Dying Embers

Chapter Thirty Seven

Chapter Thirty Seven: Call

Play "Leaving" by Westlife (optional)
***

Halos same routine lang ang ginagawa ko araw-araw. Ilang araw na rin akong umiiwas kay Chance. Hindi na rin masyadong nakakakain dahil sa kawalan ng gana. Kakauwi ko lang galing school, at ang ginawa ko kaagad ay sumalampak sa sofa. Binuksan ko ang TV, at hinayaan ang sariling magpatianod do'n.

Unang nagpakita sa screen ang Miraculous Tales of Lady Bug and Cat Noir. Hindi ko mapigilang mapa-ngiti nang makita 'yon. This is Chance's favorite series. I remember how serious his face was while watching.

Napangiti ako nang maalala ko si Chance habang nakatutok sa TV. Ang cute ng itsura niya habang nanonood, para siyang bata na tuwang-tuwa sa simpleng bagay. Madalas pa siyang magkwento tungkol sa bawat character, parang siya mismo ang sumulat ng series. "Alam mo ba, Nieve," sabi niya noon, "si Cat Noir, parang ako 'yan. Loyal, funny, tapos sobrang mahal si Ladybug—parang ako sa'yo." Hindi ko maiwasang matawa sa sobrang cheesy niya. Pero totoo, he made me feel like his Ladybug, like I was the most important person in his world.

Pero ngayon, hindi ko na alam. I know how much Chance loves me, pero importante pa ba 'yon kung pangarap na niya ang pag-uusapan? The weight of the past few days felt heavier as the memories replayed in my mind. Parang sinasakal ako ng mga iniisip ko. Ang saya ng mga alaalang ito, pero masakit isipin na baka magbago na ang lahat.

I turned off the TV abruptly, unable to watch any longer. The silence that followed felt deafening, pero mas mabuti na 'to kaysa mas lalo pang maalala si Chance at kung paano ko siya iniiwasan.

Napatingin ako sa phone ko na nakapatong sa coffee table. Ilang missed calls at messages na ang natanggap ko mula kay Chance, pero wala pa rin akong lakas ng loob na sagutin. Gusto ko siyang makita, pero natatakot ako. Natatakot ako sa kung anong maaaring sabihin niya—o mas malala, kung anong hindi niya sasabihin.

I hugged a throw pillow tightly to my chest, trying to stop the tears that threatened to fall again. "Ano bang problema ko?" bulong ko sa sarili ko. "Bakit hindi ko siya kayang harapin?"

Sa gitna ng katahimikan, narinig ko ang tunog ng phone ko. Kinuha ko ang phone ko mula sa table, at tiningnan kung sino ang tumatawag.

Si Chance.

Sandali kong tinitigan ang pangalan niya sa screen ng phone ko. Kaya ko ba? Kaya ko na ba siyang harapin? Pero alam ko namang hindi ko na 'to maiiwasan pa. Sinagot ko ang tawag, pero hindi ako nagsalita. Pakiramdam ko kapag nagsalita ako, manginginig ang boses ko.

"Nieve," he said softly, his voice full of concern. "Pwede ba tayong mag-usap?"

Hindi ako kaagad nakapagsalita. Gusto kong tumanggi, gusto kong ibaba ang tawag, pero alam kong hindi ko na siya pwedeng iwasan.

"Nieve," he started, his voice steady but gentle. "What's going on? Bakit parang iniiwasan mo ako? May nagawa ba akong mali?"

I shook my head, feeling the lump in my throat grow. "Wala, Chance, wala kang nagawang mali," I whispered. "Ako. I am the one to blame."

"Then tell me," he said, his tone almost pleading. "Whatever it is, I'm here. Let me help you."

Gusto ko sanang sabihin ang lahat ng nasa isip ko—ang mga takot ko, ang mga sinasabi ni Myka, ang sinabi ng mom niya sa'kin nung gabi ng Sabado, ang bigat ng nararamdaman ko sa posibilidad na baka tama nga sila, na nakakasira ako sa kaniya. Pero ang lumabas lang sa bibig ko ay, "I don't know."

"Nieve," he said softly. The warmth of his voice was comforting, pero kasabay no'n ang kaba sa dibdib ko.

"Baby," he said again, this time, his voice breaking slightly. "I love you. Pero hindi ko kayang ayusin ang hindi mo sinasabi sa'kin. Please, talk to me."