Matthyas en Juul zaten samen op de vloer van zijn slaapkamer, omringd door een paar speelgoedauto's en bouwblokken die ze eerder hadden gebruikt om een klein stadje te bouwen. Maar nu had Juul zich tegen Matthyas aangevlijd, haar hoofd rustend op zijn schouder. Voor het eerst in wat wel weken leek, zag Matthyas haar echt ontspannen. Hij kon het zachte ritme van haar ademhaling voelen, en het gaf hem een gevoel van rust en tevredenheid.
Ze hadden nauwelijks iets gezegd sinds ze thuis waren gekomen. Het was genoeg geweest om gewoon samen te zijn, zonder woorden, zonder zorgen. Matthyas had zijn arm om Juul geslagen, en hoewel hij zich er in het begin een beetje ongemakkelijk bij had gevoeld, voelde het nu heel natuurlijk. Alsof het de plek was waar hij hoorde te zijn.
Juul was al snel in slaap gevallen, uitgeput door alles wat ze die dag had meegemaakt. Matthyas keek naar haar gezicht, dat eindelijk ontspannen leek, zonder de schaduw van pijn of angst. Hij wilde niets liever dan haar altijd zo zien, veilig en gelukkig.
Na een tijdje hoorde hij een zachte klop op de deur. Robbie stak zijn hoofd om de hoek van de deur en glimlachte toen hij de twee kinderen samen zag. In zijn hand hield hij een schaal met koekjes en twee glazen limonade.
"Zijn jullie een beetje aan het bijkomen?" vroeg Robbie zachtjes, terwijl hij de kamer binnenstapte.
Matthyas knikte, voorzichtig om Juul niet wakker te maken. "Ja, papa. Ze is in slaap gevallen."
Robbie zette de schaal en de glazen op het nachtkastje en kwam naast hen zitten. Hij keek naar Juul met een bezorgde blik, maar toen hij weer naar Matthyas keek, werd zijn glimlach breder.
"Het lijkt erop dat je goed voor haar zorgt, Matthy. Ze voelt zich veilig bij jou."
Matthyas bloosde lichtjes bij dat compliment. Hij voelde zich trots, maar er was ook iets anders dat hem dwars zat, iets wat hij al een tijdje wilde vragen. Hij keek naar zijn vader, onzeker over hoe hij de woorden moest vinden.
"Papa," begon Matthyas aarzelend, "hoe wist jij dat je verliefd was op pap? Ik bedoel... wanneer weet je zeker dat je iemand echt heel erg leuk vindt?"
Robbie keek even verrast op door de vraag, maar hij herstelde zich snel en glimlachte begrijpend. "Dat is een goede vraag, Matthy. Voor mij was het een combinatie van dingen. Het was de manier waarop ik me voelde als ik bij hem was, alsof alles beter was als hij in de buurt was. Ik kon altijd mezelf zijn, en toch voelde ik me speciaal. Maar vooral was het het idee dat ik mijn leven niet zonder hem kon voorstellen. Dat ik hem altijd gelukkig wilde zien, net zoals hij mij gelukkig maakte."
Matthyas luisterde aandachtig naar de woorden van zijn vader en knikte langzaam. Het klonk allemaal zo simpel, en toch ook zo ingewikkeld. Hij dacht na over hoe hij zich voelde als hij bij Juul was. Hoe hij haar altijd wilde beschermen en hoe hij zich zorgen maakte als ze niet gelukkig was. Hoe hij haar lach kon zien en meteen zelf ook wilde lachen.
"Papa..." zei Matthyas zachtjes, terwijl hij naar Juul keek. "Denk je dat ik misschien verliefd ben op Juul?"
Robbie's glimlach werd nog warmer. Hij legde een hand op de schouder van zijn zoon en kneep er zachtjes in. "Het zou me niets verbazen, Matthy. Je geeft duidelijk veel om haar. Verliefd zijn kan op veel manieren beginnen. Soms is het gewoon een diepe band met iemand, een gevoel van zorg en vriendschap dat sterker wordt."
Matthyas keek naar Juul, die nog steeds vredig tegen hem aan lag. Zijn hart voelde warm en zwaar tegelijk, alsof het iets belangrijks had ontdekt. Misschien was hij wel verliefd op Juul. Het idee maakte hem zenuwachtig, maar ook blij. Het was iets moois, iets wat hij graag wilde koesteren.
"Dank je, papa," fluisterde hij, terwijl hij zijn hoofd tegen Robbie's arm leunde. "Ik weet nog niet precies wat het allemaal betekent, maar ik weet dat ik altijd voor Juul wil zorgen."
Robbie drukte een kus op het hoofd van zijn zoon en glimlachte naar hem. "Dat is alles wat telt, Matthy. Liefde is er in alle vormen en maten. Zolang je oprecht om iemand geeft, volg je je hart. Dat is het belangrijkste."
Met die woorden bleven ze even in stilte zitten, het enige geluid in de kamer het zachte ademhalen van Juul. Matthyas voelde zich een beetje opgelucht, alsof het delen van zijn zorgen met zijn vader een last van zijn schouders had gehaald. Hij wist dat de situatie met Juul nog verre van opgelost was, maar voor nu was het genoeg om te weten dat hij er voor haar kon zijn, dat hij haar kon laten zien dat ze niet alleen was.
En misschien, dacht hij terwijl hij een voorzichtig kusje op Juul's hoofd drukte, misschien was dat het begin van iets moois.
