-Koş Yume!
-Koşuyorum... Zaten... Aptal...
-Konuşma! Nefesini düzene sokmaya çalış, az kaldı!
Haliyle buluşma yerimiz artik sadece Yuu ile benim değildi. Kou ve Kaoru da geliyordu. Kohana da nerede olduğunu bildiğinden pek bir özelliği kalmamıştı.
Yuu da bana hak verdikten sonra, çocukken evden kaçtığında gittiği yere götüreceğini söylemişti.
Yakın olduğunu da...
Koşmaktan nefesim kesilmişti. Kou veya bir başkası göremesin diye hızlıca koşuyorduk.
Yani Yuu hızlıca koşuyordu. Ben sadece koşuyordum.
-Amma uyuşuksun Yume! Acele etsene!
-Yeter...Bizi kimse... Göremez... Dur...
Kendimi yere bıraktım.
-Neyin var senin? Bana yakın olduğunu söylemiştin! Ve ayrıca deli gibi koşmamız için yeterli bir sebebin de yok! Bizi göremezler bile.
-Biraz heyecan katmak istedim. Benim gibi koşarsan yakın... Onun dışında biraz uzun sürdüğünü söyleyebilirim...
-Umarım buna değecek bir yerdir...
-Emin ol öyle... Harika bir yerdir. En son 5 sene önce gitmiş olsam da... Güzeldi...
-NE! 5 SENE Mİ?
-Şey, evet...
-Oranın hala yerinde olduğundan şüpheliyim doğrusu...
-Demek "Şüpheli" 'sin...
-Yürü yürü!
Hızla ayağa fırladı:
-Koş koş!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Duygusal mı Duygusuz mu?
Fiksi IlmiahHerkesin tek duygu ile yöneltildiği bir Dünya... Yumemi kendisinin içinde bulunmadığı bu dengeyi sorgulayınca, içindeki yok etme isteği ateşlenir. Dengeyi yeniden kurmaya çalışırken , tüm duyguların tadına varıyor. Aşk, Cesaret, Güven, Acı, Korku, Ü...