Wat nu?! Deel 2 :)

31.

(Vanuit Maud)

Ik lag hier inmiddels alweer 2 dagen en de familie was net weer geweest. Hartstikke lief, maar ik wilde niet dat zij me zo zouden zien. Ik trok het gewoon niet. Dit was iets wat 1 keer was gebeurd en nooit meer mocht gebeuren, maar het was toch weer gebeurd, en ik wist ook niet of dit de laatste keer zou zijn. "Maud.." Hoorde ik ineens. Ik keek naar de deur en kon niet geloven wie ik zag. "TOM!" Riep ik. Tom glimlachte en ik zei:"wat.. Hoe hoe kom jij hier?!" Tom zei:"ik wilde je zien. Denk je nou echt dat ik in Amerika kan blijven als jij hier een beetje ziek zit te zijn?" Ik glimlachte en Tom kwam op me af. Ik gaf hem een knuffel en zoende hem. "Maar... Hoe dan?" Zei ik nog steeds beduusd. "Met een vliegtuig gekkie. Ik ben hier alleen gekomen." Zei Tom. Ik glimlachte en er liep een traan over mijn wang. "Niet huilen lief." Zei Tom met een glimlach. Ik zei:"het spijt me zo erg... Ik wilde niet dat jij mij zo zou zien en dat je je zorgen ging maken.." Tom veegde de traan van mijn wang en zei:"het geeft niet schat, echt niet. Ik hou van je." Ik glimlachte en zei:"ik ook van jou."

(Vanuit Ilse)

Toen we in het ziekenhuis kwamen zagen we Maud en Tom zitten. "Tom? Wat... Hoe?" Zei Marijke. Tom lachte en zei:"ik heb een vliegtuig genomen voor Maud." "Wat lief!" Zei ik. Maud glimlachte en zei:"slapen jullie allemaal bij Ilse en Bart?" De familie knikte en Bart zei:"we zijn een hotel nu." Maud lachte en ik zei:"Tom kan ook wel bij ons slapen, het past allemaal." Tom zei:"bedankt, echt fijn." Ik glimlachte en zei:"dat is een voordeel van bekend zijn." "Het betaalt zo lekker." Zei Bart. "Mam, je bent dikker geworden." Zei Maud. Marijke zei:"ik weet het. Erg he?" Maud lachte en zei:"nee, je bent zwanger." Op dat moment kwam er een dokter binnen. "Wie is de moeder van Maud?" Vroeg hij. Marijke zei:"ik." "Oke, kan ik u dan even spreken?" Zei de dokter. Marijke liep achter hem aan de gang op en Maud keek bang. Ik legde mijn hand op die van haar en zei:"het komt allemaal goed."

(Vanuit Maud)

"Ze zijn bang dat je weer te hard terugvalt als je meteen naar huis en school gaat." Zei mijn moeder. Met andere woorden, wij denken dat je weer naar die kliniek moet. "Ik ga niet nog een keer naar die kliniek." Zei ik. De rest van de familie was al weg, alleen Tom, mijn moeder, Martijn en ik waren er. "Lieverdje.." Zei Martijn. "Nee, dat kan echt niet nog een keer. Ik ben beter." Zei ik vastbesloten. "Nee schatje, dat ben je niet.." Zei mijn moeder. Natuurlijk wist ik dat wel, maar ik wilde het gewoon echt niet. "We zeggen ook niet dat je naar die kliniek moet, maar je hebt wel veel hulp nodig." Zei Martijn. "Wat voor hulp? Zeker weer een psycholoog die me gaat vertellen hoe erg ik mijn leven aan het verpesten ben?" Zei ik. "Maud, wil je nou beter worden of niet?" Zei mijn moeder iets strenger. Die vraag was me in de afgelopen jaren zo vaak gesteld, en ik had eigenlijk altijd met ja geantwoord. Simpelweg omdat mensen anders boos zouden worden. Natuurlijk wilde ik gewoon gezond en gelukkig zijn, maar beter worden was zwaar, en je had ook geen garantie dat je echt beter zou worden. Tom pakte mijn hand en zei:"kom op Maud." Ik keek hem aan en besefte me dat ik het moest doen. Misschien dan niet voor mezelf, maar voor de rest. "Oke." Zei ik. "Zolang het maar geen kliniek word."

(Vanuit Ilse)

Josefine vond het helemaal prachtig dat er zoveel mensen waren. Ze kreeg natuurlijk alle aandacht van de wereld en werd elke avond naar bed gebracht door een ander (altijd veel leuker dan door papa of mama had ik inmiddels geleerd). Toen Josefine in bed lag (door mij gebracht dit keer, jammer Joos) keek mijn moeder bezorgd naar mij. Ik ging naast Bart op de bank zitten en mijn moeder zei:"gaat alles wel goed met je?" Ik zei:"ja hoor." Bart kneep even in mijn hand. Dat betekende vast dat ik eerlijk moest zijn. Mijn moeder keek me nog steeds bezorgd aan en zei:"ik weet het niet hoor. Je bent zo bleek." "Gewoon moe." Zei ik. En dat was ook waar. "Ze slaapt al nachten nauwelijks, geen idee waarom. Ze verteld het maar niet." Zei Bart. "Ik weet niet waarom." Zei ik. "Zorg je wel een beetje voor jezelf lieverd?" Zei mijn moeder. Ik knikte en zei:"ja."

COMMENTS?
TIPS?