.
"Pap, Papa," begon Matthyas, terwijl hij hun aandacht trok. "Juul vroeg zich af of ze vanavond hier mag blijven slapen. Haar vader is weg, en Koen blijft bij een vriend."
Raoul en Robbie wisselden een korte blik, en een zachte glimlach verscheen op hun gezichten. Ze hadden al een tijdje een vermoeden dat er iets moois groeide tussen hun zoon en Juul. Matthyas had ze maanden geleden al toevertrouwd dat hij verliefd was op haar, en dat hij het op een dag aan haar wilde vertellen. En nu, kijkend naar hun brede glimlachen en stralende ogen, wisten ze genoeg.
"Tuurlijk mag Juul hier blijven slapen," zei Robbie met een knipoog. "We maken een bed voor haar op in de logeerkamer, of... misschien wil je liever in Matthyas' kamer blijven?"
Juliette bloosde lichtjes, maar knikte toch. "Als dat mag, wil ik liever bij Matthy blijven," antwoordde ze verlegen.
Raoul lachte zachtjes en gaf zijn zoon een vriendelijke klop op de schouder.
Matthyas glimlachte breed, zijn ogen vol vreugde en trots. "Dank je, pap. Dank je, papa . Het betekent veel voor ons."
Ze gingen terug naar Matthyas' kamer, hun harten licht en gelukkig. Voor het eerst voelde Juliette zich alsof ze echt een thuis had gevonden, een plek waar ze veilig en geliefd was. En Matthyas, die altijd al haar beste vriend was geweest, was nu zoveel meer geworden. Terwijl ze samen door de avond gingen, hun band sterker dan ooit, wisten ze dat ze iets bijzonders deelden, iets wat hen altijd zou binden.
Toen de nacht viel, zaten ze samen op Matthyas' bed, pratend over alles wat ze nog wilden doen, over dromen en wensen voor de toekomst. De liefde die ze voor elkaar voelden was nieuw, puur en sterk, en het gaf hen beiden een nieuw gevoel van hoop, zelfs te midden van de uitdagingen die hun leven hen had gebracht. De glimlach die ze die avond droegen, zou niet snel verdwijnen, en terwijl ze in slaap vielen, dicht tegen elkaar aan, wisten ze dat ze altijd op elkaar zouden kunnen rekenen, wat er ook zou gebeuren.
