Wat nu?! Deel 2 :)

30.

(Vanuit Maud)

"Maud idioot ik schrok me dood!" Zei Lotte toen ze binnen kwam. Er liep een traan over haar wang en ik zei:"niet huilen, het spijt me Lot.." Ik gaf haar een knuffel en zei:"het komt allemaal goed." Dit zei ik tegen iedereen, altijd. Ik wilde niet dat mensen zich zorgen maakten om mij. Dat was ik niet waard. Lotte ging naast me op bed zitten en zei:"ik wil je niet kwijt Maud.." Ik zei:"dat gebeurd ook niet lieverd, echt niet. Dat beloof ik." "Dat is je geraden ook." Zei Lotte. Ik glimlachte en zei:"waar slaap je nu dan? Je gaat nu toch niet weer helemaal terug naar huis?" "Nee, bij je oom en tante, met je ouders." Zei Lotte. Ik lachte en zei:"sleep over met Josefine." Lotte knikte lachend en zei:"we missen je Maud." Ik zei:"dit was niet de bedoeling." "Nee..." Zei Lotte. En dat meende ik. Dit was echt niet mijn bedoeling geweest, ook al wist ik natuurlijk dat dit ging gebeuren. Maar ja. Mijn moeder kwam met haar dikke buik binnen en zei:"ik denk dat we Tom ook even moeten bellen." Ik schrok. Als hij dit zou horen zou hij gek worden en meteen terugwillen naar Nederland. "Nee, dat hoeft niet. Dat laten we hem alleen maar schrikken." Zei ik. Mijn moeder zei:"het moet wel meisje, hij moet toch weten hoe het met je gaat?" Ik zuchtte en gaf er maar aan toe. Mama kwam even later terug van de gang en zei:"heel veel beterschap en een kus van hem. Hij vroeg of hij naar Nederland moest komen." "Lief." Zei ik.

(Vanuit Ilse)

Die middag liep ik met Josefine en Bart door de gangen van het ziekenhuis. Ik kon nog steeds niet geloven dat Maud hier nu door mij lag. Als ik niet met Maud naar het ziekenhuis was gegaan had ze nu nog rondgelopen. Ik wilde er niet eens aan denken hoe het dan afgelopen zou zijn. Toen we bij Maud aan kwamen glimlachte ze. "Hey Joos!" Zei ze vrolijk. Ze zag er al iets beter uit de gister gelukkig. "Hey, hoe voel je je?" Vroeg ik terwijl ik haar een knuffel gaf. "Wel oke." Zei Maud. Ze zei altijd dat het goed ging, maar 'wel oke' kende ik nog niet van haar. Ik vertelde haar nog een keer dat ik me alleen maar zorgen maakte gister en dat ik dit echt niet had gedacht, maar Maud lachte en zei:"rustig Ils. Het is beter dat ik hier lig. Ik ben je alleen maar dankbaar."

(Vanuit Tom)

"Mam, ik moet er gewoon naartoe!" Zei ik. Mijn moeder zei:"ik weet het niet hoor. Je bent nog maar 18 en helemaal alleen vliegen?" "Ik moet naar Maud toe! Kom op mam, dit kan ik wel." Zei ik in paniek. Mijn moeder keek mijn vader aan en zei:"oke, als je maar heel voorzichtig doet." Ik zei:"ja, doe ik." Voor ik het wist had ik vliegtickets voor de volgende ochtend besteld. Ik moest en zou haar zien. Het maakte me niet uit waar ik sliep of wat dan ook. De volgende ochtend brachten mijn ouders me naar het vliegveld. Na het afscheid was ik opgelucht dat ik eindelijk in het vliegtuig zat. Op naar Maud. Ze zou wel raar opkijken als ze mij ineens zou zien staan, maar ik wilde dit.

COMMENTS?
TIPS?