Our story

Ontsnappen

Chiaki en ik zaten hier inmiddels al een paar dagen. Allebei waren we verzwakt van de honger. Ik was het echt zat. Ze kwam steeds minder vaak bij ons kijken wat ons de kans geeft om nu te ontsnappen. "Chiaki we kunnen proberen te ontsnappen vanavond. Hij keek me met een vermoeide blik aan. "We moeten hier inderdaad uit maar hoe wil jij zachtjes dat glas breken?" "Met mijn de diamant in mijn ring." Zijn gezicht klaarde op. "Geweldig! Dus duwen de tralies eruit, snijden het glas maar dan?" Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee ik weet ook niet wat er achter dat glas is maar ik denk dat we gewoon moeten gaan rennen." Chiaki knikte en we waren weer stil. De avond viel. Olivia was enige tijd geleden geweest en nu zou ze niet meet komen tot morgen ochtend. Heel voorzichtig zonder geluid haalde we de tralies voor het glas weg. Langzaam sneed ik in het glas, Chiaki haalde het glas weg en klom er als eerste door. Ik volgde hem toen ik er doorheen was zag ik dat we in een gang stonden. In geen velden of wegen was er een deur naar buiten te vinden. Samen liepen we naar de eerste hoek van de gang Chiaki keek om de hoek en wenkte me. We liepen verder. Ik voelde een soort getril van de grond en ik keek Chiaki angstig aan. "Chiaki..." ineens zag ik een aantal gewapende mannen de hoek om komen rennen. "Rennen!" Chiaki was natuurlijk sneller dan ik maar ik volgde hem zo goed als ik kon. Kogels vlogen om mij heen ze konden niet erg goed richten. Nooit zoiets denken want op dat moment werd ik geraakt in mijn arm. Er kwam bloed uit en mijn arm deed heel veel pijn maar ik rende door in de verte was er namelijk een deur naar de vrijheid. Chiaki was ik inmiddels kwijt geraakt hij was ergens een bocht omgegaan denk ik. De kogels vlogen nog steeds om me heen. De buiten deur vloog open en ik zag Olivia razend naar binnen stormen. Ik zat in de val aan de ene kant die mannen de andere kant Olivia. Toch rende ik richting Olivia want die schoot tenminste niet. Te vroeg gejuicht ze schoot en raak de kogel raakte mijn voet. Ik viel languit op de grond met een helse pijn in mijn arm en voet. Inmiddels was ik heel veel bloed verloren en werd alles wazig. Ik zag de deur opengaan en hoorde geschreeuw. Olivia lag ineens op de grond. Er werd nog meer geschoten. Mijn hoofd bonkte mijn voet deed pijn en mijn arm ook. Langzaam werd mijn zicht nog troebeler. Was dit het einde? Zou Olivia toch gewonnen hebben? Nee ze mocht niet winnen. Alle geluiden gonsde door mijn hoofd. Opeens hoorde ik een vertrouwde en paniekerige stem. Ik kreeg zijn naam nog uit mijn mond. "Shusei..." ik begon zwarte vlekjes te zien. Ik hoorde hem nog iets zeggen. "Sasja! Blijf bij! De ambulance komt hou vol!" "Ja ik ik ben er nog..." Ik voelde langzaam het leven wegglippen. Toen een harde slag tegen mijn wang. Mijn zicht werd beter mijn gehoor ook. Mijn wang bonkte die klap kwam hard aan maar hielp wel. Ik hoorde een aantal sirenes. Daarna voelde ik dat ik opgetild werd. "Shu.. Chiaki is nog binnen." Daarna was mijn zicht weg alles werd zwart. Ik hoorde monitoren piepen. Alleen mijn gehoor leek het nog te doen. Ik kon me niet bewegen mijn ogen gingen niet open en ik voelde niks. Ik hoorde dat we op de weg moesten rijden. Ik had nu rust opweg naar het ziekenhuis daar moest alles weer goed komen. Ik viel in slaap. Ik hoorde mensen om mij heen praten. Ik ben in het ziekenhuis. Ze hadden het over een coma. Lig ik in coma?! Maar dat kan niet ik hoor alles. Ik kon me echt niet bewegen of mijn ogen openen. Ik hoorde een zachte stem naast me. "Sas laat me niet alleen. Je ligt hier zo stil. Kan je me een teken geven dat je me hoort?" Ik wilde wel maar ik kon het niet. Weer hoorde ik stemmen ik denk Shusei tegen een dokter. "Ze reageert niet hoelang denkt u dat ze in coma blijft?" "Moeilijk te zeggen het lijkt niet of ze echt ver weg is maar dag zegt niks. De coma kan variëren van een aantal dagen tot een aantal jaar." "Maar ze kan geen jaren in coma blijven door Olivia!" "meneer ik denk niet dat ze heel lang in coma blijft. Ze heeft veel bloed verloren verder nog twee kogels en een blauwe wang. De coma is gekomen door een shock we moeten afwachten Wanneer de shock verwerkt is." Ik hoorde voetstappen dichterbij komen. "Sas morgen kom ik terug je ligt op de intensive care zorg er maar vlug voor dat je daarvan af komt. Ik zal je moeder vertellen wat je hebt niet wat er is gebeurd." Ik hoorde een zachte fluisterstem bij mijn oor. "Ik hou van je blijf alsjeblieft leven." Ik hoorde voetstappen weggaan. De deur sloot en alles wat ik nu hoorde waren monitoren die brommen en piepjes. Intensive care... Dat is heel erg ernstig. Het enige wat ik me nog afvraag is wat is er met Chiaki gebeurd en is Olivia dood of niet? Langzaam wiegde het gebrom van de monitoren me in slaap. Wat ik niet wist was dat Alex, Minato en Kaoru voor het raam naar me keken. Ik droomde. Mijn hele shock begon vanaf het begin. Vanaf de eerste aanval in de pauzekamer naar de briefjes in het ziekenhuis. Alles maar dan ook alles wat met Olivia te maken had speelde zich opnieuw af. Mijn droom eindigde bij nu in het ziekenhuis. De eerste stap was gezet om de shock te verwerken. De volgende droom was alleen het stukje van de kogels overal om me heen alleen in slowmotion. In dromen voel je geen pijn in een coma ook niet. Het enige voordeel aan in een coma je voelt geen pijn.