Juul had al een paar dagen een zeurende pijn in haar onderbuik gevoeld. Het was niet ondraaglijk, maar het zat er constant, als een vervelende herinnering die ze niet kon negeren. Ze probeerde het weg te stoppen, net zoals ze vaak probeerde de andere zorgen in haar leven te negeren. Maar deze pijn was anders. Het voelde vreemd, onbekend, en het baarde haar zorgen, ook al durfde ze het niet meteen aan Koen of Matthyas te vertellen.
Die ochtend, toen ze naar het toilet ging, merkte ze iets dat haar hart deed overslaan. In haar onderbroekje zat een vlek donkerrood bloed. Juul's adem stokte, en haar handen begonnen te trillen. Ze keek paniekerig naar de wc-pot en zag daar ook bloed. De schrik sloeg om haar hart. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar het bloed maakte haar doodsbang. Haar gedachten gingen alle kanten op, en haar eerste instinct was om Koen te roepen.
"Koen!" riep ze met een trillende stem, terwijl ze haastig de badkamerdeur openrukte. Haar ogen waren groot van angst, en tranen stonden op het punt over haar wangen te stromen. "Koen, ik... er is iets mis met me!"
Koen, die in zijn kamer zat te lezen, schrok op van haar geschreeuw. Hij rende onmiddellijk naar de badkamer en zag het bloed, zijn hart meteen vol zorgen. Juul stond daar, haar gezicht bleek en angstig, en hij wist meteen dat dit iets was wat hij niet alleen kon oplossen.
"Blijf rustig, Juul," zei hij, al probeerde hij ook zijn eigen paniek te onderdrukken. "Ik ga Raoul halen. Hij weet vast wat we moeten doen."
Koen rende de trap af, zijn ademhaling gejaagd. Hun vader was weer bij zijn vriendin, zoals wel vaker de laatste tijd, dus hij moest het zelf oplossen. Zonder aarzeling stormde hij het huis uit en rende naar het huis van Raoul en Robbie, dat schuin tegenover hun eigen huis aan de dijk lag.
Hij bonkte op de deur, en Raoul opende na een paar seconden. "Koen? Wat is er aan de hand?" vroeg hij bezorgd toen hij de angst in Koens ogen zag.
"Juul... er is bloed... ik denk dat er iets ergs met haar aan de hand is!" Koen's woorden kwamen er in één snelle adem uit, zijn paniek duidelijk zichtbaar.
Raoul zette snel zijn zorgen om in actie. Hij liep onmiddellijk met Koen mee naar hun huis en ging naar de badkamer waar Juul nog steeds stond, in paniek en onwetend over wat er met haar gebeurde.
"Juul," zei Raoul zachtjes toen hij haar zag. Hij hurkte naast haar neer en keek haar geruststellend aan. "Het is oké. Wat je nu meemaakt, is volkomen normaal voor meisjes van jouw leeftijd."
Juul keek hem niet-begrijpend aan, haar ogen nog steeds groot van angst. "Maar het bloed... wat is er mis met mij?"
Raoul glimlachte zachtjes, een geruststellende hand op haar schouder leggend. "Je bent niet ziek, Juul. Dit is iets dat elke vrouw doormaakt. Het heet menstruatie, of ongesteldheid. Het betekent dat je lichaam zich aan het ontwikkelen is, dat je langzaam een vrouw aan het worden bent."
Juul slikte, haar hoofd vol verwarring. Ze had er nooit eerder van gehoord. Haar moeder was er nooit geweest om haar over dit soort dingen te vertellen, en haar vader... hij had nooit iets uitgelegd, al helemaal niet over zulke onderwerpen. "Maar... wat moet ik doen?"
"Ik ga wat maandverband voor je halen," zei Raoul vriendelijk. "Dat is speciaal om het bloed op te vangen. Het is allemaal nieuw en misschien een beetje eng, maar het is volkomen normaal. Maak je geen zorgen, oké?"
Juul knikte langzaam, de informatie nog steeds aan het verwerken. Ze voelde zich opgelucht dat het niets ernstigs was, maar ook ongemakkelijk bij het idee van wat haar lichaam nu doormaakte.
Raoul stond op en gaf haar een geruststellende glimlach. "Waarom blijf je vandaag niet even bij ons? We kunnen wat leuks doen, en je hoeft je nergens zorgen over te maken. Wat denk je daarvan?"
Juul knikte opnieuw, dit keer met een beetje meer zekerheid. De gedachte om in het huis van Raoul en Robbie te zijn, weg van de dreigende aanwezigheid van hun eigen huis, bracht haar enige rust. "Ja, dat lijkt me fijn," fluisterde ze.
"Goed zo," zei Raoul. "Ik ben zo terug met alles wat je nodig hebt. Koen, zorg je zolang voor je zusje?"
Koen knikte, nog steeds bezorgd maar opgelucht dat Raoul de situatie onder controle leek te hebben. Terwijl Raoul vertrok, bleef Koen bij Juul in de badkamer, haar hand vasthoudend en haar geruststellend dat alles goed zou komen.
Raoul keerde snel terug met het maandverband en gaf een korte uitleg aan Juul over hoe het te gebruiken. Ze luisterde aandachtig, haar angst langzaam vervangend door een gevoel van opluchting en dankbaarheid. Nadat ze alles had aangebracht zoals Raoul had uitgelegd, voelde ze zich iets meer op haar gemak.
Later die dag, toen ze bij Raoul en Robbie thuis waren, voelde Juul zich weer wat normaler. Ze zaten samen aan de keukentafel, waar Robbie koekjes had klaargezet. Juul glimlachte voor het eerst die dag, zich eindelijk veilig voelend in hun warme, liefdevolle huis.
Matthyas kwam naar beneden, nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Toen hij Juul zag, gaf hij haar een speelse glimlach. "Hey, alles oké?"
Juul knikte, haar eerdere angst bijna vergeten dankzij de warmte en steun van de mensen om haar heen. "Ja, alles is goed nu," antwoordde ze, terwijl ze zich eindelijk wat rustiger voelde.
De rest van de dag bracht ze door met Matthyas, Milo, en hun ouders, zich bewust dat dit een veilige plek voor haar was. Voor een moment vergat ze de donkere schaduwen die thuis op haar wachtten, en ze genoot van de simpele vreugde van het kind zijn, omringd door mensen die om haar gaven.
