Dertien jaar waren verstreken sinds die momenten samen achter de piano, waar hun liefde voor elkaar onlosmakelijk werd. Nu, terwijl Juul zachtjes over haar groeiende buik wreef, zaten zij en Matthyas samen op de bank in hun nieuwe huis. Het huis dat ze hadden gekocht om een gezin te stichten, om hun toekomst samen verder vorm te geven. Juul was in verwachting van hun eerste kind, en de gedachte aan de kleine die binnenkort hun leven zou verrijken, vulde haar met een diepe vreugde en liefde.
Ze draaide haar hoofd en zag Matthyas haar met diezelfde zachte blik aankijken, de blik die hij haar al sinds hun jeugd had geschonken. Hij was altijd haar veilige haven geweest, haar steun in de donkere dagen en haar vreugde in de lichte. Ze glimlachte naar hem en hij glimlachte terug, een glimlach vol liefde en verbondenheid die woorden overbodig maakte.
"Kun je geloven dat het al zeventien jaar geleden is?" vroeg Juul, haar stem zacht en vol verwondering. "Zeventien jaar sinds we elkaar voor het eerst kusten, sinds die dagen vol onzekerheid en hoop."
Matthyas knikte, een warme gloed in zijn ogen. "Het voelt soms alsof het gisteren was, maar tegelijkertijd kan ik me geen moment zonder jou herinneren. Je bent altijd mijn eerste geweest, Juul, en je zult altijd mijn enige blijven."
Juul voelde haar hart smelten bij zijn woorden. Ze wist dat het waar was. Hun liefde had alles doorstaan-de pijn van hun verleden, de strijd om zichzelf te vinden, en de vreugde om samen een leven op te bouwen. Ze hadden elkaar door en door leren kennen, in alle opzichten. Ze waren samen gegroeid, hadden elkaar gesteund in de moeilijkste tijden en hadden zoveel mooie momenten gedeeld.
"Ik ben zo dankbaar dat we dit samen mogen doen," zei Juul zacht, haar hand beschermend over haar buik gelegd. "Dat we ons kindje deze liefde kunnen geven. Iets waar wij zelf ooit zo naar verlangden."
Matthyas boog zich naar haar toe en legde zijn hand op die van haar, voelde de warmte van het nieuwe leven dat ze samen hadden gecreëerd. "Dit kindje zal alles hebben wat wij nooit hadden, Juul. Liefde, veiligheid, en ouders die voor altijd samen blijven. Want wat wij hebben, is onbreekbaar."
Juul glimlachte, haar ogen vochtig van emoties die ze nauwelijks kon bevatten. Ze wisten beiden dat hun leven niet altijd gemakkelijk was geweest, maar dat het hen wel sterker had gemaakt, en meer verbonden dan ze ooit hadden kunnen denken.
"Ik kan niet wachten om ons kleintje te ontmoeten," fluisterde Juul, haar stem vol verwachting. "En om haar of hem te laten zien hoe mooi het leven kan zijn, vooral als je het met degene doorbrengt die je het meest liefhebt."
Matthyas kuste haar teder op haar voorhoofd, zijn lippen zacht tegen haar huid. "We zullen het mooiste leven hebben, Juul. Jij, ik, en onze kleine. We zijn al zo ver gekomen, en dit is nog maar het begin."
Juul sloot haar ogen en liet zichzelf verdrinken in het moment, omgeven door de liefde van de man die altijd voor haar was geweest, en nu voor hun toekomstige kind zou zijn. Ze wist dat hun pad niet altijd makkelijk zou zijn, maar met Matthyas aan haar zijde kon ze alles aan. Hun verhaal was een getuigenis van de kracht van liefde-hoe het je door de donkerste tijden kan dragen, en hoe het je de mooiste momenten in het leven kan schenken.
Zeventien jaar samen, elkaars eerste liefde, en voor altijd elkaars enige. Ze was er zeker van dat hun toekomst net zo prachtig zou zijn als hun verleden, want wat zij deelden, was het soort liefde dat alles overwint.
