Our story

Wakker worden

Inmiddels lag ik er al een paar dagen hetzelfde bij. Ik kon soms enkele woorden spreken maar nooit veel. Vandaag voelde ik me beter dan anders meer energie. Zoals gewoonlijk kwam Shusei 's ochtends. "Alex vraagt veel naar je en Chiaki ook. Ze zijn het normaal gaan vinden dat ik je zo vaak opzoek. Ik mis je nog meer dan eerst. Ik weet nu wat jij allemaal deed. Elke keer als ik eten ga halen bedenk ik me dat jij normaal had gezegd dat ik gezonder moet eten. Elke keer als ik op de bank zit mis ik je. Ik hoop echt dat we binnenkort weer op de bank kunnen zitten samen." Hij klonk zo verdrietig en eenzaam. Zonder dat ik het doorhad opende ik mijn ogen. Ineens was alles wit. Na al die tijd van donker zag ik weer licht en het was fel. Mijn zicht werd beter en ik ontwaarde het silhouet van Shusei naast mijn bed. Hij keek naar beneden. Mijn zicht was inmiddels weer scherp er blonken tranen in zijn ogen. "Shu... kijk." Hij keek op en zijn ogen sperde wijd open. Ik glimlachte naar hem. "Sas... J.. je bent wakker!" Hij omhelsde me en pakte mijn gezicht tussen zijn handen. "Ik ben zo blij dat je wakker bent." Hij zoende me lang en zacht. Ik had hem ook gemist ik hoorde alleen zijn stem verder niks en nu kan ik hem weer zien. "Shu... ik heb jou ook gemist." Een golf vermoeidheid overspoelde me. "Moe..." mijn ogen vielen weer dicht. "Sas slaap lekker." Hij gaf me nog een kus op mijn hoofd en verdween weer. Langzaam viel ik in slaap. Ik droomde weer. Ik zag weer de jonge vrouw ze had mij in haar armen en een jongetje met zwart haar had haar been vast. Dat jongetje had ik eerder gezien bij mijn ouders. Verder in mijn droom was ik bij mijn ouders met dat jongetje. Iets zegt me dat ik hem ken. Eenmaal weer wakker keek ik recht in het gezicht van Kaoru. "Je bent wakker." "Ja." Toen ik hem is goed bekeek zag ik dat hij iets weg had van dat jongetje uit mijn droom. "Ik haal derest wel." Hij liep weg en kwam terug met Chiaki, Minato, Alex en Shusei. Chiaki stond een beetje afzijdig van derest. Terwijl de andere een stoel pakte en rond mijn bed gingen zitten. Minato verbrak de stilte. "Hoe gaat het met je?" "Oh wel goed geloof ik." Alex zette een doos chocolade op mijn bed. "Hopelijk mag je al chocolade het is van ons allemaal. En em zou je ons willen vertellen wat er daar gebeurd is?" "Bedankt jahoor alleen denk ik dat Chiaki al veel vertelt heeft. Maar goed vlak voor de politie kwam waren we dus ontsnapt en rende we door de gang. Op een gegeven moment was ik Chiaki kwijt geraakt maar de bewakers zaten me op de hielen dus bleef ik doorrennen. Gelukkig konden ze niet goed richtte waardoor wel de kogels om me heen vlogen. Ik ben twee keer geraakt in mijn been en arm. Doordat ze me in mijn been raakte viel ik op de grond. Ik ben overeind gekomen en wilde verder naar de deur rennen die aan de andere kant van de gang was. Uit die deur kwam dus Olivia ze had haar wapen al op me gericht en op dat moment kwam de politie. Maar ik had al teveel bloed verloren en ben gevallen. Mijn zicht verslechterde en opeens was ik in het ziekenhuis. Dus ik denk dat ik bewusteloos ben geweest in de tussen tijd. Verder kon ik in het ziekenhuis jullie gewoon horen de hele tijd. Ik kon alleen niks voelen, bewegen of mijn ogen openen." Ze keken me vol verbazing aan. Zelf Kaoru die er normaal emotieloos bij zat. "Je bent wel sterk. Je hebt met twee kogels in je gerend." "Ik had geen keus het was of rennen of dood gaan." Ze keken mogelijk nog verbaasder. Shusei keek heel bezorgd ook zag ik iets van ontzag in zijn ogen. "We zijn blij dat je nog leeft." "Ik ook ik had nooit het idee om dood