Duygusal mı Duygusuz mu?

Bölüm-17 Kohana

Üzülmeyi seçtim. Beni sevemezdi. Platonik* aşık olursam, olmamalıydım.

Beni sevebilirdi. Ama aşık olamazdı. Yine de beraber olabilirdik.

"Yume ben seni seviyorum. Ama aşık değilim. Olamam."

Hayatımda duymak isteyeceğim son cümleydi. 

Sonraki gün Kohana beni evine çağırdı. Odasına girdiğimde hayatımın o güne kadarki en şaşırtıcı görüntüsüyle karşılaştım.

Kohana ağlıyordu.

Nasıl?

-A-ağlıyorsun...

-*Hık* Evet... *Hık*

-N...nasıl?

-B..*Hık* Bilmiyorum.

-Neden ağlıyorsun? Biliyor musun?

-S..sanırım *Hık* Yuu beni... *Hık* beni... ÜHÜHÜÜÜÜHÜÜÜÜÜÜ! *HIK* *HIK*

-A...anladım. Ama şey... Üzülme bence...

-Kimseye söyleme... Beni öldürürler... *Hık*

-Tamam... Söylemem...

Neler oluyordu? Bilmediğim bir şey mi vardı? Eve giderken yol boyunca bunu düşünmekten başıma ağrılar girmişti. Ama çok merak ediyordum. Biraz da Kohana'ya üzülmüştüm tabii. Şimdi aşık olduğu herkes ona yüz vermeyince böyle üzülecekti. Aşk ve Üzüntü duyguları çok kötü bir kombinasyon olmuştu. Gerçekten çok üzülmüştüm. Beni kıskanıp Kohana ile çıkmaya başladığında tüm dünyam başıma yıkılmıştı zaten. Şimdi de Kohana 'yı terk ettiği için o mahvolmuştu. 

Bu çocuğun derdi neydi? Ondan soğumaya başlamıştım. Sinirlerime dokunmaya başlamıştı.

Dünyadaki tek görevinin insanları üzmek olduğunu falan mı düşünüyordu?

*Platonik:Gerçekte var olmayan, düşte kalan, hep öyle kalması istenilen.