Koen opende zijn ogen en knipperde tegen het zachte ochtendlicht dat door de gordijnen van de woonkamer scheen. Hij had dieper en rustiger geslapen dan hij in lange tijd had gedaan, een zeldzaam gevoel van veiligheid over zich heen. Het duurde een paar seconden voordat hij zich realiseerde waar hij was, maar toen hij de slaapzakken om zich heen zag en het zachte ademhalen van de anderen hoorde, herinnerde hij zich de vorige avond.
Hij draaide zich op zijn zij en zag dat de meeste kinderen nog steeds diep in slaap waren, hun lichamen ontspannend onder de warme dekens. Alleen Matthyas was al wakker, half zittend in zijn slaapzak, zijn hoofd licht gebogen en zijn ogen gericht op één plek.
Koen volgde zijn blik en zag dat Matthyas naar Juul keek. Ze lag op haar zij, haar gezicht vredig en onschuldig, een klein glimlachje rustend op haar lippen alsof ze over iets moois droomde. Matthyas had een zachte en liefdevolle blik in zijn ogen, bijna beschermend, alsof hij ervoor wilde zorgen dat niets haar zou storen.
Koen glimlachte naar zichzelf, en besloot voorzichtig overeind te komen. Hij kroop stilletjes naar Matthyas toe en ging naast hem zitten, zijn bewegingen langzaam en bedachtzaam om de anderen niet wakker te maken.
"Goedemorgen," fluisterde Koen zachtjes.
Matthyas keek geschrokken op, niet verwacht dat Koen al wakker zou zijn, maar ontspande zich snel toen hij zag wie het was. "Goedemorgen," fluisterde hij terug, zijn blik nog steeds kort op Juul rustend voordat hij Koen aankeek.
Ze zaten even in stilte naast elkaar, luisterend naar het zachte getik van de klok en het geluid van vogels buiten. Koen voelde de behoefte om iets te zeggen, en na een korte aarzeling, sprak hij zachtjes tegen Matthyas, zijn stem kalm en warm.
"Weet je, Juul praat vaak over jou thuis," begon Koen, zijn ogen zoekend naar een reactie in Matthyas' gezicht.
Matthyas draaide zijn hoofd naar Koen toe, een lichte verrassing in zijn ogen. "Echt?" vroeg hij, zijn stem nog zachter dan daarvoor.
Koen knikte. "Ja, echt. Ze zegt dat je altijd zo lief voor haar bent, en dat ze zich altijd veilig voelt als jij in de buurt bent. Ze noemt je vaak haar beste vriend."
Matthyas bloosde lichtjes, een zachte roze kleur die zich over zijn wangen verspreidde. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Het was een vreemd, maar ook heerlijk gevoel om te horen dat Juul zoveel over hem dacht. Dat ze hem als haar beste vriend beschouwde, maakte zijn hart een beetje sneller kloppen.
"Ze is ook mijn beste vriendin," antwoordde Matthyas uiteindelijk, zijn stem vol oprechte warmte. Hij keek weer naar Juul, die nog steeds vredig sliep, haar knuffel stevig in haar armen geklemd.
Koen glimlachte naar hem, blij om de affectie te zien die Matthyas voor zijn zusje voelde. Het was duidelijk dat Matthyas een bijzondere plek in zijn hart voor Juul had, en Koen was dankbaar dat zijn zusje iemand had die zo goed voor haar was.
"Ze heeft het goed bij je, Matthyas," zei Koen zacht. "Ik ben blij dat jullie elkaar hebben gevonden."
Matthyas keek Koen aan en knikte langzaam, zijn blik gevuld met een nieuwe vastberadenheid. "Ik zal altijd voor haar zorgen," zei hij zacht, maar met een overtuiging die niet bij zijn jonge leeftijd leek te passen. "Net zoals jij voor haar zorgt."
Koen voelde een warme gloed van trots en genegenheid voor Matthyas, en hij legde voorzichtig een hand op zijn schouder. "Dat weet ik," fluisterde hij. "En ik weet dat ze dat ook weet."
Matthyas glimlachte, en voor een moment was er een diepe band tussen de twee jongens, een stille belofte die in de lucht hing. Ze wisten allebei dat de wereld niet altijd vriendelijk was, maar zolang ze elkaar hadden, was er hoop.
Juul bewoog zich in haar slaap, haar gezicht even rimpelend voordat ze zich weer ontspande. Matthyas en Koen bleven stil, kijkend naar het rustige tafereel voor hen, hun harten gevuld met een gevoel van bescherming en verbondenheid dat hen nog dichter bij elkaar bracht.
