Cem Adrian-Herkes Gİder mi?ile okuyun ya da kendi bildiğiniz duygusal şarkı.Kafanıza göre şaaparsınız.
Eve geldiğimde beni kalabalık bir ortam karşıladı.Bunların ne zaman haberi oldu benim bile iki saat önce olmuştu ve içeri nasıl girdiler?Yedek anahtar onlarda vardı dimi?Tabikide vardı onlar aldı evi.
''Almila.'' dedi ve sarıldı Yasemin anne.Bende sarılmasına karşılık verdim.Efe anahtarı masanın üstüne atıp koltuğa oturdu.
''Hiç mi tedavisi yok?'' diye sorduğunda başıma hayır anlamında salladım.
''Peki,biz nasıl fark etmedik?Yani bir aşaması yokmuydu?Belirtisi filan.'' dedi Mustafa baba.
''Var.Onları da göstermişim zaten.Vücudun belirli bölgesinde sararmalar,aşırı kilo kaybı,halsizlik,yüksek ateş,iştah kaybı,hazımsızlık gibi şeyler.Ve ben bunları gösterdim ama umursamadık.'' dedim.Gerçekten bunları önemsemedik.Yani hamilelik sonrası normal karşılamıştım.Kilo verme konusunda ise metomolizmamın hızlı olduğunu düşünmüştüm zaten hamilelikte aldığım kiloları verdiğim için sevinmiştim.Ben ne biliyim böyle olucağını.Ateşim çıktığı gün Efe ile Özgür'e iş yaptırmıştım aslında eğlenmiştim ama ateşimin bu kadar önemli olucağını düşünmemiştim.Halsizlik ise çocukların beni yorduğunu sanmıştım.Önemsemeliydik.
''Neden gitmediniz peki?'' diye sordu Yasemin anne üzgün ses tonuyla.Sanırım böyle ses tınısını ölene kadar duyucaktım.Bir hafta yanii.Aman,çok duymıycakmışım ona sevindim.
''Önemsemedik çünkü normaldi.'' dedim umursamaz şekilde.
''Annenlere haber verdin mi?'' diye sordu Yasemin anne.
''Hayır.'' dedim.Onlar ne diycem?Hey,abi ben bir hafta sonra ölüyom gelinde biraz hasret giderelim mii diycektim.Hiç sanmıyorum.
''Ben verdim.'' dedi Buse arkamdan.Kafamı salladım,ben diyemezdim zaten.Başkasının demesi iyi olmuş benim açımdan.
''Ben yemek yapıyım.'' diyip ayağa kalktı Yasemin anne.
''Ben de yardım ediyim.'' dediğimde beni geri yerime oturturdu.
''Otur sen.'' dedi.Yemek yapmakla ölmem,kanserden ölürüm.Biri Yasemin anneye söylesin.Efe'ye batığımda gözünü düğün fotoğrafımız olan ve Ege,Ece ve bizim çekilmiş olduğumuz fotoğrafta mekik çekiyodu.Fotoğrafta,Efe beni öpüyodu ve Ece ile Ege huysuzlanıp bizi ayırmak için kollarını kaldırmıştı.Oldukça tatlı gözüküyoduk,bu fotoğrafı Özgür çektirmişti bizde bastırdık.
''Ben odamdayım.'' dedi Efe ve kalkıp yukarı çıkmak için merdivenlere yöneldi.
''İstersen sende çık.'' dedi Mustafa baba.Ayağa kalkıp odaya yavaş adımlarla çıktım.En çok sarsılan Efe'ydi.Odaya girdiğimde yatağa uzanmış tavanı izliyodu.Kapıyı yavaşça kapatıp içeri girdim.Yatağa,onun gibi uzanıp tavanı izlemeye başladım.Ne demem gerekiyo?Onu teselli etmem lazım ama nasıl?'Hey,ahbap korkma daha bir haftamız var,çok sevişirz'desem olur mu?
''Hey,dostum daha bir haftam var,istersen saat başı seninle sevişirim.'' diyip sırıttığımda Efe güldü.Sonra yüzü eski haline geri döndü.
''Sadece hep yanımda kalsan yeter.Sevişmesekte olur.'' dedi.Onu yapamam işte.Allahın işine ne karışıyon.
''Bana yapabileceğim birşey söyle.'' dedim.
''Şimdilik sarıl.'' dediğinde yan dönüp ona sıkıca sarıldım.Kokusunu bol bol içime çektim,kanserden ölmektensen Efe'nin kokusunu koklayıp akciğerime giden fazla havadan dolayı ölmeyi yeğlerim.Böyle bir ihtimalimiz oluyo mu?Hayır mı?Ne demek hayır!
