Our story

Nieuwe ondekkingen

De volgende morgen waren we zo vlug we konden weer terug gegaan naar het gezamenlijke huis om vragen te voorkomen. Vandaag moesten we weer werken. Alex had mij en Kaoru op een meeting gestuurd met twee mannen iets ouder waren dan Alex. We hadden afgesproken in een café in de stad en waren nu op weg daarnaartoe. Verrassend genoeg begon Kaoru met praten tegen mij. ''Zag je gisteren hoe Alex naar die vrouw naast hem keek?'' ''Ja dat heb ik gezien, ze is een tante van Shusei nou ja een geadopteerde tante. Ze heet Delia en is dertig jaar.'' Kaoru stopte met lopen en staarde me verbaasd aan. ''Hoe weet jij dat?'' Ik begon te lachen en trok hem mee richting het restaurant. ''Deels van haarzelf en van Shusei, heb je niet gezien dat ik eerst naast haar zat? Ze vroeg me wie jij en pap waren dat heb ik haar verteld en ze zag wel wat in pap. Maar ik heb haar natuurlijk niet de waarheid verteld alleen dat jij mijn broer bent en ik heb gezegd dat Charlotte onze moeder is. Ze heeft Charlotte al is vaker gezien dus kon ik beter maar niet zeggen dat Alex mijn vader is.'' Kaoru knikte begrijpend en liep het restaurant in. ''Hey wacht nou is!'' Kaoru wierp een blik over zijn schouder en liep door. Ugh hij loopt veel sneller met die lange benen van hem het is niet eerlijk. Eindelijk was ik ook bij de tafel waar Kaoru al was gaan zitten. Ik wierp hem nog een boze blik en ging vervolgens naast hem zitten. Nog niet allebei de mannen waren er maar we begonnen alvast een gesprekje aan te knopen. Hoewel dat was de bedoeling maar hij begon ons vragen te stellen. ''Hallo zeg waarom wierp je hem een boze blik net?'' Oeps dat had hij dus gezien. ''Oh omdat hij weer is niet op mij wachtte maar dat is normaal hoor, ik ben Sasja de Leeuw en dit is Kaoru Kirishima van Sasentionelle.'' De man glimlachte vriendelijk. ''Ik ben Valerio Zola, Kaoru jij doet me aan iemand denken...'' Kaoru keek op van zijn papieren waar in had zitten bladeren en keek Valerio met opgetrokken wenkbrauw aan. ''Dat lijkt me sterk meneer Zola, ik heb u nog nooit gezien in het echt natuurlijk wel op tv.'' Valerio leek hierdoor alleen nog maar harder na te denken. ''Weet je ik had een zoon die Kaoru heette misschien komt het daar wel door hij had dezelfde kleur ogen en haar als jij.'' Kaoru leek niet van plan hierop te reageren en daarom deed ik het maar. ''Had?'' Valerio knikte. ''Ja had ik kom oorspronkelijk uit Italië en vanuit daar ben ik hierheen verhuisd. Hier heb ik een vrouw leren kennen en daar heb ik een zoon meegekregen maar ze was op een dag opeens verdwenen. Ik heb nog een paar jaar naar haar gezocht en kwam tot de ontdekking dat ze was overleden. Ik weet nu nog steeds niet waar mijn zoon is en ik weet ook niet waarom ze weg was gegaan, maar dat maakt ook allemaal niet uit. Ik was hier om een interview te geven niet om jullie te vervelen met mijn verleden.'' Ik weet niet waarom maar ik denk dat dit heel belangrijk is, Kaoru voelde hetzelfde want hij begon te praten tegen de man. ''Hoe heette ze de vrouw waar u een kind mee kreeg?'' De man keek met een droevige glimlach voor zich uit. ''Waarom zou dat je interesseren?'' Kaoru gaf geen antwoord dus pakte ik het gesprek weer over. ''Omdat hij zijn vader niet kent en zijn moeder is overleden.'' Kaoru wierp me een vernietigende blik maar ik ging door nu moet ik het weten ook misschien is dit wel zijn vader. Ik weet dat hij zegt dat zijn vader dood is maar misschien heeft hij daar wel over gelogen om er voor te zorgen dat ik niet ging zoeken naar zijn vader. De man wierp een blik op Kaoru en daarna op mij. ''Is dat zo? En waarom weet jij dat eigenlijk? Dit lijkt me niet iets wat je zomaar een collega vertelt.'' Ja en nu moet ik het wel vertellen. ''Ik ben zijn halfzus onze vaders zijn anders.'' Nu keek Kaoru me nog bozer