te gaan." Daar moesten ze om lachen het was natuurlijk ook grappig bedoeld. De deur ging open en mijn moeder kwam binnen. Ze keek naar de jongens en glimlachte een soort van nerveus. "Hoe gaat het met je?" "Goed mam dit zijn trouwens mijn collega's." Ze keek vlug en draaide zich weer naar mij. "Ik kom wel een andere keer terug." Gelijk liep ze naar de deur en verdween net zo snel als ze gekomen was. Dat was best wel raar normaal trekt ze zich niks aan van mijn vrienden. Minato keek een beetje twijfelend. "Waar is je vader als ik vragen mag?" "Mijn vader is dood al heel lang hij was heel erg ziek." Minato keek beschaamd naar de grond. "Sorry ik wist het niet." Ik glimlachte naar hem. "Geeft niet ik ben het wel gewend en bovendien ik ben er min of meer wel overheen." Chiaki die normaal veel praatte zei niks nu en dat vond ik erg vreemd. "Chiaki wat is er met je je zegt niks?" "Sorry ik weet je je hebt vast wel gehoord wat ik tegen je gezegd heb en ik heb nog steeds een schuldgevoel daarover." Ik lachte. En hij keek me verbaasd aan net als de jongens want ze hadden geen idee waar dit over ging. "Voel je niet schuldig ik wilde ook dat je dat deed want anders was je er nu misschien niet meer." "Maar ik had je niet alleen mogen laten ik had je moeten beschermen." Ik glimlachte. "Zit er niet overin ik ben daar nooit boos over geweest sterker nog ik was de oorzaak dat jij daar zat dus ik voelde me schuldig dat ik je ooit in die situatie heb gebracht." Hij keek opgelucht maar bleef tegen de muur staan. "Waarom ga je niet ergens zitten?" De jongens begonnen te lachen en Chiaki keek ongelukkig. Minato keek hem geamuseerd aan. "Ja Chiaki waarom ga je niet zitten." Daarna begon hij weer te lachen. Chiaki keek hem boos aan. "Ha ha erg grappig hoor!" De jongens begonnen nog harder te lachen maar ik begreep er nog steeds niks van. Chiaki zuchtte. "Ik kan niet zitten dat doet pijn." Minato begon te grinniken. "En waarom kan je dan niet zitten?" Het was duidelijk dat de jongens het wisten en blijkbaar was het heel grappig. Chiaki bloosde. "D..dat ga ik haar niet vertellen." Nu werd ik nieuwsgierig. "Waarom zou je dat niet doen?" De jongens hielden het nu helemaal niet meer. Ik snapte nog steeds niet wat er zo grappig was. Chiaki werd nog roder. "Omdat je zoiets niet aan een meisje verteld." De jongens lagen nog steeds dubbel van het lachen. Chiaki staarde ze boos aan. "Dit is niet grappig! En jullie helpen nou niet echt mee." Ik wilde het nu toch wel graag weten. "Je kan het best vertellen zo erg zal het niet wezen. Hij was nog steeds rood en zuchtte. "Goed als je het zo graag wilt weten. Je weet dat ik ook een kogel in me had en eraan geopereerd ben toch?" Ik knikte en hij vertelde verder. "Nou die kogel zat.. in mijn bil en nu zit daar een hechting en als ik ga zitten dan gaat de hechting kapot." Chiaki was hoog rood van schaamte. Jep ik snap waarom de jongens lachen en jep ik snap waarom hij het niet wilde vertellen. Ik begon ook te lachen en de jongens lagen nog steeds dubbel van het lachen terwijl Chiaki steeds wanhopiger keek. "Stop met lachen het is niet grappig!" Dat hielp natuurlijk niet we moesten alleen maar harder lachen. Er kwam een zuster onze pret bederven. "Nu iedereen eruit mevrouw De Leeuw heeft rust nodig." De jongens liepen naar buiten op Shusei na hij bleef nog even hangen. Hij fluisterde in mijn oor. "Als je helemaal beter bent zal ik je de nacht van je leven bezorgen." Hij knipoogde naar me en verliet mijn kamer. Mijn wangen waren rood door zijn woorden. Ik viel in slaap het was erg gezellig geweest met de jongens. Dit keer droomde ik is niet wat fijn was.