Wat nu?! Deel 2 :)

27.

(Vanuit Maud)

De dag na het gala was een rot dag. Een dag vol tranen, spugen, en nog meer tranen. Ik hoopte dat het maar voor 1 dag zou zijn, dat ik de volgende dag gewoon de draad weer kon oppakken en verder kon gaan met wat ik moest doen, maar het gebeurde niet. In no time viel ik bijna 7 kilo af en dat in 2 weken... Ik wist niet eens dat het kon.. Maar goed. Nadat ik deze ochtend 43.7 kg op de weegschaal zag staan besefte ik dat het zo niet langer kon. Ik merkte het ook aan alles. Vooral bij dans. Mijn conditie was weer nul en ik deed er alles aan om beter te worden. Ook al wist ik heel goed dat dat niet ging lukken zonder eten. Maar toch wilde ik niet weer hulp. Ik wilde het zelf oplossen. Ik wilde niet meer janken bij psychologen of liegen bij de dokter. Het werkte allemaal toch niet. Misschien had Abigail wel gelijk en was ik hopeloos. Misschien bleef ik wel voor altijd anorexia houden en werd ik niet oud omdat ik niet meer kon eten. Ik wist het niet. Nou ja, ik wist het wel. Als ik zo door zou gaan zou dat mijn toekomst worden. Ik liep door de straten van Amsterdam en bekeek mezelf in de ruiten van de etalages waar ik voorbij liep. Ik schrok elke keer weer van mezelf. En toen hoorde ik mijn naam...

(Vanuit Ilse)

Dat was echt Maud.. Ik schrok me dood. Ik had haar helemaal niet herkend. Ze was heeeeeeel dun. Kut. Dit had ik niet verwacht.. Ik was voor een vergadering in Amsterdam en zag Maud toevallig lopen. Toen ze zich omdraaide zag ik hoe ziek ze eruit zag. Ze liep naar me toe en zei:"hey Ils! Wat doe jij hier nou?" Ik glimlachte en zei:"ik had een afspraak en kwam jou tegen." Maud lachte en zei:"leuk!" Ik zag dat ze moeite deed om vrolijk te doen. "Gaat het allemaal wel goed met je?" Vroeg ik. Maud knikte en ik zag in haar ogen dat ze wist wat ik bedoelde. "Ik weet het niet hoor.." Zei ik. Maud zei niks en even later zaten we in de auto. Ik nam haar mee omdat ik niet wilde dat zij zo rondliep. Straks gebeurde er wat, en dan? "Hoeveel weeg je?" Vroeg ik. Maud zei:"50." Ik geloofde er niks van, maar ik liet het maar. Ik had een plan.

(Vanuit Maud)

Bart leek verbaasd me te zien, maar schrok meteen van hoe ik eruitzag. Wat wel te begrijpen was. Hij gaf me een knuffel en ik tilde Josefine op. Ze lachte vrolijk en even later zaten Ilse en ik aan de keukentafel. Bart was boodschappen doen. "Hoeveel weeg je?" Vroeg Ilse nog een keer. Dit keer stond ze op en zei:"daar gaan we nu achterkomen." Ik snapte niet waar ze het over had, maar toen ze even later de kamer binnen kwam met de weegschaal schrok ik me dood. Ze zette de weegschaal op de grond en kwam weer tegenover me zitten. "Maud, vind je mij dik?" Vroeg ze. Ik zei:"nee, natuurlijk niet!" Ilse knikte en zei:"en vind je jezelf dik?" Ik besloot eerlijk te zijn en knikte. "Oke." Zei Ilse. Ze trapte haar schoenen uit en ging op de weegschaal staan. 56.7 kg gaf de weegschaal aan. "Nu jij Maudje." Zei Ilse. Ik stapt op de weegschaal. 43.7kg. Ilse's ogen werden groot. "Dit meen je niet Maud." Zei Ilse geschrokken. Ik keek haar schuldig aan. "Hoe kun jij jezelf dik vinden als ik meer dan 10 kilo zwaarder ben dan jij?!" Zei Ilse. Ik haalde mijn schouders op en zei:"geen idee." Ilse keek me een poosje aan en zei:"dit is levensgevaarlijk. We gaan nu naar de dokter." Ik schrok me dood. "Wat, nee.." Zei ik. Ilse knikte vastbesloten en zei:"jawel. Kom." En daar zaten we dan. In de auto op weg naar het ziekenhuis van Hilversum. Wat nu...?

COMMENTS?
TIPS?