aan. ''Sasja hou je mond dicht ik heb je toch gezegd dat mijn vader dood is?'' ''Dat weet ik en ik weet ook dat je dat verzonnen hebt want je wilde niet dat ik opzoek ging naar je vader. Weet je hoe fijn het is om je echte familie te vinden? Laat mij je nou een keer helpen je kunt niet alles alleen!'' De man zat ons glimlachend aan te kijken en begon te praten tegen Kaoru. ''Je lijkt echt op mij toen ik jonger was ik wilde ook nooit geholpen worden door iemand anders, de vrouw ze heette...'' Voor hij zijn zin af kon maken kwam er een vrouw naar onze tafel. ''Hallo zijn jullie van Sasentionelle? Ik ben de vrouw van Stefan Akira, Susanne Akira, hij kon zelf niet komen dus ben ik gekomen.'' Ze stopte met praten toen haar blik viel op Valerio. ''Valerio! Dat is lang geleden de laatste keer dat ik jou gezien heb is zeker meer dan twintig jaar geleden.'' Valerio glimlachte en seinde voor de Susanne om naast hem te gaan zitten. ''Susanne dat is inderdaad lang gelden ik wist niet dat jij met Stefan was getrouwd en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik je niet kon vinden. Tja als je je achternaam ineens veranderd.'' Susanne begon te lachen. En haar ogen straalde. ''Ja sorry best apart dat we elkaar nu weer ontmoetten, hoe staat het in het leven?'' Valerio keek naar ons en weer terug naar Susanne. ''Best wel goed ik ben getrouwd en heb twee kinderen gekregen.'' Susanne's gezicht lichtte op na dit te horen. ''Dat is goed ik was toen best bang dat je er niet overheen zou komen, ik had het er ook best moeilijk mee ze was een hele goede vriendin van mij. Dat Cecile opeens verdwenen was... En toen ik hoorde dat ze overleden was...'' Kaoru die net een slok van zijn koffie had genomen spuugde die haast weer uit en keek met grote ogen naar Susanne. Jep mijn intuïtie had waarschijnlijk gelijk gehad. Susanne leek ons eindelijk op te merken en draaide zich verschrikt naar ons om. ''Ohhh sorry ik had jullie niet gezien we zijn oude vrienden en ja de rest heb je gehoord. Eh waarom kijk je me zo aan jongen?'' Kaoru kon niet uit zijn woorden komen dus deed ik dat voor hem. ''Meneer Zola heette die vrouw waar we het net over hadden Cecile Jade?'' Valerio knikte en Susanne leek er vrij weinig van te begrijpen. ''Ja Cecile Jade, is... is dat jullie moeder?'' Ik zag dat hij het haast niet durfde te vragen. Stil knikte ik en Kaoru leek zijn stem weer te hebben terug gevonden. ''D-dan ben jij dus mijn vader?'' Valerio staarde ons aan en opende zijn mond. ''Ik denk het wel mijn zoon heette ook Kaoru en zijn moeder was Cecile Jade het lijk me vrij logisch maar om er zeker van te zijn wil ik een DNA test doen als je het niet heel erg vind.'' ''Nee natuurlijk vind ik dat niet erg.'' Valerio richtte zich weer op mij. ''Wie is jou vader dan Sasja?'' ''Oh mijn vader is Alex Zaizen degene die dit interview geregeld heeft.'' Valerio leek haast van zijn stoel te vallen net als Susanne. Susanne leunde half over de tafel heen in haar enthousiasme.  ''Alex?! Oh dat is ook al zo lang geleden hoe gaat het met hem?'' ''Eh best goed hoor.'' Valerio keek me met een blik aan die ik niet kon plaatsen. ''Dus hij heeft Cecile van me gestolen net als mijn zoon...'' Oh jee dit gaar fout. ''Eh nee hij wist niet wie de vader van Kaoru was en hij wist ook niks van mij tot voor kort. Maar hij heeft haar niet van jou gestolen zo is hij niet. Alex vertelde me dat ze nooit veel gepraat heeft over haar verleden en ze heeft hem bij haar weggedreven voor ze dood ging.'' Valerio sloeg met zijn hand op tafel. ''Hij wist dat ik een relatie met haar had, hoe oud was hij toen hij met Cecile had?'' ''Alex was achttien a negentien.'' Valerio leek te kalmeren. ''Oh sorry dan kan het niet dat hij haar van mij gestolen heeft. Het was toen al een jaar tussen Cecile en mij uit. En ik was inmiddels terug naar Italië