Wat nu?! Deel 2 :)

43.

'Lieve Maud,

Toen ik je ontmoette leek het net alsof ik een verbeterde versie van mezelf leerde kennen. Iemand die problemen had en wist hoe ze ermee om moest gaan. Dat was iets wat ik altijd wilde worden, maar nooit werd. Ik wist niet wat ik moest doen en niemand wist wat ik doormaakte. Ik dacht dat ik de enige had die problemen met eten had en ik hield het voor mezelf. Ik werd koel en afstandelijk tegen mensen en ik heb heel wat levens kapot, of in ieder geval moeilijk gemaakt. Ook het jouwe. Ik weet nog steeds niet wat me bezielde toen ik jou dik noemde. Ik wilde niet langer meer de enige zijn die problemen had, die zwak was. En daarom hoopte ik dat jij zou terugvallen in je oude gewoontes, en dat lukte. Gek genoeg voelde het niet goed, nee, het voelde verschrikkelijk. Ik zag jou dunner worden, en dat was allemaal mijn schuld. Ik wist niet wat ik hoorde toen ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag. Ik wist niet wat me overkwam. Schuldgevoel en schaamte overspoelden me. Ik had jouw danscarrière in gevaar gebracht en nog veel erger, jouw leven. De volgende dag ben ik in de trein gestapt om je alles te vertellen, maar toen ik eenmaal in het ziekenhuis was durfde ik niet meer. Ik was gewoon te bang voor de blikken van je familie en voor voor die van jou. Zou je me uitlachen? Zou je me haten? Mijn grootste angst was om alleen te zijn. Ik dacht dat ik mezelf beschermde, maar ik schermde mezelf alleen maar af. Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik hoorde dat het weer beter met je ging en ik had mezelf voorgenomen om jou alles te vertellen en mijn excuses aan te bieden. Dat wilde ik echt, totdat ik je weer zag op de academie. Ik schaamde me dood en ik wilde het liefst verdwijnen en nooit meer terugkomen. Ik durfde gewoon niet de confrontatie met je aan te gaan, en vooral niet met mezelf. En toen hoorde je me... Iets wat achteraf mijn redding is geweest. Je was liever voor me dan dat iemand ooit voor me geweest was. En daar ben ik je voor eeuwig dankbaar voor. Jij liet me zien dat het mogelijk was om te leven zonder eetstoornis, als je er maar tegen vecht. Iets waar ik altijd bang voor was en iets wat ik nooit wilde. Wilde ja, want ik heb besloten om hulp te zoeken bij een kliniek. Ik weet dat het moeilijk gaat worden, maar nu weet ik ook dat ik er niet alleen voor sta. Ik ben ontzettend blij met jou als vriendin, en ik hoop dat je me dit alles vergeeft. Jij moet ook volhouden Maud, je kunt het. Samen staan we sterker.

Veel liefs,

Abigail

EINDE!

(Volgende deel is questions&answers met Maud en Ilse!)

WAT VONDEN JULLIE ERVAN?