Wat nu?! Deel 2 :)

18.

(Vanuit Maud)

"Ik werd gebeld door jouw huisarts en die zei dat je moeder bang was dat het wat minder met je ging." Zei Simone. Het was een dag later en ik zat bij het extra gesprek in de kliniek met Simone. Ik zei:"ze is gewoon heel bezorgd, maar het gaat prima met me. Ze is gewoon bang." Simone zei:"dat is logisch natuurlijk, ze heeft je zien afglijden van een gezond meisje naar een dood ziek meisje." Ik knikte en Simone zei:"maar wees eens eerlijk, ben je niet bezig met afvallen, of in ieder geval, denk je er nog aan?" Ik zei:"ik denk er nog wel eens aan, maar ik ben er niet mee bezig." Dat loog ik. Ik was er hartstikke mee bezig. Simone zei:"dus jij vindt zelf dat het prima gaat?" Ik zei:"ja." Simone glimlachte en zei:"we gaan je wel even wegen, gewoon voor de zekerheid." Daar schrok ik even van. Ik was al een beetje afgevallen, dat wist ik. Ik moest op de weegschaal gaan staan en ik keek naar het getal. 49.5 kg. Simone keek me aan en zei:"dat is bijna 2 kilo minder dan laatst Maud. Dit is niet goed." Ik zei:"nee." "Hoe komt dit?" Vroeg Simone. Ik haalde mijn schouders op en zei:"geen idee." Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk hier weg.

(Vanuit Ilse)

"Lieverd, wat las ik nou weer in de Privé!" Zei mijn moeder. Ik zei:"vertel mij wat. Ik word er helemaal gek van." Ik zat met mijn moeder op de bank. Bart was boodschappen doen. Mijn moeder had Josefine op schoot en zei:"waar halen ze die onzin vandaan?" Ik zei:"geen idee, maar het heeft hier wel dikke ruzie opgeleverd." Ik moest het gewoon aan mama vertellen. Mijn moeder zei:"wat dan?" Ik zei:"Bart dacht dat het waar was." Mijn moeder keek me verbaasd aan en zei:"en nu?" "Hij geloofd me nu eindelijk en nu is alles weer goed volgens mij." Zei ik. "Gelukkig." Zei mijn moeder. Ik knikte en zei:"ik weet niet wat ik moet doen.." Mijn moeder zei:"lieverd, deze roddel is over een tijdje niet zo interessant meer, dan is iedereen het vergeten." Ik zei:"ja weet ik, maar het is zo vervelend. En al helemaal omdat Bart en ik hier ruzie over kregen." Mijn moeder keek me vol medelijden aan en zei:"het komt echt goed liefje, echt waar." Ik knikte en keek uit het raam. Ik hoopte het maar.

(Vanuit Maud)

Ik zat in de trein op weg naar Amsterdam. Simone had mijn ouders gebeld over mijn gewicht. Fijn. Dus ik was nu dood. Mama en Martijn zouden me vermoorden als ze dit zouden horen. Wat vrij logisch is. Ik zuchtte en keek uit het raam. Wat nu? Ik wilde niet weer naar die kliniek, dat mocht gewoon niet. Een uur later was ik op mijn kamer in Amsterdam. Mijn telefoon ging en het was mama, zoals verwacht. Ik nam op en zei:"hoi." "Maud Bloemen." Zei mijn moeder. O god, voor en achternaam, dat is niet goed. "Simone belde net en ik ben me dood geschrokken. Onze zorgen waren dus wel terecht." Zei mijn moeder. Ik zei:"nee mam, het gaat echt goed. Dit was gewoon een foutje." "Een foutje?! Maud, je bent weer met je leven aan het spelen!" Zei mijn moeder in paniek. Ik zuchtte. Ik wist dat ze gelijk had, maar toegeven was haast onmogelijk. "Wat moeten we nu Maud?" Zei mijn moeder. Ik zei:"ik weet het niet." En daar was geen woord aan gelogen, ik wist het echt niet..

COMMENTS?
TIPS?