gegaan.'' Susanne keek naar ons of ze een tafeltennis wedstrijd aan het kijken was. ''Huh? Ik snap er helemaal niks meer van wat hebben jullie nou met Cecile, Alex en Valerio te maken?'' Na Susanne alles uitgelegd te hebben hadden we eindelijk het interview gedaan waar we voor gekomen waren. Uiteindelijk was het erg laat geworden en wilde we terug gaan naar het gezamenlijke huis. Susanne en Valerio stonden ook op en ik begon tegen Kaoru te praten. ''Het was vanavond mijn beurt om te koken volgens mij...Oeps nou ja ik denk dat pap dat wel heeft opgelost, zeg weet jij trouwens het favoriete eten van Chiaki?'' Kaoru wilde net antwoorden toen Susanne er tussen kwam. ''Jullie wonen in hetzelfde huis met Alex?'' ''Eh ja we wonen in een gezamenlijk huis van ons werk met nog een paar collega's.'' Susanne's ogen begonnen te stralen en ik wist wat er ging komen. ''Oh nee nee nee, jullie kunnen niet mee. Onze collega's weten niks van onze familie en dat mogen ze voorlopig ook niet weten.'' Susanne leek teleurgesteld tot Kaoru een idee kreeg. ''Ze kunnen wel mee zolang ze maar niks over onze familie of Cecile zeggen.'' ''Oké dan kom maar.'' En zo kwam het dus dat we ze mee namen naar ons huis. Alex was duidelijk verbaasd om ze te zien. ''Susanne? Valerio? who dat is lang geleden maar wat doen jullie hier?'' Vanuit de woonkamer hoorde ik Minato en Shusei met elkaar praten. ''Hey oh jullie zijn aan het gamen wacht even ik doe mee.'' Snel pakte ik mijn roze controller en ging erbij zitten niet veel later deed ook Kaoru mee terwijl zaten te gamen kwamen Susanne, Valerio en Alex binnen. Minato en Kaoru zaten in een team en Shusei en ik het was echt lastig om ze allebei dood te krijgen. Hadden we de ene dood maakte de andere hem weer levend zeer frustrerend. Maar door de binnenkomst van de bezoekers van Alex was Minato even afgeleid. ''Yesss Hahaha Minato je bent af net als Kaoru. Shusei we hebben gewonnen!'' Shusei en ik gaven elkaar een high-five terwijl ik Minato achter ons hoorde mopperen. ''Nog een potje jongens?'' Dat lieten ze zich geen tweede keer vragen ze wilde natuurlijk revanche. Ze kunnen het nog steeds niet hebben als ze van mij verliezen. Af en toe keek ik even naar Kaoru. Hij is zo schattig hoe hij opgaat in de game. Ook zijn vader Valerio keek met een zachte blik naar Kaoru af en toe. Het was me opgevallen dat Kaoru gelukkiger leek nu misschien omdat hij zijn vader heeft gevonden? Het was inmiddels rond twaalf uur 's nachts. Alex stond op van de bank om Susanne en Valerio uit de deur te laten. Uit mijn ooghoek zag ik dat Kaoru ook meeliep naar de deur waarschijnlijk om afscheid te nemen van zijn vader.Toen Alex terug kwam haalde hij mijn controller uit mijn handen en hielt die boven zijn hoofd terwijl ik die probeerde terug te pakken. ''Hey geef terug!'' Alex begon lachend weg te lopen met mijn controller terwijl ik achter hem aan rende. Toen we op de gang waren van onze kamers liep hij mijn kamer in en gooide hij mijn controller op mijn bed. ''Prinsesje je moet nu echt gaan slapen, het is al laat en morgen moet je weer werken.'' Mopperend klom ik in bed. ''Ik ben oud genoeg om dat zelf te bepalen...'' Alex stopte me glimlachend in bed. ''Dat weet ik maar als jij naar bed gaat gaan de andere ook let maar op. Trouwens ik hoorde dat over Kaoru's vader, ik ben blij dat hij zijn vader gevonden heeft.'' Ik staarde naar mijn plafond en glimlachte. ''Ja ik ook hij lijkt vrolijker nou.'' Alex gaf me een kus op mijn voorhoofd en verliet mijn kamer. Tot nu toe gaat alles goed niemand heeft mijn geheimen ontdekt. Het duurt niet lang meer voor we uit dit huis gaan en terug gaan naar ons oude huis waar ik dan weer alleen kan zijn met Shusei. Toch ga ik dit wel missen met al mijn vrienden gamen is best gezellig maar het is ook wel weer leuk alleen met hem te zijn.