Wat nu?! Deel 2 :)

28.

(Vanuit Ilse)

Maud en ik liepen door de gangen van het ziekenhuis. We kwamen bij de balie van de eerste hulp (wat Maud zwaar overdreven vond, maar ik niet) en de vrouw van de balie keek verbaasd naar mij. "Hallo, Ze heeft anorexia en ze is enorm afgevallen, ik ben bang dat het straks fout gaat dus daarom zijn we hier." Zei ik. De vrouw zei:"bent u de moeder?" Hallo, zo oud ben ik nog niet, maar bedankt. "Nee, ik ben haar tante." De vrouw knikte en zei:"naam?" "Maud Bloemen." Zei ik. De vrouw knikte en zei:"ga maar in de wachtkamer zitten, u word zo geroepen." Ik knikte en we gingen zitten. Ik legde mijn hand op de arm van Maud en zei:"het komt allemaal goed meisje." Maud knikte en glimlachte even. Ik merkte dat ze bang was, net zoals de eerste keer dat ze in het ziekenhuis belandde. Ik besefte me ineens dat ik Martijn en Marijke niet eens gebeld had, maar dat deed ik straks wel. Ik had Bart wel gebeld om te vertellen waar we waren. En nu was het afwachten. Misschien zouden ze het hier wel onzin vinden, maar ik wilde zekerheid. Ik wilde Maud niet weer bijna of helemaal kwijt raken, niet weer.

(Vanuit Maud)

"Dus, wanneer heb je voor het laatst gegeten?" Vroeg de dokter. "2 dagen geleden." Zei ik. Ik besloot maar eerlijk te zijn. Ik voelde Ilse naar me kijken. "En je begrijpt dat dat niet normaal is?" Zei de dokter. Ik knikte. Natuurlijk begreep ik dat. Ik had gewoon 2 maanden in een kliniek voor eetstoornissen gezeten! Natuurlijk snapte ik dat. "Ik denk dat het verstandig is om je te laten opnemen, in overleg met je ouders natuurlijk." Zei de dokter. Ik keek geschrokken naar Ilse, die geschrokken terug keek. "Maar, maar zo erg is het nog niet toch?" Stamelde ik. De dokter zei:"je moet blij zijn dat je nog rondloopt meid. Ik denk dat het niet lang had geduurd voordat je lichaam het opnieuw zou begeven." Ik schrok van zijn woorden. Ik had het weer zover laten komen als toen, nou ja, bijna zover. Toen woog ik 11 kilo minder, maar nu kon mijn lichaam natuurlijk nog minder aan. Opgenomen worden... "Laat het allemaal maar even zakken, we overleggen straks." Zei de arts. Hij stond op en we gaven hem een hand. Toen we op de gang waren barstte ik in tranen uit. Ilse trok me naar zich toe en zei:"rustig meisje... Het komt allemaal goed." Ik zuchtte diep en zei:"sorry dat jij dit weer moest doen.." Ilse glimlachte en zei:"dat geeft toch niet schat. Alles komt goed." We zakten op een stoel en ik staarde voor me uit. En daar was de anorexia weer.

(Vanuit Ilse)

Ik belde Marijke, die zich weer helemaal dood schrok, en ze zouden komen. Ik vertelde dat aan Maud en ze zei:"o, ze zijn vast heel boos." Ik zei:"nee liefje, dat zijn ze niet. Ze zijn gewoon geschrokken, maar echt niet boos." Maud knikte en zei:"gelukkig." Ik had zelf ook niet gedacht dat Maud opgenomen moest worden, maar het was echt nodig. Alweer... Ik keek naar Maud. Ze zag er bang en verdrietig uit... Ik hoopte dat ze ooit gelukkig ging worden met zichzelf. Ooit....

COMMENTS?
TIPS?