Juul en Matthyas zaten samen op zijn bed, het zonlicht dat door de gordijnen sijpelde verlichtte zachtjes de kamer. De dag was veel beter verlopen dan Juul had verwacht, ondanks het schrikmoment van die ochtend. Het voelde veilig om hier te zijn, weg van de onvoorspelbaarheid van haar eigen huis. Matthyas was zoals altijd een kalme aanwezigheid, iemand bij wie ze zichzelf kon zijn zonder oordeel of angst.
Raoul had Matthyas voorzichtig uitgelegd wat er die ochtend was gebeurd met Juul, maar Matthyas begreep niet helemaal wat het betekende om "ongesteld" te zijn. Toch, zelfs zonder de volledige details te begrijpen, voelde hij dat Juul iets belangrijks en ongemakkelijks had meegemaakt. Hij wilde haar troosten, haar laten weten dat hij er voor haar was, zoals ze er altijd voor elkaar waren geweest.
Juul zat met haar rug tegen het hoofdeinde van het bed, haar benen opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. Matthyas zat naast haar, zijn blik gefocust op haar gezicht, zoekend naar de juiste woorden om te zeggen. Er was iets dat hij al een tijdje wilde vertellen, iets dat hij diep vanbinnen had gehouden, maar dat nu steeds meer naar de oppervlakte kwam. De gebeurtenissen van die dag hadden hem doen inzien hoe belangrijk Juul voor hem was, en hij wilde niet langer wachten om haar dat te vertellen.
Hij schoof wat dichter naar haar toe, zijn hand voorzichtig op die van haar leggend. Juul keek op, haar ogen ontmoetten de zijne. In dat moment, in de stille kamer, voelde ze de warmte en oprechtheid van zijn blik, en het liet haar hart sneller kloppen.
"Juul," begon Matthyas zachtjes, zijn stem een beetje schor van de zenuwen. "Ik weet dat het vandaag moeilijk voor je was, en ik... ik begrijp niet helemaal wat er precies aan de hand is, maar ik wil dat je weet dat ik er altijd voor je ben."
Juul glimlachte zwakjes, de zorg in zijn stem deed haar goed. "Dank je, Matthyas. Dat betekent veel voor me."
Er viel een korte stilte, maar het was niet ongemakkelijk. Het was gevuld met woorden die niet uitgesproken hoefden te worden, met een gevoel van verbondenheid dat ze allebei voelden maar nog niet helemaal konden benoemen.
Matthyas nam een diepe adem en besloot dat dit het moment was. Hij boog zich langzaam naar haar toe, zijn hart bonkend in zijn borstkas. Juul hield haar adem in toen ze merkte hoe dicht hij nu bij haar was. En voordat ze het wist, drukte Matthyas zachtjes zijn lippen op de hare in een tedere, onschuldige kus. Het was een korte aanraking, maar het was genoeg om een golf van emoties door hen heen te laten stromen.
Toen Matthyas zich terugtrok, keek hij haar nerveus aan, bang voor haar reactie. "Juul... ik moet je iets vertellen," zei hij zachtjes, zijn ogen zoekend naar tekenen van afwijzing in haar gezicht. "Ik ben verliefd op je. Al een hele tijd. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, maar ik voel zoveel voor jou... ik wil dat je dat weet."
Juul's hart maakte een sprongetje bij zijn woorden. Ze had altijd geweten dat er iets speciaals was tussen hen, iets wat verder ging dan vriendschap, maar dit was de eerste keer dat een van hen het hardop uitsprak. Ze voelde een warme gloed door zich heen trekken, een mengeling van vreugde en verwarring. Ze wist niet precies wat ze moest zeggen, maar haar gevoelens waren duidelijk.
"Matthyas...," fluisterde ze, haar stem een beetje trillend. Ze wist niet hoe ze haar gevoelens precies moest verwoorden, maar ze wilde dat hij wist dat zijn gevoelens niet eenzijdig waren. In plaats van te spreken, leunde ze voorover en kuste hem terug, een zachte en verlegen kus op zijn lippen.
Het was een simpel gebaar, maar het vertelde Matthyas alles wat hij moest weten. Zijn hart vulde zich met vreugde, en voor een moment leek alles in de wereld perfect. Ze zaten daar, hun voorhoofden zachtjes tegen elkaar rustend, terwijl ze elkaar in stilte begrepen.
"Ik ben ook verliefd op jou, Matthyas," gaf Juul toe, haar stem bijna niet meer dan een fluistering. "Ik weet niet precies hoe dit moet, maar... ik weet dat ik jou nooit wil verliezen."
Matthyas glimlachte breed en pakte haar hand nog steviger vast. "We vinden het wel uit, samen. Ik laat je nooit alleen, Juul. Nooit."
Ze zaten daar nog een tijdje, hun handen in elkaar verstrengeld, elkaars nabijheid voelend. De wereld buiten de kamer leek even niet te bestaan; het was alleen zij tweeën, met hun gedeelde geheim en de nieuwe liefde die tussen hen in bloeide.
Voor Juul was het een moment van pure vreugde, een zeldzaam moment waarin ze zich echt geliefd en beschermd voelde. Ze wist dat er nog veel uitdagingen voor hen lagen, maar met Matthyas aan haar zijde voelde ze zich sterker dan ooit. Ze konden samen de wereld aan, daar was ze zeker van.
