Wat nu?! Deel 2 :)

12.

(Vanuit Maud)

"EET MAUD!" Riep mijn moeder. Ik keek haar aan en zei:"nee." "JAWEL." Zei Martijn. Ja, het was oorlog aan tafel. En ja, ik was genezen van anorexia. Al leek het er nu totaal niet op. Ik wilde wel eten, maar ik kon het niet. Ik wist ook niet waar ik last van had. Ik keek naar mijn bord en weer naar mijn ouders. Ze waren boos, nou ja, bang. Bang dat ik weer zo diep zou zinken als ik deed toen. Ik had ze beloofd om dat nooit meer te doen, maar kon ik dat wel? Ik zuchtte diep en zei:"ik kan het niet." Mijn moeder zei:"jawel, je kunt het wel. Kom op Maud." Ik keek weer naar mijn bord. Ik werd helemaal gek van de stem in mijn hoofd. Opeens stond ik op en ik liep zonder wat te zeggen naar boven. Ik hoorde mijn moeder nog roepen:"Maud, waag het niet!" Maar ik was al weg. Toen ik boven kwam plofte ik huilend op mijn bed neer. Waarom had ik dit nou? Waarom was ik niet gewoon zoals iedereen? Dit kon toch niet? Ik haatte mezelf...

(Vanuit Ilse)

"Gaat het goed Lies?" Zei ik toen ik de kamer binnen kwam. Lisa was vanmorgen bevallen van een dochter, Sarah. "Ja." Zei Lisa. Ik liep naar haar toe en ging naast haar op bed zitten. Ze mocht meteen naar huis vanmorgen. Of nou ja, naar ons huis. Lisa zei:"echt super lief dat je met me mee ging vannacht." Ik glimlachte en zei:"natuurlijk ging ik mee Lies." Lisa glimlachte en zei:"slaap lekker Ils." Ik zei:"slaap lekker. Als er iets is moet je roepen he?" Lisa knikte en zei:"doe ik." Ik glimlachte en liep naar de kamer van Bart en mij. Bart had Josefine in zijn armen en zei:"ze was wakker." Ik zei:"oh, was je wakker schatje?" Josefine keek me aan en brabbelde. Ik glimlachte en gaf haar een kus. Ik ging naast Bart op bed zitten en legde mijn hoofd op zijn schouder. Josefine viel al snel in slaap en ik streelde haar wangetje. Toen ik haar naar bed had gebracht ging ik naast Bart in bed liggen. "Slaap lekker liefje, ik hou van je." Zei Bart. Ik glimlachte en gaf hem een kus. "Ik ook van jou." Zei ik.

(Vanuit Maud)

"Ik ga morgen met haar naar de huisarts. We moeten voorkomen dat het nog een keer gebeurt." Hoorde ik mama zeggen. Kut. Ik stond achter de deur van de woonkamer mee te luisteren met het gesprek tussen mama en Martijn. "Ja, dat moeten we echt doen. Dit kan niet." Zei Martijn. Ik liep de woonkamer binnen en mijn moeder zei:"Maud, we gaan naar de huisarts morgen." Ik zei:"nee." Mijn moeder zei:"ja. Ik maak morgen meteen een afspraak." Ik zuchtte en zei:"waarom? Het gaat goed met me." "Nee, dat gaat het niet Maud." Zei mijn moeder fel. Ik wist dat ze gelijk had, maar ik wilde niet. "Het is echt beter meisje." Zei Martijn. Ik keek hem aan en zei:"het zal allemaal wel, het gaat allemaal prima met me en ik red mezelf wel." Mijn ouders keken elkaar aan en ik liep naar boven.

COMMENTS?
TIPS?