Our story

Gezelschap

Nu stond ze voor me met een gemene grijns op haar gezicht. Hoe had ze zo diep kunnen zinken? Ik had haar al lang niet meer gezien en had nooit gedacht haar terug te zien. Met haar had ik veel ruzie gehad vooral omdat ze dacht dat ik Yuzu van haar stal. Kortom ze was niks veranderd. Ze was blijkbaar van Yuzu naar Shusei gegaan en nu... Nu probeerde ze me te vermoorden daar kwam het op neer ookal deed ze niks anders dan voor me neus staan. Ze begon weer te lachen. "Zo Sasja eindelijk lang geleden niet waar? Ik vond het tijd voor een reünie." Ze lachte om haar eigen grap en ging verder. "Tja het moest er van komen niet? Ik kan je niet ongestraft bij mijn liefje laten wonen. Erg onverstandig om het zo ver te laten komen. Maar Shusei word weer van mij vooral omdat jij hem regelrecht in mijn armen lokt en omdat jij er over enkele dagen niet meer bent." Ze stootte weer een onheilspellende lach uit. "Oh ja dat zou ik bijna vergeten er komt nog gezelschap voor je, sterf je niet zo eenzaam nou ja jullie in dat geval. Ze lachte nog een keer vals draaide zich om en verdween weer. Rillingen liepen over mijn lijf ze was gek geworden echt gek! Wat zeg ik volkomen gestoord! Mijn ontsnappings routes waren beperkt. Ik zou iets moeten vinden om die tralies te verwijderen. Ze zagen er gamel en verroest uit misschien als ik er tegen duwde zouden ze al breken. Maar ik moest eerst die tape van mijn benen krijgen en die touwen van mijn handen. De touwen waren geen probleem die gast wist duidelijk niet hoe hij moest knopen. Ik hielt mijn handen wel bij de ring ik wist natuurlijk niet of ze me in de gaten hielt. Ik keek de kamer rond nergens waren camera's te zien. Waarschijnlijk hielt ze me niet in de gaten ze had nog steeds een lage dunk van me blijkbaar. De deur ging open en ik zag de man weer met nog twee andere en... Oh my! Chiaki! Oh nee dit is dus wat ze voor hem had voorbereid. De mannen hadden moeite Chiaki de baas te blijven maar uiteindelijk zat hij naast me vastgebonden aan de andere ring. De mannen waren weer verdwenen. "Gaat het Chiaki?" Hij keek op. "Ja hoor met mij wel maar wat doe jij hier? En hoe gaat het met jou?" "Oh met mijn geweldig behalve dat ik nog maar een paar dagen leef en een gestoorde gek me heeft ontvoerd." Chiaki keek me geschokt aan. "Maar waarom moet ze ons hebben? En geld dat van een paar dagen leven ook voor mij?" Ik zuchtte. "Ik weet het ook niet tegen mij zei ze dat ik Shusei recht hierheen leidt. En ja ik vrees dat we samen mogen doodgaan hier." Hij begon om zich heen te kijken. "Je touwen kan je makkelijk los maken dat tape is verdraaid lastig." Hij begon te glimlachen. "Je hebt al ontsnappings routes verzonnen zeker?" "Jep de keus is beperkt alleen dat tralie raam. De tralies zullen er wel vrij simpel uitvallen dat glas is wel kapot te maken enkel zijdig. Alleen die tape moet los." "Makkelijk zat ze hebben me niet gefouilleerd gelukkig. Hij pakte een mesje uit zijn zak en begon de tape los te snijden." Van mijn moeder had ik een ring met een echte diamant erin gekregen wat nu echt goed van pas kwam. Diamant snijdt namelijk door glas. Alleen kwamen we niet zover. Net nadat Chiaki de tape had doorgesneden ging de deur weer open. Ze stond voor ons gestoord als ze is. Ja Olivia is echt gestoord. Ze wees naar mij. "Oh echt prachtig Shusei doet echt alles voor je je leidt hem regelrecht naar mij. Het enige wat ik moet doen is je in leven houden. Maar verwacht niet dat jullie eten krijgen drinken misschien als jullie lief zijn." Ze haalde een pistool uit haar zak. "Ik weet heus wel dat jullie jezelf hebben losgemaakt daarom kunnen jullie dus mooi zelf naar die deur lopen." Er was blijkbaar nog een deur maar die leidde naar een te kleine ruimte. Met het pistool dreef ze ons de ruimte in. Daarna draaide ze de deur op slot en verdween weer. Chiaki en ik stonden heel dicht tegen elkaar aan. Er was geen plaats om te zitten en we zaten heel erg in elkaars personele ruimte. Ik voelde me ongemakkelijk en hij duidelijk ook. "Chiaki em ik.." "Ja ik ook maar we moeten hier echt uitkomen." Ik zuchtte. "Ik denk dat ik weet waarom ze ons in dit krappe hokje heeft gezet." Hij keek me vragend aan. "Waarom dan?" "Ze... nou ik ken haar ze zat bij mij in de klas. Ik was heel goed bevriend met Yuzu haar vriendje ze dacht dat ik hen van haar wilde afpaken. Natuurlijk was dat niet wat ik wilde ik vind het gewoon makkelijker om vrienden te zijn met een jongen. Maar nu herhaald dit zich ik ben goed bevriend met Shusei zoals je misschien wel weet en zij... Nou ja dat weet je zelf wel." "Dus je denk dat ze wil dat wij iets voor elkaar gaan voelen zodat ze zeker weet dat je niks met Shusei hebt?" Ik knikte. "Dat is raar Sasja ze wil ons dood hebben." "Je hebt gezien hoe ze is gestoord waarschijnlijk geloofd ze echt dat Shusei bij haar terug komt en wil ze gewoon stoken dat wij iets zouden hebben gehad." Hij zuchtte. "Wat een toestand ik verzeker je ik hou mijn handen thuis je bent een vriendin van me ik zie je niet als iemand waarmee ik iets zou kunnen krijgen." "Mooi geld voor mij hetzelfde." Daarna hebben we nog een poos in de krappe kamer gestaan. De deur ging weer open en een aantal mannen haalde ons er weer uit. We zaten weer in de betonnen kamer. Ik begon honger te krijgen maar eten zouden we niet krijgen. Chiaki zat voor zich uit te kijken zijn vrolijk plagende blik was uit zijn ogen verdwenen. "Chiaki we komen er wel uit. Ze zijn nu vast naar ons opzoek." "Ja dat denk ik ook maar wat ik niet begrijp is waarom ze jou al meerdere keren probeerde te vermoorden." Nu moet ik uitkijken met wat ik zeg. "Ze is gewoon gek. Ze denkt dat hij nog bij haar terug komt na alles wat ze heeft gedaan." We zagen weer een schaduw verschijnen. "Zo is het gezellig? Hier wat water wel in leven blijven anders is er straks niks aan." Ze verliet de kamer weer met haar onheilspellende lach.