Een paar weken waren verstreken sinds die zeldzaam zorgeloze avond in de tuin van Milo en Matthyas. De zomer begon langzaam plaats te maken voor de herfst, maar de dagen waren nog steeds warm en helder. Voor Koen en Juliette leken die avonden in de tuin nu als een verre, bijna onwerkelijke herinnering. De duisternis thuis had zich opnieuw stevig rond hen gewikkeld, en de momenten van licht waren zeldzaam en vluchtig.
Maar vandaag was anders. Vandaag was Juliette's achtste verjaardag, een dag waar ze al weken naar had uitgekeken. Ondanks alles wat er thuis gebeurde, was dit een dag die ze zichzelf niet liet afpakken. Voor Koen was het een kans om haar een beetje vreugde te geven, een sprankje normaliteit, zelfs al was het maar voor even.
Juliette had haar vader al dagen van tevoren gesmeekt of ze een klein feestje mocht geven. Haar enige wens was dat Milo en Matthyas mochten komen. Ze had het zo voorzichtig mogelijk gevraagd, haar stem zacht en hoopvol, in de hoop dat haar vader in een goede bui zou zijn.
Haar vader had eerst geaarzeld, zijn ogen smal terwijl hij nadacht. Het was alsof hij woog of de moeite die het hem zou kosten, het waard was om haar een gunst te verlenen. Uiteindelijk, na veel aandringen en met een zucht van ongeduld, stemde hij toe.
"Goed dan," zei hij nors. "Maar geen gedoe. En ze moeten om zes uur weg zijn. Begrijp je dat?"
Juliette had enthousiast geknikt, een grote glimlach op haar gezicht. "Ja, papa! Dank je wel!" Haar blijdschap was zo puur en onschuldig dat het zelfs Koen ontroerde.
De ochtend van haar verjaardag was gevuld met een opgewonden spanning. Koen had zijn best gedaan om iets bijzonders te maken van de dag, ondanks de beperkte middelen die ze hadden. Hij had een simpele taart gebakken van de ingrediënten die hij in de kast had kunnen vinden, en had wat ballonnen opgehangen die hij in een lade had gevonden, een overblijfsel van betere tijden.
Juliette, gekleed in haar beste jurk - een oude, maar gekoesterde kledingstuk - kon haar vreugde nauwelijks onderdrukken. Haar ogen glinsterden van opwinding terwijl ze rond de keuken huppelde, wachtend op het moment dat Milo en Matthyas zouden arriveren. Koen voelde een mix van blijdschap en verdriet toen hij naar haar keek. Blijdschap omdat ze, ondanks alles, toch een beetje geluk leek te vinden, en verdriet omdat hij wist hoe fragiel dat geluk was.
Even later klonk de deurbel, en Juliette sprong op van haar stoel. "Ze zijn er, ze zijn er!" riep ze, terwijl ze naar de deur rende.
Koen glimlachte flauw en volgde haar, terwijl hun vader de deur opende. Milo en Matthyas stonden aan de deur, elk met een klein pakje in hun handen, verlegen maar oprecht blij om er te zijn.
"Gefeliciteerd, Juul!" zei Milo enthousiast terwijl hij haar een omhelzing gaf. Matthyas glimlachte verlegen en overhandigde haar zijn cadeau zonder een woord te zeggen.
Juliette's ogen werden groot van verbazing en vreugde. "Dank jullie wel!" zei ze stralend, terwijl ze de cadeautjes voorzichtig aannam en ze op de tafel in de woonkamer legde. Ze draaide zich naar haar vader, hoopvol dat zijn goedkeuring zou blijven. Gelukkig leek hij in een redelijk goede bui te zijn, want hij knikte kort en ging weer terug naar de keuken, waar hij de rest van de middag zou doorbrengen.
Koen voelde een opluchting toen hij zag dat zijn vader zich terugtrok. Dat gaf hen tenminste een paar uur zonder angst. Ze trokken zich terug in de woonkamer, waar Koen de taart serveerde en ze samen de kaarsjes uitbliezen. De jongens begonnen te zingen, een zacht maar gemeend "Lang zal ze leven," terwijl Juliette lachte en straalde.
De middag verliep vreedzaam en zonder incidenten. Milo en Matthyas waren perfecte gasten; ze speelden geduldig met Juliette, aten taart en gaven haar het gevoel dat ze op deze dag speciaal was. Matthyas, die normaal gesproken wat verlegen was, kwam zelfs meer uit zijn schulp en glimlachte breed toen Juliette hem bedankte voor het mooie poppenboek dat hij haar had gegeven.
Koen keek toe, een beetje op de achtergrond, tevreden met het eenvoudige geluk dat hij in zijn zusje's ogen zag. Voor even leek alles goed te zijn, leek het leven normaal en gevuld met de kleine vreugden die elk kind zou moeten ervaren.
Toen de klok bijna zes uur sloeg, herinnerde Koen zich de strikte instructies van zijn vader. Hij wilde niet riskeren dat de rustige sfeer omsloeg in iets donkers. Met een kleine knik naar Milo en Matthyas begon hij het afscheid in te leiden.
"Het is bijna tijd," zei hij zachtjes tegen Juliette, terwijl hij naar de klok wees.
Juliette knikte begrijpend, hoewel haar ogen een glimp van teleurstelling toonden. Maar ze wist dat ze het moest accepteren, dat dit deel was van het leven dat ze kende. Ze bedankte Milo en Matthyas nogmaals en omhelsde hen voordat ze hun cadeautjes oppakten en zich voorbereidden om naar huis te gaan.
Koen opende de deur voor hen, en de jongens zwaaiden terwijl ze over de dijk liepen, terug naar hun huis. Juliette stond naast hem, een tevreden glimlach op haar gezicht, maar Koen zag ook de lichte schaduw van afscheid in haar ogen. Het moment van geluk was voorbij, en de werkelijkheid zou zich snel weer om hen heen sluiten.
Toen de deur achter hen dichtviel en de geluiden van de buitenwereld verdwenen, wisten ze allebei dat de magie van de dag langzaam vervaagde. Koen legde een arm om Juliette's schouders en drukte haar zachtjes tegen zich aan.
"Het was een mooie dag, hè Juul?" zei hij zachtjes.
Juliette knikte en keek op naar hem, haar ogen vol van dankbaarheid. "Ja, Koen. Dank je wel... voor alles."
Ze wisten dat ze deze herinnering zouden koesteren, hoe klein en vluchtig het moment ook was geweest. Maar terwijl de avond viel, wisten ze ook dat de harde realiteit van hun leven onvermijdelijk weer zou terugkeren. Toch, voor nu, was het genoeg om vast te houden aan die paar uur van vreugde, aan de glimlach van Juliette op haar achtste verjaardag.
